Κοριτσάκια παθαίνουν υστερία όταν εμφανίζεται ο σκοτεινός ήρωας που λαμπυρίζει στον ήλιο και στη συνέχεια όταν το six-pack του άγριου και ευέξαπτου λυκάνθρωπου γεμίζει την οθόνη. Σύσσωμο σινεμά χειροκροτάει όταν αρχίζει η ταινία, παθαίνει σύνδρομο στέρησης αμέσως μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους --είναι ποτέ δυνατόν ταινία να τελειώνει στο -Will u marry me?, σαν την πιο λαϊκιστική σαπουνόπερα για θείτσες;-- και έχει κατεβάσει το Twilight στο i-phone του. Εντυπωσιακά, κενά νοήματος πλάνα, επιφανειακοί χαρακτήρες, σχηματικό σενάριο. Κι όμως η Stephenie Meyer έχει κάνει την τύχη της, πιο πολύ και από τη J.K.Rowling που απέκτησε εκατομμύρια εκεί που δε μπορούσε ούτε σάντουιτς στα Starbucks να αγοράσει. Το ίδιο και οι νεαροί πρωταγωνιστές, παρότι, αν το δεις πιο καθαρά, δεν είναι τελικά καρακουκλιά. Μέτρια πράγματα, πιστευτά, όσο κι αν αυτό ακούγεται τραγική παραδοξολογία.Ίσως εκεί κρύβεται η εξήγηση στην πιο απίθανη επιτυχία των τελευταίων ετών. Σου δίνει όση αληθοφάνεια, μέσα στην κραυγαλέα αναληθοφάνεια, μπορείς να αντέξεις. Ένα χαριτωμένο κορίτσι, ένα απλό girl-next-door και όχι η θεά του σχολείου γίνεται αντικείμενο λατρείας του πιο χλωμού και μελαγχολικού αγοριού της τάξης. Νεανικός ανεκπλήρωτος έρωτας εξαιτίας του σκοτεινού μυστικού, της απόκοσμης φύσης του ενός που καταλήγει σε σπαραξικάρδιους αποχωρισμούς, μαύρους εφιάλτες, άλλες γοητευτικές συναντήσεις με το απόκοσμο και ούτω καθεξής. Όμως ναι, η αληθοφάνεια είναι εκεί και βροντοφωνάζει πόσο όλοι βαριούνται την κοινότοπη ζωή τους, πόσο αποζητούν ένα eternal love-story, πόσο θα ήθελαν να ζουν στο "μια φορά κι έναν καιρό...". Όλοι οι teenagers του κόσμου θα προτιμούσαν, τελικά, να ζουν στα παραμύθια. Reality sucks, oh, yes, indeed. Όχι, βέβαια, ότι χρειαζόμασταν το Twilight Saga για να το καταλάβουμε, το βλέπαμε ήδη από τις εποχές του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, του Harry Potter, αν και λίγο πιο αμυδρά. Τελικά, είναι παρήγορο το γεγονός της μαζικής υστερίας για το μεταφυσικό και το παραμυθένιο, πρόκειται για μια υπολογίσιμη δύναμη νέων ανθρώπων που αναρωτιέμαι αν θα καταφέρουν ποτέ να συμβιβαστούν όπως οι προηγούμενες γενιές, να ζωστούν τα λουριά και να τραβούν κουπί στις γαλέρες των κεφαλαιοκρατών. Ποιος τάχα μαντεύει τι θα συμβεί όταν το νέο φεγγάρι ανατείλει.
