A Most Wanted Man (2014) or Beautiful Spies

He was drinking his whisky anxiously. He needed to calm down. Other spies, mightier and with more efficient networking qualities (what other people call ass-licking qualities) were way ahead him. With a fiasco in his pocket -defeated by the Americans, can you imagine?- he had to do it right this time around. 

Sin City 2: Where Blood is Coloured White

Sin City: A Dame to Kill For (2014) is a sequel some were impatiently waiting for, for almost a decade. Did it worth the anticipation/hype? More or less. Did it catch us by surprise?  It certainly didn't, as it's hard for a sequel to bring new elements in the game, but we loved it anyways. Sin City brings back nearly forgotten heroes and monsters from an era long gone.

Performances & Characterisation

Ex Dark Angel Jessica Alba is more stunning than ever. And oh-so-innocent. Contrapuntal Eva Green is the archetype of femme fatale, trying to beat her predecessors in classic film noirs. No matter how impressive the looks, she doesn't win the competition with the likes of Lana Turner and Barbara Stanwyck. She ends up an amusing caricature though, a devouring sex goddess with such a harsh/ exaggerated outline that makes thinking men unable to fall/kill for her (at least in real life). Same goes for the whole gang: their traits, whether physical or character ones are seen through the magnifying glass -something which accommodates us. It accommodates our politically-correct selves -we find it hard to identify with them, thanks God. But, one cannot expect subtlety in the adaptation of a graphic novel, right?

Shock Tactics 

Beware: this is R rated material. Banned in Iran, while in fast-forward Canada 14 year olds are allowed in screenings, the film is not a valid choice when in chill out mood. Highly sensitive souls will have to cover their eyes for the biggest part of the movie (sic) and they will still be agitated nevertheless. Of course, it's not the "sexual content, nudity or short drug" use we disapprove of.  It is the "strong brutal stylised violence throughout". Those sequences must have been a pain to shoot and I appreciate cast and crew and extraordinary stuntmen for their contribution, but, guys, that was so intense an experience that I was unable to sleep until four thirty in the morning.  

Good to meet you, Walter Mitty

Not sure why I have/had a more or less snobbish attitude towards american comedy (that statement doesn't hold true in the case of rom coms, which I rather enjoy watching with my sisters). Thinking about it, I reach the conclusion that I was rather dragged to different genres of movies as a result of my hanging out with not exactly the members of humour appreciation society. On my way to change this (sounds like a good new year's resolution, doesn't it?), the first movie for 2014 has been high spirited one, almost a comedy (but not quite).

A lot has been written on Walter Mitty. They called it mediocre, they called it bad, as well as "the oddest film of the season" -film critics can be mean, when they are let down. But, I also saw Mitty in a list with the 50 best films of the year. The film opened on Christmas day in States and it definitely has some charm, even if it falls short  of fully adhering to a genre. It's classified as both drama and adventure on IMDB. It's classified as comedy, too. Based on a famous (American-literature-wise) short story by James Thurber, the Secret Life of Walter Mitty has had  an earlier version of its main character in flesh and bones in the 1947 adaptation.

The film may be narcissistic and all that -it's a trap one can rarely escape, when directing and starring in the same film like Ben Stiller does here; but it's also funny and sweet and tender. It may have nothing new to offer, it may be highly unrealistic in its portrayal of a dull Life's employer who is fantasising most of the time, instead of taking action, until he becomes almost a superhero, but it's more than a decent film. Personally, I found it had a good pace, some very funny moments and good acting. It could draw me into it, which is a factor to be taken into consideration. But, who knows, maybe that was only because I am a Walter Mitty of sorts.

The Departed (2006)

This is a sad coming-of-age story. Not only for Leonardo di Caprio and Matt Damon desperately searching for the father figure, that loving, caring and trusting figure nowhere to be found -one in the scary persona of a true villain like only Jack Nicholson could be and the other to his white-haired and kind boss Martin Sheen. Not only for them, but for me, as well. When the film was out I scorned it; was it because others praised it so much, was it because the rebellious nature of early youth is not willing to show any respect to old age? Or was it because I could not tell between a bad and a good crime and cops chase movie. What I remember is this: back then, Martin Scorsese was for me nothing more than a director that withheld his retirement only too long.

Stieg Larsson and The Girl with the Dragon Tattoo

"We all have urges; mine just require more towels."

