cinema eternel

Όταν με ρώτησαν τι ήθελα να κάνω όταν μεγαλώσω, απάντησα δίχως να σκεφτώ «να βλέπω ταινίες». Λίγο μετά, όταν έμαθα τις λέξεις σκηνοθέτης και σεναριογράφος, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να τα δοκιμάσω εξίσου, αλλά όχι αφήνοντας απέξω το άλλο, το πιο λαμπερό, την υποκριτική—η οποία, έχει τελικά καμιά σχέση με την υποκρισία;

Μέσα από τους ρόλους θα μπορούσα να ζήσω επτά ζωές, τι επτά, δεκαεπτά, χίλιες επτά, σχεδόν τόσες σε όσες ταινίες θα μπορούσα να παίξω. Η ανακάλυψη ότι θα μπορούσα να γίνω από ναύτης μέχρι η μαιτρέσσα του αυτοκράτορα, έστω βλέποντας ταινίες και βάζοντας την ταύτιση να δουλεύει στο φουλ, με έσωσε από περιττούς κόπους: γλίτωσα την άνιση μάχη με το φόβο της έκθεσης, βρίσκοντας έναν εύσχημο τρόπο να βλέπω ταινίες ζώντας μόνο στα σκοτάδια της αίθουσας κι όχι στη βαβούρα της παραγωγής τους: γράφοντας γι’ αυτές. Αθώα σκέψη, μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Η εκτάκτως προστεθείσα στην παρέα των τεχνών από τον Ριτσότο Κανούτο τέχνη του κινηματογράφου, κάνει το κοινό της να διψάει για όλο και περισσότερη, όλο και συχνότερη οπτική τέρψη και μια μερίδα κοινού να επιζητάει να ανέβει μερικά σκαλιά στην καβαφική σκάλα: να δημιουργήσει ένα φιλμικό σύμπαν, να πει μια ιστορία, να εκβιάσει τα αισθήματα των θεατών και να τους προκαλέσει πονοκέφαλο, άγχος ή καρδιοχτύπι. Όλοι, τελικά, είναι πρώτα θεατές, πριν φτάσουν στο σταυροδρόμι που πρέπει να ακούσουν τα επιχειρήματα της δικής τους Αρετής και της Κακίας των άλλων: αν διαλέξουν με το χέρι στην καρδιά, αν επιλέξουν τη δημιουργία για να πουν μια αλήθεια, θα κερδίσουν τη Βασιλεία των Ουρανών. Τι κι αν οι πολλοί έχουν βάλει στο μάτι σπορ αυτοκίνητα και ό,τι γυαλίζει, αυτοί θα πουλάνε πάντα φύκια για μεταξωτές κορδέλες, θα περιφέρονται άφοβα, αλλά χωρίς να αισθάνονται το σεβασμό όσων κοροϊδεύουν. (Όχι, πως δε μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτόν).

Ο κοινός παρονομαστής όσων κάνουν κινηματογράφο και όσων γράφουν γι’ αυτόν είναι φυσικά το κοινό, το οποίο έχει την τύχη, το προνόμιο και την ελευθερία να διαλέγει. Χρειάστηκε να σκεφτώ για να το καταλάβω, χρειάστηκε να δοκιμάσω τη γεύση πολλών κινηματογραφικών εβδομάδων που χρειαζόταν να καλυφθούν και να αισθανθώ βουβά ότι ξοδεύω το χρόνο μου σε ταινίες που φτιάχτηκαν με κύριο σκοπό να ξεγελάσουν κάποιους και να τους μετατρέψουν σε απογοητευμένο κοινό, έχοντας όμως πλήρη γνώση ότι ξόδευα το χρόνο μου για το κοινό, γιατί είχα ένα ακούσιο χρέος να κρούσω των κώδωνα του κινδύνου. Κάπως έτσι, άλλαξα γνώμη και αποφάσισα να επανέλθω στην αρχική προνομιακή μου θέση. Λατρεύω να είμαι κοινό και λατρεύω το κοινό. Είστε η πλειοψηφία, αγαπητοί μου, μπορείτε κάλλιστα να κάνετε επανάσταση ενάντια σε όσους σας καταδυναστεύουν.