The Boss of It All ή ο Lars Von Trier κάνει κωμωδία

Ξέρετε τι σημαίνει Automavision; Το νέο πείραμα του Trier και το διάλειμμα από το κήρυγμα των δυο πρώτων ταινιών της τριλογίας του είναι εδώ. Με ηθοποιούς άγνωστους στο διεθνές κοινό, αλλά σταρ στη χώρα τους, με εύπεπτο σεναριακό υλικό και με high-tech βοήθεια —το προαναφερθέν πρόγραμμα αναλαμβάνει χρέη οπερατέρ, διευθυντή φωτογραφίας, άρα και σκηνοθέτη εξ ημισείας— o Trier έρχεται στους κινηματογράφους της γειτονιάς με μια πολύ low budget δανέζικη ταινία που όσο κι αν ακούγεται πειραματική, είναι πρωτίστως διασκεδαστική (κάτι που έχει γίνει αποκλειστικός γνώμονας αξιολόγησής μου τώρα τελευταία) .

Σε μια ανθηρή εταιρεία λογισμικού έρχονται τα πάνω κάτω, όταν το αφεντικό της αποφασίζει να την πουλήσει με εξευτελιστικούς όρους για τους συνιδρυτές της. Το άτολμο όσο και αδίστακτο αφεντικό, δεν έχει εμφανιστεί ποτέ στην εταιρεία αυτοπροσώπως, γιατί φοβάται το αρνητικό κλίμα που δημιουργούν συνήθως οι αποφάσεις του αρχηγού. Αυτό βέβαια δεν τον εμποδίζει να δουλεύει στην εταιρεία ως αξιαγάπητος υπάλληλος για να τα εποπτεύει όλα από πολύ κοντά. Έλα όμως που ο επικείμενος αγοραστής έχει βάλει έναν όρο για την εξαγορά της εταιρείας: να μιλήσει για business αποκλειστικά και μόνο με τον πάντα απόντα boss of it all.

Ο boss τα χρειάζεται και αποφασίζει να προσλάβει έναν αποτυχημένο ηθοποιό να παίξει το ρόλο του για τη μία κρίσιμη εβδομάδα της αγοραπωλησίας. Πετάει όμως τον ανύποπτο ηθοποιό στο λάκκο με τα φίδια, γιατί όπως αποκαλύπτεται στη συνέχεια έχει αναπτύξει διαδικτυακές σχέσεις με τους υπαλλήλους του —έχει κάνει από πρόταση γάμου μέχρι ανήθικες προτάσεις στις γυναίκες της εταιρείας και έχει γίνει κολλητός με τους συναδέλφους μέσω mail.

Πολύς χώρος για γέλιο, όπως καταλαβαίνετε. Τα μπλεξίματα δίνουν και παίρνουν, με τους ηθοποιούς και κυρίως τον ηθοποιό-που-παίζει-τον-ηθοποιο να δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας. Βέβαια, μας τα χαλάει λίγο ο αυτοματισμός της παραγωγής, αυτό το ένα ακόμη ανέκδοτο του Trier. Ο ανθρώπινος παράγοντας μειώνεται στο ελάχιστο, αφού την κάμερα δεν την κρατάει ανθρώπινο χέρι, αλλά έχει εκ των προτέρων στηθεί στο πιο θεμιτό σταθερό σημείο και το πρόγραμμα υπαγορεύει τις κινήσεις της. Εν ολίγοις, ζουμάρει και ξεζουμάρει από μόνη της, κάνει και κανένα πανοραμίκ, αλλά σε κάθε περίπτωση η μηχανική της γνώση αποδεικνύεται ανεπαρκής. Τα πλάνα είναι άσχετα και υποφωτισμένα (χρησιμοποιήθηκε μόνο ο υπάρχον φυσικός φωτισμός), which is fun to watch though. Ο ήχος επίσης μέτριος έως κακός κατά στιγμές, όπως ακριβώς ένα σχετικά ερασιτεχνικό ταινιάκι (η χαρά μου δηλαδή).

Όσο κι αν δίχασε τους κριτικούς στη χώρα της, η ταινία είναι φρέσκια και μίνιμαλ, άρεσε ακόμη και στο Bordwell, και είναι αυτή άλλωστε με την οποία ο σκηνοθέτης γιορτάζει έναν αιώνα ζωής και δημιουργίας. Να, δείτε και το τρειλεράκι, αλήθεια λέω.