It's darn disgusting, if you think about it, but it came from a sick guys mouth. Stieg Larsson was all his life fighting against  pro-nazis and other right-wing extremism groups, but found it relaxing to depict them with bleak colours in his books; characters that harm quite a bunch of people before they are diminished to ashes. This one had a single craving: to torture (and more) young women, while continuing to be a well-respected part of the community.

The Girl with the Dragon Tattoo -now a major film- as the American book cover puts it, is probably known to those who have never stepped into a bookstore in their lives, only because of David Fincher's film, but I guess that's not the majority. I sincerely hope that you out there know and/or have read the Millennium Trilogy, where Stieg Larsson's soul is reposing.  Sentimentalism aside, the three books are just well-written crime novels, of course, but there's a hidden power in them, a young, -may I call it feminist?- power: it's called  Lisbeth Salander. Even if her cruel techniques in dealing  with people, especially those who insult or violate her, seem far fetched, I certainly enjoyed them; I even publicly  admit I would do the same if I ever confronted similar situations and if I had the guts (which I probably don't).

In Bruges

I was in the worse mood for a party. Not that I didn't try; I made huge efforts to get my mood back, but it looked like it had disappeared into thin air. It was the kisses and the hugs that I was missing, I guess, nothing more, nothing less. Just like that. So, no party, it would be, even if I still tried in vain to motivate me, by thinking of the possible party-goers: young blonde guys with blue eyes --no, it didn't work this time.

I went upstairs and rummaged the chocolate drawer, then came down again to watch a movie. Something English, I reckoned, a movie where people will speak with that magic accent that makes you forget and (maybe) forgive. I quickly decided to travel to Bruges in the middle of the night, together with Colin Farrell and the English Patient revived, Ralph Fiennes.

Amidst water it should be easier to forget one's inner turbulence. Medieval surroundings could also help. I was drawn into the scenes fast enough: gangsters with noble heart, dwarfs with vices and issues on how different people value the same thing: beauty is in the eye of the beholder, and it's never banal to repeat that statement, cause it's totally true. When a gangster, used to fast life and urban turmoil goes to Bruges, he will probably find it a shithole, I get his point, even if I do not share it. But this is not where I'm getting at.

Somewhere halfway --as it is a long (107min) film-- I had to stop and think a bit more. Not intentionally, but the site restricted the viewing of the second part for another hour or so. Naturally, I thought of Bruges. Of going there with him, or at least watching the film with him, it was him everywhere. It was the egoistic pain of losing something when you are not ready to lose it, not yet, as I understood later on, but on that night that fact evaded me. Not being in charming Bruges was not as big a torture as not being anywhere with him. Whatever.

I continued my viewing, despising myself a bit, because I was a bit too cheap and got away not only with watching a quality film online, in a rather small laptop screen, but also watching it in bad resolution. I guess I did not like beauty and purity all that much; I could very well stand watching moving pixels instead of HD every now and then. Bad, bad me.

The exquisite acting took me away from my sad thoughts momentarily. Brendan Gleeson as Ken was the best thing I have seen for a long, long time. The dim light near the Tower with the many stairs that Colin Farrell as Ken was not ready to walk up, the foggy, mysterious atmosphere, the film in film sequences, the humour and the irony, the excitement and the kindness, were all mixed up in a refreshing coctail that prevented me from being thirsty till the end of the film. Which is a great film, by the way. Unfair, like life itself with a positive touch towards the end, but still, a great film.

Being in awe for half an hour more, I got the brilliant idea to sent him the link, even if it was no good. After all, a great film is not found easily nowadays and Martin McDonough is a theatre man and I had to show my support --I love theatre. It was a mild early summer night and after eating some more chocolate I called it a day and went to sleep, feeling excruciatingly deserted.

In the beginning of autumn, he told me that he saw the film and he liked it. I was surprised to talk to him again. Towards the end of spring, I enjoyed a great amount of Belgian chocolate, together with him in Bruges, this time. I looked back and felt some kind of excitement with life and the games it plays to us. I frankly did. I would never believe on that lonely summer night that this would happen, never. But, I would believe even less, if they told me, that while this improbable coming together was taking place, I would still feel deserted all the same.

O tempora o mores!

