Η φευγαλέα εικόνα μιας Στρέλλας να πέφτει ή κάνε μια ευχή ο κόσμος να γίνει αλλιώς

Τις φετινές Νύχτες θα τις θυμάμαι ιδιαιτέρως. Όχι μόνο γιατί οι Νύχτες είναι ούτως ή άλλως αξέχαστες, ούτε γιατί έκλεισα για πρώτη φορά είκοσι συνεχόμενες ώρες χαμένη στη μετάφραση και στη συνέχεια εντός, εκτός και επί τα αυτά της ταινίας Welcome του Philipe Lioret. Θα τις θυμάμαι γιατί ανακάλυψα μια Στέλλα ακόμη πιο ανεξάρτητη, ακόμη πιο παράτολμη και αληθινή από εκείνη του Κακογιάννη, μια Στέλλα που αγκαλιάζει αυτό που είναι, δεν ντρέπεται, δεν κρύβεται, δε φοβάται. Μια τέτοια Στέλλα που δεν ήμουν ποτέ, ούτε θα γίνω, όσο κι αν προσπαθώ. Μια τρελή Στέλλα. Μια Στρέλλα.

Αυτή η Στέλλα ήταν αστέρι παράξενο, μοναδικό, αυτόφωτο. Τίποτα δε της χαρίστηκε, διαμόρφωσε μοναχή το χαρακτήρα της, όλα ένα ένα τα ξεδιάλεξε και τα προσάρμοσε σε αυτήν. Πήρε την Κάλλας, ένα ζευγάρι καλοφτιαγμένα στήθια, τις ψεύτικες μαύρες γούνες της, τις ψηλές μπότες της και τις περούκες της, πήρε το μαύρο μολύβι ματιών και έναν πολυέλαιο πεταμένο στα σκουπίδια, πήρε για σπίτι ένα παλιό μπουρδέλο στον Κεραμεικό, για φιλενάδες τα πιο καλά κορίτσια και μια κόκκινη τσάντα " Ζήσε το μύθο σου". Και τον έζησε, αλήθεια.

Πιο έντονα, πιο τέλεια, πιο σπαραχτικά από κάθε άλλη Στέλλα. Τίποτα δεν είναι η Στέλλα Βιολάντη, η Στέλλα Ντάλλας, ούτε η Στέλλα-κρατάω-μαχαίρι μπροστά της. Έζησε το μύθο του Οιδίποδα απ' την ανάποδη, της μίλησαν για ύβρη, αλλά αυτή δε φοβήθηκε, όποιος έχει καθαρή ψυχή δεν έχει να τρέμει τη ζήλια των θεών. Έτσι, οι θεοί την αγάπησαν και την άφησαν ήσυχη, γιατί έδινε σε όλους μια χείρα βοηθείας, ήταν συγχρόνως κομμώτρια και ηλεκτρολόγος, ήταν γιος, μάνα κι ερωμένη. Τέλος καλό, όλα καλά, δεν είχαμε ούτε τιμωρίες, ούτε δράματα, οι καιροί έχουν αλλάξει και οι παλιές αξίες δε φτουράνε πια, το ξέρουν καλά αυτό οι θεοί. Της χάρισαν κι όλας την οικογένεια που της είχαν στερήσει, γιατί μια Στρέλλα είναι κρίμα να υποφέρει. Ήρθε στον κόσμο για να φωτίζει τους άλλους, όχι να τη σκοτεινιάζει η θλίψη τους.

Αυτές τις Νύχτες θα τις θυμάμαι για πάντα. Χάρισαν στο στερέωμα μια Στέλλα διαφορετική, τη Στέλλα του Πάνου Κούτρα, και το διαφορετικό, το από αλλού φερμένο, αυτό που έχει δικό του σχήμα, περίεργο και απόκοσμο, γιατί δε μπήκε στο καλούπι που του φύλαγαν, είναι το πιο ωραίο, τελικά.