Δε με λένε Alex. Μισώ το γάλα και η βία με αναγουλιάζει, συνήθως. Φιλήσυχο πολίτη θα με ονόμαζε κάποιος, most probably. I'm not looking for trouble. Ούτε περνάω κάτω από σκοτεινές παρισινές διαβάσεις τα κακότυχα βράδια, ώστε να καταλήξω πρωταγωνίστρια του Irreversible. Όχι, ότι δεν προσπάθησε ποτέ κανείς να μου αλλάξει γνώμη. Για όλα, συστηματικά και ακατάπαυστα. Όπως τώρα. Όσα επιθυμούσα διακαώς να αμφισβητήσω, τα γλείφω με μανία. Μπόλικη πλύση εγκεφάλου μια ζωή αναγκάζει τα ελεύθερα (;) μάτια μου να μείνουν ανοιχτά για περισσότερο απ' όσο θέλουν. Η ιστορική παράδοση της επιστημονικής έρευνας θα χορεύει μαζί μου άτσαλο ταγκό ποιος ξέρει πόσες νύχτες ακόμα. Το χειρότερο, δεν πρέπει να αντισταθώ. Χαρίεσσα να αφεθώ, οφείλω, σε όσα πείστηκα ότι οδηγούν κάπου, ότι θα βελτιώσουν το αντικοινωνικό και κάποτε ανένταχτο εγώ μου. Η ελεύθερή μου βούληση απειλήθηκε πολλάκις, πλέον ξεχνάω αν την έχασα ή αν την καταχώνιασα να την κεντάω, αντί να την φυλάω ως κόρην οφθαλμού.
3 comments:
Απλά υπέροχο το κείμενο σου με κέντρο
το Clockwork! Δε φταίμε εμείς λέγαμε. Δε φταίνε αυτοί λένε. Όμως εμείς και αυτοί δημιουργήσαμε και καθιερώσαμε αυτό το κοινωνικοπολιτικό καθεστώς που κάθε μέρα ψαλιδίζει τα φτερά της συνείδησης μας, που άνευρα κραυγάζουμε την λέξη ελευθερία. Γιατί
αυτό που έχουμε στο νου μας για αυτή τόσο πολύ απομακρύνθηκε απ' της ψυχής τα ύδατα...
Καλημέρα, συγχαρητήρια και πάλι για αυτό!:)
Πολύ χαίρομαι που εκφράζουν και άλλους αυτά που αισθάνομαι... Απόρροια πόνου και κόπου και πίεσης. Ευχαριστώ, κοκκινίζω :)
Κι εσύ δε τα πας άσχημα στις μαχητικές αναλύσεις, btw ;)
Post a Comment