I was browsing through my photos and I found this one; a post that intended to get published but never made it, till now. So, this beautiful film that won an Oscar for Best Cinematography will be my Christmas gift for you, not a Dickens story with ghosts, no, definitely a contrapuntal Christmas choice.
To Catch a Thief (1955) is not a winter film, either, that's why you will cherish it. Summer beaches, expensive diamonds disappearing out of the blue, a couple with an acute sense of fashion and with good chemistry, struggling between character that keeps them apart and lust that brings them so together; Grace Kelly who gave up acting to her Prince of Monaco (this is a future destination, now that I remembered) and a wisely tanned Cary Grant hanging out in the French Riviera is the best way I could imagine for everybody who wants to bring some glamour and luxury to the festive days. If you are caught amidst crisis, that is. Otherwise, enjoy your own very personal, material bliss.
I got to see the film in an open-air cinema in Theatre des Capucins this summer in Luxembourg. A long summer that needed to be spiced up. With films; fake passions; adventurous outings. But, as Alain de Botton puts it (citing various others) what is the safest trip of all, if not the one you make barely moving from your armchair. Cosy and nice, you get to socialize with the Stars, wine and dine with them and if you are lucky, maybe you will kiss one in the end.
And for those who know, they can see me behind the wheel, driving the car like a roller-coaster. Grace was driving dangerously, too, at least in the film. It's so ironic, if you think about it.
1 comment:
Hi, I'm GREEK and I sent you MY Review for this film, which I saw just yesterday in Kozani-Greece, my home. Please translate it, if you like.
Είδα μόλις χθες, 25/6/14, την ταινία «Το κυνήγι του κλέφτη», σε μια θερινή προβολή του Φιλοπρόοδου Συλλόγου Κοζάνης, που μας προβάλλει παλιές ταινίες τα καλοκαίρια, μέσα στην πανέμορφη αυλή ενός παλιού αρχοντικού της πόλης μας! Η προσωπική μου άποψη δεν είναι τόσο θετική όσο περίμενα απ'το Χίτσκοκ: Μπορεί να ήταν μια Κλασική αμερικάνικη ταινία αυτού του σκηνοθέτη, αλλά ως άνθρωπο της δράσης και του καλού ρυθμού που είμαι, μετά από τη θέαση αμέτρητων ταινιών, ΔΕ με τράβηξε τόσο, με κούρασε και νύσταζα! Η ιστορία δεν προχωρούσε γρήγορα, ο ρυθμός ήταν σχετικά αργός, η αγωνία δεν ήταν τόσο φοβερή, η λύση δεν ήρθε εντυπωσιακά αν και δεν την περίμενα, οι διάλογοι μεταξύ των 2 ηρώων ήταν συνεχείς σε σημείο να με κουράσουν, η δράση ήταν Σπάνια, γιατί είχε μόνο 2-3 καταδιώξεις που είχαν κάποια σχετική ταχύτητα κι αγωνία. Επίσης, ο Cary Grant φαινόταν πολύ ΜΑΥΡΙΔΕΡΟΣ, σκοτεινός, σε σημείο να ΜΗ φαίνεται το πρόσωπο του στην οθόνη και δυστυχώς αρκετά ΑΠΛΟΣ στην ερμηνεία του, σε σημείο να μη με τραβάει ο ήρωας στο σκοπό που έχει! Ωστόσο, οι ΚΥΡΙΟΙ λόγοι Ομορφιάς αυτής της ταινίας είναι η ΛΑΜΠΕΡΗ Ομορφιά της Grace Kelly,που δε χόρταινα να την κοιτάω, τα έξυπνα σχόλια κι αστεία της προς τον ήρωα ως ερωτευμένη μαζί του [τί του βρήκε, εκτός απ'το σχετικά ωραίο πρόσωπο.] κι η Φωτογραφία της ταινίας, που είχε Ζωντανά χρώματα κι έδειξε ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ μέρη της γαλλικής Ριβιέρας, μιας παραθαλάσσιας περιοχής στα σύνορα Γαλλίας-Ιταλίας με Πανέμορφα σπίτια, ξενοδοχεία και τοπία! Γι'αυτό άλλωστε, Κέρδισε το Οσκαρ Φωτογραφίας! Γενικά, ήταν για μένα από τις λιγότερο ενδιαφέρουσες ταινίες του Χίτσκοκ, αν και τον ΠΡΟΣΚΥΝΩ ως δημιουργό του '50, όταν εγώ ήμουν ακόμα.... -33! Της βάζω ως βαθμό 6/10…
Post a Comment