Αν αυτό τον τελευταίο καιρό οι προτάσεις που είχα, και δεν απέρριψα, ήταν να δω το Sex and the City νούμερο δύο και το Transformers νούμερο δύο, τότε πρέπει να έχω second thoughts για τα άτομα με τα οποία συναναστρέφομαι και τις κινηματογραφικές τους προτιμήσεις; Τάχα φταίει ο περίγυρος ή εγώ έχω πλέον πιο χαλαρά κινηματογραφικά ήθη; Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε; Που πήγε η μανία μου με ευρωπαϊκό κινηματογράφο, ταινίες του festival circuit και παλιατζούρες που ενδιέφεραν ανθρώπους μετρημένους στα δάχτυλα, οεό?!

Δεν έχω την απάντηση εύκαιρη, το μόνο που έχω να μοιραστώ μαζί σας είναι η νεόκοπη αγάπη μου για Megan Fox (ο Shia LeBeouf εξακολουθεί να με αφήνει ασυγκίνητη).

Nikolai and Kirill: Eastern Promises

Μπορεί το Eastern Promises να μην αγαπήθηκε όσο προηγούμενα πονήματα του Cronenberg, παρότι συγκεντρώνει την πιο αγαπητή τριάδα πρωταγωνιστών (Mortensen, Cassel, Watts), μπορεί να μην είναι τόσο βιτσιόζικo και υπόγεια σέξι όσο το Crash, αλλά έχει κι αυτό μαζί με τα σταθερά στοιχεία μεταμοντέρνου, όπως το ανοιχτό τέλος, και τη λανθάνουσα επαναστατική σεξουαλικότητά του Crash, μονάχα πιο διακριτική και εκμοντερνισμένη (εντελώς σύμφωνη με τα πρότυπα της ακαταμάχητης bisexuality). Ενώ, εκ πρώτης όψεως οι οι παράνομες πουτάνες του φαινομενικά καλοκάγαθου γέρο-μαφιόζου μοιάζουν σα την πιο προκλητική σεξουαλική απόκλιση (sic), τελικά η συσσωρευμένη και παμφάγα σεξουαλικότητα του Viggo Mortensen ως Nikolai είναι το πιο μαγνητικό στοιχείο της ταινίας. Ο Nikolai ξέρει να σκοτώνει, να διαχειρίζεται πτώματα, δηλαδή να κόβει δάχτυλα, να βγάζει δόντια και να τα πετάει στον Τάμεση, ξέρει να παλεύει ντυμένος ή γυμνός, να επιδιορθώνει μηχανές, να καλοπιάνει τους πάντες, (καλούς ή κακούς, άντρες ή γυναίκες, νέους ή γέρους) να συμπαθεί τα νεογέννητα, να δίνει εικονίτσες με την Παναγία σε απαρηγόρητες πόρνες (αφού πρώτα τις πηδήξει) και να το παίζει (αστεία) σε διπλό ταμπλό ως μυστικός πράκτορας, ενώ δηλώνει ότι είναι μόνο ένας οδηγός. Δυναμική αναπαράσταση του άντρα που όλοι ονειρεύονται: τα κάνει όλα και συμφέρει.

Το οστεώδες, χωρίς διακριτά συναισθήματα πρόσωπό του εμπνέει αποδοχή, κατανόηση και έμμεσο ερωτισμό προς κάθε κατεύθυνση και με θηλυκό ή αρσενικό αποδέκτη, και αυτός είναι πρακτικά ο κύριος λόγος που καθίσταται συμπαθής ως χαρακτήρας στο θεατή και αγαπητός σε όσους τον περιτριγυρίζουν. Που όμως απευθύνεται ο ερωτισμός του, πραγματικά; Βασική σκηνή που η περιφραγμένη σεξουαλικότητα του Nikolai ξεδιπλώνεται οπτικά είναι ο σκοτωμός στα αντρικά λουτρά που ισχυροποιεί το νόημά της ύστερα από την καταληκτική σκηνή δίπλα στον Τάμεση: για δεύτερη φορά (κυκλική ροή) οι δυο άντρες έχουν κάτι που προορίζεται για τα βρόμικα νερά του ποταμού, αυτή τη φορά ένα μωρό, και η σεξουαλική πειθώ που θα χρησιμοποιήσει ο Nikolai για να το σώσει απευθύνεται στον queer γιο του αρχιμαφιόζου και αφεντικό του Kirill. Η τρυφερότητά του, πάλι, θα είναι μεγαλύτερη για το μωρό με το ροζ σκουφί, απ’ ότι για την Anna που υποτίθεται ότι είναι το άλλο μισό του εν δυνάμει ειδυλλίου της ταινίας. Το φιλί που παίρνει από αυτόν η Anna παρούσα στη διάσωση είναι πολύ λίγο, πιότερο πατρικό παρά ερωτικό, είναι το φιλί που ήρεμα θα έδινε στη μητέρα των παιδιών του, όχι όμως στην ερωμένη του. Και είναι αποχαιρετιστήριο, μαζί με την εκφώνηση dasvidanye, για να αφήσει το Nikolai να διοικήσει την αυτοκρατορία του λονδρέζικου υποκόσμου παρέα με τον Kirill, άρα αφήνοντας λογικά μεγαλύτερα περιθώρια για μια ομοφυλοφυλική σχέση μεταξύ τους παρά για μια άσχετη ετεροφυλοφιλική, δεδομένης και της ζεστασιάς της σχέσης τους. Νομίζω, κοινώς, ότι ο Cronenberg την έφερε σε όσους αποθύμησαν το μοτίβο του σκληρού με καλή καρδιά άντρα που τελικά γυρίζει στην αθώα με μητρικά αισθήματα νέα. Όχι, το τέλος του Eastern Promises δεν είναι τόσο ανοιχτό όσο νομίζατε.

