Φταίει τάχα η κοιλιά απ’ την οποία βγήκα, το σπέρμα που βοήθησε να βγω καστανή με μπούκλες ή ο ολότελα επίκτητος χαώδης πεσιμισμός μου; Τι φταίει, γαμώτο, ποιον να κατηγορήσω ότι με γητεύει και με κάνει να πιστεύω ακράδαντα ότι τίποτα δεν αξίζει τον κόπο;
Αλλά, πως αλλιώς, αφού η ζωή από μόνη της είναι σκάρτη. Όλο τελειώνει, πάντα τελειώνει, κάθε μισητή στιγμή που περνά την κάνει να τελειώνει πιο πολύ. Πράγματα τελειώνουν και άλλα ενδέχεται να αρχίσουν, αλλά δε θέλω πια ν’ αρχίζουν, δε θέλω τίποτα, θέλω μόνο ό,τι φύτρωσε σκάβοντας βαθιά τη σάρκα μου να μην τελειώνει, άρα τίποτα να μην αρχίζει για να μην τελειώσει, τίποτα να μην αρχίζει για να μην τελειώνει, τίποτα να μην αρχίζει για να μη φοβάμαι, να μην τρέμω, να μην σφαδάζω μπροστά στο τέλος και ξέρω ποιο τέλος θα βάλει τέλος στο φόβο μου για το τέλος...
ΤΕΛΟΣ
7 comments:
Διάβαζα το post σου, και εντελώς συμπτωματικά οι placebo με πρόσταζαν "enjoy the ride, the medicine show".
Εγώ απ'την μεριά μου θα σου πρότεινα να κατευνάσεις την μελαγχολία σου με Joni Mitchel και Both Sides Now, και προς θεού μακριά από Marrianne Faithful και την μπαλάντα της Lucy Jordan...
Γιορτές είναι και πέρασαν
protimo ti nekriki siopi...
Παντως πιστευω πως αν ρωτησεις καποιο νεκρο, θα προτιμουσε οτιδηποτε αλλο απο τη σιωπη. Ειδικα μια τετοια μερα :)
Here comes the sun.
enas nekros den ehei protimiseis. ehei tin isihia tou.
Μην ψάχνεις υπαρξιακές ρίξεις, όταν το όνομα σου έχει τη δύναμη να αντέχει στο φως... Τούνελ είναι κι όταν βγεις η βραδιά είναι ξάστερη έξω...Δεν μιλάω για ημέρα,πρόσεξε, μιλάω για νύχτα...με χιλιάδες αστέρια...εκεί έξω... Έχουν το όνομα σου, εμπιστέψου τα...
Κάποιες φορές είναι καλή η νεκρική σιωπή, αρκεί να την εκμεταλλεύσαι κατάλληλα! Γιατί κάθε στιγμή που περνά πρέπει να την εκμεταλλεύεσαι όπως θέλεις εσύ, για το καλό το δικό σου. Άλλωστε αυτό είναι που μας χωρίζει από τους νεκρούς, ότι εμείς μπορούμε να επιλέγουμε! Βλέπε ζιγκ-ζαγκ...!
Post a Comment