Όταν το πρώτο σου feature είναι το π (1998), τότε πρέπει να χεις υπόψιν σου ότι ίσως να μην έχει πάντα τόσο καλές ιδέες. Όταν δεύτερο είναι το Requiem for a Dream(2000), τότε πια θα ναι ύβρις να απαιτείς απ’ τη Μούσα να σου δώσει άμεσα κι άλλη τόση έμπνευση.Με τις δυο πρώτες του ταινίες ο Aronofsky ανέβασε τον πήχη ψηλά. Πολύ ψηλά. Μάζεψε βραβεία που δε θα χωράνε στο δωμάτιό του, έφτασε μέχρι τα Όσκαρ και έκανε τον κόσμο να παραληρεί. (Κι αν δε ξέρω φίλους και γνωστούς που θεωρούν το Requiem αγαπημένη τους ταινία και τη μουσική του πιο επιβλητική υπόκρουση που θα μπορούσαν να φανταστούν)
Το νέο του project απ’ την αρχή άρχισε να στραβώνει. Πρώτα το αρχικό cast (Brad Pitt-Cate Blanchett) αποχώρησε με μικρά πηδηματάκια, ύστερα τα λεφτά δεν ήταν αρκετά, μέχρι που χρειάστηκε ανασχεδιασμός ολόκληρης της υφής του project για να βγει τελικά, έξι ολόκληρα χρόνια μετά.
Το Συντριβάνι του όμως δεν κατάφερε να μας παρασύρει στον πίδακά του. Καλός ρυθμός και έξοχη σύλληψη, αλλά πιο πολύ είναι προσωπική πρόταση του Darren για τις ταινίες φαντασίας, ένα όραμα μεταφυσικών αναζητήσεων, μια δήλωση αιώνιας αγάπης —αν σκεφτούμε ότι πρωταγωνιστεί η αγαπημένη του, ειδικά.
Τελικά, δε λέω, όμορφα τα μάτια της Weisz, καλός και ο σκληρός Hugh Jackman που μαλάκωσε ειδικά για την ταινία, υπέρκαλη η μουσική του Clint Mansell, αλλά it’s not my piece of cake. Κάτι στο συνδυασμό της αιώνιας ζωής-νεότητας και αιώνιας αγάπης δε μου κολλάει.
7 comments:
Και να φανταστεις...το εχω κατεβασει εδω και εβδομαδες και αρνουμαι να το δω...
e, nai, eidika an de to deis se kamia efmegethi othoni, den eggioumai oti tha to apolafseis idiaitera.
Στέλλα έχεις πέσει στη παγίδα όλων των κλισέ που γράφτηκαν για τη ταινία. Και απαντάω σε σένα, όχι γιατί θα με συγχωρέσεις, αλλά για να μη τη πέσω σε κανένα εύκολο στόχο τύπου Μήτση :)
Αυτά ότι την έκανε για την αγαπημένη του, για να τη λούζει συνέχεια στο φως, και λοιπά πομπώδη (που γράφουν όσοι κατηγορούν τη ταινία για τέτοια) είναι πολύ άστοχα. Με τη Weisz άρχισαν να βγαίνουν περίπου 2001-2002 ενώ η ταινία ήταν σε στάδιο προπαραγωγής και παραγωγής από το 2000. Και ο σκηνοθέτης βαρέθηκε να δηλώνει, ακόμα και τώρα ότι δεν ήθελε και πολύ να την έχει στη ταινία και είναι πασίγνωστο ότι τη πέρασε από κάστιν. Άλλωστε δεν υπάρχει κανένας που να μην έγραψε ότι πρωταγωνίστρια προορίζονταν να είναι η Blanchett και ο Aronofsky ήταν απελπισμένος σε κάποια φάση. Το πιο λογικό συμπέρασμα είναι ότι την έβαλε για να έχει καλή πρωταγωνίστρια τζάμπα. Το τι είδους συμπέρασμα είναι ότι την έκανε γι αυτή, το χαρακτήρισα ήδη.
