Πετώντας

Αν πετάς, αν θέλεις μόνο και πάντα να πετάς, έχεις απαξιώσει το έδαφος. Έχεις ανακαλύψει ότι τα γήινα δε σου ταιριάζουν, σε κάνουν να νιώθεις ψάρι έξω απ' το νερό, σε παγιδεύουν στη μάταια υπόστασή τους και σε τυλίγουν στις ανούσιες σημασίες τους.

Αν θέλεις το σακίδιό σου ανάλαφρο, όσο πιο ελαφρύ, τόσο καλύτερα, τότε δεν είσαι άνθρωπος, είσαι άγγελος ή δαίμονας. Περνάς μέσα από στάδια, μεταβάσεις, μεταμορφώσεις, σα το Τζιμπριήλ Φαρίστα όταν έπεφτε από το αεροπλάνο του κάνοντας τούμπες μέσα στα αφράτα σύννεφα. Ύστερα έβγαλε κέρατα, έβγαλε ουρά, ο ουρανός τον έκανε να ξεστομίσει τους σατανικούς στίχους και να ξαναγεννηθεί.

Ο πειρασμός θα έρθει και σε σένα, να το ξέρεις, και θα 'χει τη μορφή μιας γυναίκας με κερασένια χείλη και μυρωδάτη σάρκα. Θα σε κάνει να πεθυμήσεις τη γη και το νόμο της βαρύτητας, την κουραστική τροχιά γύρω από τον εαυτό της, τις εκκλησίες και όλους τους αστείους θεσμούς της, τους ανασφαλείς και τυχαία περιφερόμενους ανθρώπους της. Το φωτοστέφανό σου για λίγο θα θαμπώσει, θα την αφήσεις, θα τρέξεις να την ξαναβρείς, κι εκεί κάπου θα δεις ξεκάθαρα: σε εξαπάτησε, δε σου μοιάζει, δεν είναι αυτάρκης ούτε χειραφετημένη, είναι μόνο υποταγμένη με πολλαπλές προσωπικότητες που τις ζει όλες με την ίδια σχεδόν ευκολία που η μαρκησία αλλάζει μάσκες στο χορό των μεταμφιεσμένων.

Ο πόνος θα σε ανδρώσει, κρίμα που δε μπορούσες μόνος σου, ο πόνος είναι πάντα ο μόνος ικανός δάσκαλος. Τώρα ξέρεις ότι θέλεις να πετάς, ξέρεις ότι είσαι άγγελος ή δαίμονας και σε χαλάει η παρέα με τους ανθρώπους, τ' αστέρια, τα φτερά αεροπλάνων και τ'αφράτα σύννεφα μόνο καταφέρνουν να χαράζουν το χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Για λίγο, όσο διαρκεί η απογείωση. Τόσο μόνο, όσο είναι αρκετό.