Το πειρατικό του Κάπτεν Τζιμι

Τα τελευταία χρόνια οι πειρατές είναι πολύ της μόδας. Όχι μόνο επειδή συνδέθηκαν άρρηκτα πλέον με το Johnny Depp ως all time classic αξία, αλλά επειδή όλοι έχουμε μέσα μας κάτι από την παρανομία, τον τυχοδιωκτισμό και το ρομαντισμό τους. Κάθε Απόκριες, με παροιμιώδη αύξηση από τη γέννηση του Jack Sparrow το 2003, η πειρατική αμφίεση δίνει και παίρνει. Το ίδιο ενδέχεται να γίνει και φέτος --είδα ήδη πειρατικές βράκες και καπέλα σε βιτρίνες-- παρόλο που και το τρίτο sequel των Πειρατών της Καραϊβικής είναι πια παρελθόν. Δε μένει παρά να αναφωνήσουμε θλιμμένα, αχ, τι θα κάνουμε χωρίς πειρατές στον ορίζοντα (αλήθεια) ή να υποδαυλίζουμε της ελπίδες μας για καμιά νέα φιλόδοξη παραγωγή του είδους.

Και αν ο Captain Hook, ο αιώνιος αντίπαλος του Peter Pan, μας τρόμαζε με το γάντζο του στην ευαίσθητη ηλικία μας, δεν έγινε το ίδιο με την προσπάθεια αναβίωσης της πειρατικής ταινίας δυο περίπου δεκαετίες πριν από το σκηνοθέτη που κανείς δε θα περίμενε μια τέτοια κίνηση. Κι όμως, ο Roman Polanski αυτοπροσώπως, μετά από τα ψυχολογικά θρίλερ του και τα μωρά της Ροζμαρί, ένιωσε νοσταλγία για τις πειρατικές ταινίες –που εντάσσονται στο σχετικά παραπεταμένο swashbuckler genre, με συναδέλφους τους ταινίες που πιάνουν από τρεις σωματοφύλακες, μέχρι Ζορό, Ρομπέν των Δασών και ό,τι έχει να κάνει με ξιφομαχίες εν γένει και δη για τα μάτια μιας ανεκτίμητης γυναίκας—και έπλασε το δικό του Captain Red στο Pirates με υλικό τους προηγούμενους γενειοφόρους πειρατές και τη στιβαρή κορμοστασιά του Walter Matthau, του Fortune Cookie.

Παίρνοντας αποστάσεις από τα chic swashbuckler με τον Erol Flynn και πολύ μακριά ακόμη από τη gay-ίζουσα και ροκ φιγούρα που έπλασε ο Depp, o Polanski μας έδωσε ένα χοντροκομμένο κατεργάρη Captain Red που αγαπούσε, τι περίεργο, το χρυσό πιο πολύ από τον εαυτό του. “Easier to live without a head, than without gold, you numbskull!”, λέει στο συμπαθή Γάλλο βοηθό του εν ανομίαις Frog, όταν αυτός τον προτρέπει να πετάξει ό,τι απόμεινε από τα λάφυρα στη θάλασσα, για να μην κινήσουν υποψίες. Αυτή η εισαγωγική σεκάνς, άλλωστε, από το establishing shot της σχεδίας στη μέση του πουθενά με το καρχαρία να τους γυροφέρνει, μέχρι το ανέβασμα στην ισπανική γαλέρα, είναι από τις πιο γουστόζικες της ταινίες. Και η αγάπη για το χρυσό είναι το δεσπόζον, η παράλογη δύναμη που οδηγεί τον καπετάνιο στην περιπέτεια, κάνει χαλάστρα στο ειδύλλιο του Frog με την ισπανιδούλα ευγενή και τους γυρνάει εκεί που ξεκίνησαν. Μεσοπέλαγα.

