Τα γαλάζια σου γράμματα

Η Carey Mulligan ανοίγει ένα γράμμα. Ο Jamie Bell ανοίγει ένα γράμμα. Ένα γράμμα που έκανε το όνομά τους γνωστό τοις πάσι. Η εικόνα μας, άμυαλα παιδιά, έχει ανοίξει γράμματα. Προερχόμενα κυρίως από Πανεπιστήμια. Στιγμές που καθόρισαν το μέλλον μας, όπως της Carey, του Jamie και της Jenny, του Billy; Bah.

Η Jenny, μια έξυπνη έφηβη που δεν πείθεται για την αξία της εκπαίδευσης κόντρα στη dolce vita, μαθαίνει το μάθημά της με το χειρότερο τρόπο και μετά γυρίζει με την ουρά στα σκέλια για να δώσει εξετάσεις για την Οξφόρδη. Γι' αυτήν, όντας μαύρο πρόβατο, η αποδοχή της από το πανεπιστήμιο των ονείρων της to read literature είναι η δικαίωση των εξόδων του πατέρα της και η μόνη άμεσα ορατή διέξοδος. Ο ταχυδρόμος φέρνει το γράμμα που θέλει την απομόνωσή του για να ανοιχτεί, αγωνία, η Jenny ιδρώνει και ξιδρώνει, ο θεατής το ίδιο, στο τέλος όμως η Jenny χαίρεται πολύ και ο θεατής λίγο. Αυτή που κέρδισε πάλι τη ζωή μιας ανεξάρτητης νέας κοπέλας, ο θεατής ξινίζει που οι ηθικοπλαστικές διδαχές δεν έχουν απαγορευτεί ακόμη στις ταινίες.

Ο Billy είναι γεννημένος χορευτής, τελεία και παύλα. Στο Durham, όμως, τα αγόρια ασχολούνται μόνο με το ποδόσφαιρο ή το μποξ, ενώ οι πατεράδες τους αναπνέουν κάρβουνο στις στοές εξορύξεων. Θεοί και δαίμονες χρειάζονται να κατέβουν για να πείσουν το συντηρητικό περιβάλλον του εντεκάχρονου στο να συναινέσει για την οντισιόν στo Royal Ballet School και παρότι όλα στραβώνουν, η καλή ξήγα του μικρού στο τέλος τύπου "όταν χορεύω νιώθω ηλεκτρισμό, το κορμί μου παίρνει φωτιά κ.ο.κ" αφήνει μια αχνή ελπίδα. Ο ταχυδρόμος αργεί, αργεί πολύ. Εντέλει η γιαγιά ανακοινώνει την άφιξη του ταχυδρόμου και η απομόνωση μονάχα ταιριάζει στο άνοιγμα σημαντικών γραμμάτων, το είπαμε, αλλά η αντίδραση δεν είναι πάντα αναμενόμενη. Κλαίει ο μικρός, κι αυτό σημαίνει επιτυχία, καταχαίρεται ο πατέρας, αλλά δεν θα του συμπαρασταθεί κανείς, αφού η απεργία σταματάει και οι ανθρακωρύχοι γυρίζουν στα παλιά βαρέα και ανθιυγιεινά, μονάχα με μεγαλύτερη ηττοπάθεια.

Για χαρμόσυνα νέα τον ταχυδρόμο τον περιμένουν στην πόρτα. Fair enough. Για απροσδόκητα, όπως γράμματα που ανακοινώνουν μια θανατική καταδίκη, ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές. Δε μπορούν παρά να του ανοίξουν. Τι γίνεται με τα γράμματα εκείνα που δεν διακινούνται μέσω ταχυδρομείου; Λες να μην ανοίγονται ποτέ;