Δεν ξέρω πως έγινε, ο μαύρος καβαλάρης είχε άλλα στο νου του για μένα. Με έφερε αντιμέτωπη με τον εαυτό μου, με μια άμορφη μάζα που ποτέ δεν ήθελα να είμαι, με ένα κουβάρι χρωματιστές κλωστές τόσο μπερδεμένες και τόσο φριχτά λερωμένες με περιέργεια, με άσκοπο πόθο με όνειρα. Και συνέχισα σε πείσμα όλων να λέω ότι όχι δεν είμαι εγώ αυτό, όχι δεν είμαι, μέχρι που έσπασα. Το φως του ανακριτή μου έκαψε τα μάτια, το κεφάλι μου βούιζε μέρα-νύχτα, η καρέκλα ήταν σκληρή και δεν μπορούσα να κοιμηθώ λεπτό. Αυτή δεν ήταν ζωή, να επιμένω στο ψέμα μου δεν ήταν ζωή. Να μην μπορώ πια να κρύψω τίποτα, αλλά να επιμένω παρόλα αυτά ότι δεν έχω να κρύψω τίποτα δεν ήταν ζωή. Τα ξέρασα όλα. Τα ξέρασα. Τώρα δεν έχω παρά να περιμένω την τιμωρία μου.
No comments:
Post a Comment