Χιουμοριστικά ευρήματα διανθίζουν ολόκληρη την ταινία και οι έξυπνοι διάλογοι, ο χοντρόπετσος χαρακτήρας του Captain Red και ο απρόσκοπτος ρυθμός κάνουν την ταινία κάτι παραπάνω από συμπαθητική. Και τη βρίσκει κανείς τόσο εύκολα στο e-Mule. Ζήτω οι πειρατές, λοιπόν. Των ημερών μας και οι παλιοί, εξίσου.

Atomik Circus

Το γνωστό Atomic Café μπορεί να είναι ντοκιμαντέρ --και μάλιστα compilation film, βασισμένο δηλαδή σε αρχειακό υλικό-- που ασχολείται με το προφανές, δηλαδή τη χρήση της ατομικής ενέργειας από τους πολεμοχαρείς, αλλά δεν έχει καμιά σχέση με τη Γαλλία. Το Atomik Circus πάλι, όσο κι αν δε του φαίνεται, έρχεται από τη Γαλλία και ουδεμία σχέση έχει με την ατομική ενέργεια.

Για να τελειώνω με την πρόσφατη γαλλική λεία μου, πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσω συνοπτικά γι' αυτή την απίθανη εμπειρία θέασης που μοιάζει λίγο με το να βλέπεις τη μόνη αντίστοιχη ελληνική καλτουριά, ήτοι την Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά του δικού μας Πάνου Κούτρα. Για το μίγμα εκλεπτυσμένου και decadent γούστου των Γάλλων αμφότερες οι ταινίες περιγράφονται ως αριστουργήματα στο είδος τους (ναι, ο Μουσακάς έχει τόση πέραση στη Γαλλία, ώστε να τον παίζει και το Arte).

Για να εξηγηθούμε, βέβαια, το low budget κρύβεται πολύ καλύτερα στην περίπτωση του Atomik Circus των τρομερών αδελφών Poiraud, με τα special effects των εξωγήινων που παίζουν φρίσμπι να είναι απολύτως περιποιημένα και αξιοπρεπή. Ο γαλλικός τίτλος της ταινίας είναι ολόκληρο μακρινάρι (Atomik Circus, le retour de James Bataille), σε αντίθεση με την ταινία, που όχι μόνο είναι μικρή, αλλά και μισή: βασίζεται σε ένα ημιτελές κόμικ των σκηνοθετών, γι' αυτό μην αναρωτηθείτε γιατί τελειώνει τόσο...απότομα. Ας ελπίσουμε απλώς ότι η παταγώδης αποτυχία στα ταμεία δε θα αφήσει τη συνέχεια να μη δει ποτέ το φως της μέρας.

Η Vanessa Paradis είναι ένας καλός λόγος να δει κανείς την ταινία, αν δεν αγαπάει τόσο τα γαλλικά ή το fun-blended gore, δεδομένου ότι η εμφάνισή της ως τραγουδίστρια που ονειρεύεται μεγάλη καριέρα είναι εκρηκτική, όσο και τα τραγούδια του soundtrack. Τους φυσιολογικούς ανοιχτόμυαλους ανθρώπους, ο βέλγος Benoît Poelvoorde και ο καρατερίστας Jean-Pierre Marielle, οι χιουμοριστικότατες ατάκες ( στα γαλλικά πάντα), οι κουλές, χαώδεις και κόντρα σε κάθε λογική αιτίου και αιτιατού καταστάσεις είναι αυτά που θα τους κάνουν να τσακώσουν το DVD απ' όπου μπορούν. Πάντα η επίθεση εξωγήινων έχει πλάκα, πόσο μάλλον όταν δε γίνεται σε καμιά μεγαλούπολη, αλλά σε γαλλική επαρχία ανήμερα της διοργάνωσης μιας τοπικής γιορτής της tarte a vache(!).

Does the bad always win?