Η σκοτεινή αίθουσα σκοτείνιάζει σχεδόν τελείως

Τελευταία οι περιπέτειές μου στη σκοτεινή αίθουσα δεν είχαν ικανοποιητικά αποτελέσματα. Γνώρισα τη βία της ανίας με το Duress και τον εθνικό μας σταρ να μοιάζει και να μιλάει σα πακιστάνι (δεν είμαι ρατσίστρια, απλώς επιζητώ να γίνω ωμά περιγραφική) σε μια σχετικά ενδιαφέρουσα σύνοψη σεναρίου που έγινε ταινία (πέντε σειρές κατάφεραν να διαρκέσουν μία ωρίτσα και κάτι) θα μπορούσε να εξελιχθεί κάπως σε κάτι καλό, μετά από μπόλικα treatments. Είχε το κουλό twist στο τέλος που άξιζε κατιτίς, αλλά τίποτις άλλο. Τάχα είχε ανάγκη ένας Ρουβάς να ξεφτιλιστεί παίζοντας σε μια τέτοια ταινία;

Γνώρισα επίσης έναν μισάνθρωπο, όχι το μολιερικό, αλλά τη γνωστή Allen-ική εκδοχή του νευρωτικού νεοϋορκέζου μισανθρώπου που καμιά φορά θέλγεται από την επιμονή νεαρών κοριτσιών. Ξέρω αρκετούς τέτοιους ή παρόμοιους χαρακτήρες, όχι της ίδιας πάντα ηλικίας και όχι απαραιτήτως της ίδιας παραξενιάς, αλλά ποτέ καμιά δε θα ήθελε να τους παντρευτεί επειδή της φάνηκαν σπίρτα μοναχά, ούτε καμιά που της τσάκισαν τα πλευρά πέφτοντας πάνω της σα σπασμένη στάμνα από το παραθύρι θα ήθελε να τους ξαναδεί μπροστά της.

Γνώρισα ακόμη και κάτι Ελληνάρες που έπαιζαν μπάλα σε ένα στραυροδρόμι στην Ακαδημία Πλάτωνος. Και, όχι, δεν ήταν ωραίοι σαν Έλληνες, ήταν κακομοίρηδες σαν Βαλκάνιοι, αλλά τι τα θες τώρα. Τουλάχιστον το μυαλό τους έπαιρνε καμιά στροφή κάπου προς το τέλος, έστω και με τα παραδοσιακά μέσα του Τσίτου.

Γνώρισα και... τη Hillary Duff στην pre-Gossip Girl εποχή σε ταινία που μιλούσε στο msn με την ίδια της τη μητερούλα και της το έπαιζε ο ιδανικός άντρας...και μετά η καλόκαρδη μητέρα μιλούσε με τον καψουρεμένο με την κορούλα συμμαθητή και το έπαιζε η κορούλα...περίεργα πράγματα και σχεδόν ανάξια λόγου.

Χμ, τώρα που το ξανασκέφτομαι, μου εύχομαι να πάνε καλύτερα τα πράγματα εκεί μέσα στα σκοτάδια σύντομα, γιατί θα σε λίγω θα ψηφίσω συστηματική αποχή. Ή μάλλον, καλύτερα να μετριάσω την περιέργειά μου για τα αμφιλεγόμενα...