Και η ταινία είναι κάθε άλλο παρά υπέρ της αιώνιας ζωής και αγάπης και δε συμμαζεύεται. Αυτό που λέει είναι το αιώνιο χουσχουνικό ότι όλοι λίπασμα για τα ραδίκια είμαστε. Όλη η ταινία αυτό λέει και αυτό δείχνει και θεωρώ μάταιο να αναφέρω κραυγαλέες ατάκες και σκηνές ολόκληρες, αφού όποιος δε το κατάλαβε δε θέλει να το καταλάβει. Το Π ήταν το πρώτο cult classic της γενιάς του δικτύου και βοήθησε το ότι ήταν ασπρομαυρο και συμπιέζονταν περισσότερο σε μια εποχή με λιγότερη χωρητικότητα και λιγότερη ταχύτητα. Το Requiem for a Dream έπιασε, όπως είπες, όλους τους κουλτουριάρηδες λόγω θέματος και (μουσικού) θέματος. Και σε αυτή τη πορεία ο Aronofsky μάζεψε και ένα σωρό παπούδια και ανθρωπάκια που δε θέλουν ν' ακούνε "τέλειωσε το", δεν αγάπησαν ποτέ θανάσιμα ή αδυνατούν να έρθουν κοντά στο θάνατο, όπως παρατηρεί και ο Ηλίας Φραγκούλης. Αυτούς ξεφορτώθηκε με το The Fountain, παρόλο που ίσως θέλησε να τους αγκαλιάσει.
Μ' άλλα λόγια μπορεί κάποιος να πει ότι αποκοιμήθηκε με τη ταινία ή δε τον ενδιαφέρει η ψύχωση του σκηνοθέτη με τις ψυχώσεις ή οτιδήποτε άλλο για το γενικότερο και ειδικότερο έργο του. Αλλά αν δε βλέπει συνέπεια και συνέχεια σε αυτό (και στο γενικότερο και στο ειδικότερο) τότε κάνει λάθος. Ή δε κατάλαβε τίποτα από την αρχή.
Βαγγέλη, έχεις πέσει την παγίδα του Πάπα. Νομίζεις ότι είσαι αλάθητος.
Και επειδή δε μ'αρέσουν οι πολυλογίες, απλά να επισημάνω: γνώμες υπάρχουν πολλές. Αλήθεια καμία.
estelle εγω όμως είμαι αλάθητος και έχω να σου πω ότι ο πάπας από πάνω έχει δίκιο:P σορρυ αλλά πραγματικά έχχω απελπιστεί λίγο με το αρνητικό hype που αδικαιλόγειτα απολαμβάνει η ταίνία. ϊσως οι κριτικοί περίμεναν ένα νέο matrix. αντί αυτου πήραν όμως τον πιο αριστουργηματικό αρονοφσκι που είναι δυνατό.
Αρνητικά review για τη ταινία δικαιολογουνται μόνο σε ανθρώπους που δεν έχουν σκεφτεί τι υπάρχει κάτω από τους χορταριασμένους τάφους των νεκροταφείων.
Η ταινία είναι ενάντια σε όλα τα αιώνια. Τώρα είναι η στιγμή τώρα είναι η ζωή ο θάνατος είναι σκληρός αλλά μπορούμε να τον αντέξουνμε γιατί οδηγεί σε άλλη ζωή. όπως ακριβώς το λιπασμά που θια γίνουμε - and this is a matter of fact - κρύο απόλυτο αληθινό περισότερο από το πάπα και τρομερό - και που δίνει ζωή στα ραδίκια από πάνω, που αυτά με τη σειρά τους τα τρώει μια αγελάδα και μετά κάποιος άλλος άνθωπος.
Αυτή είναι η αλληλουχία, αδιέξοδη μόνο αν καταλάβεις ότι η μόνη διέξοδος είναι να σταματ΄σηεις να ψαχνείς την έξοδο. το για΄τι θα τελειώσουμε. γιατί θα αφήσουμε ανρθώπους πίσω μας.
πραγματικά πρέπει κανείς να έχει σκεφτεί για το θάνατο πρώτα, να έχει φοβηθεί αλήθεια για τη ζωή του ώστε να καταλάβει την αλήθεια της ταινίας.
αιώνια ζωή = αιώνια κόλαση και αυτό θέλει να πει η ταινία. ζήσε τώρα και αφέσου στο μόνο αναπο΄φευκτο.
γνώμες υπα΄ρχουν μόνο ο θα΄νατος είναι αληθινός στο τέλος και πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε γι ανα σε παραφράσω.
plakosan oi papes, popo, patimos ginetai.
opos kai na hei, tin tehni katheis tin eklamvanei opos thelei. ohi mono me to mialo, alla (kirios)me to sinaisthima. emena i tainia perase kai de me akoubise. an esas sas aggikse, ok, dehomai tin prosopiki ebeiria sas.
min ekviazete me to zori ti diki mou.
Εμένα πάντως μ' άρεσε. Πολύ. Το βρήκα αρκούντως σαρκαστικό και καθόλου αισθηματικό (άντε λίγο). Πάντως οτι σε βάζει σε σκέψεις για το μετά σε βάζει
Post a Comment