Όνειρο Θερινής νυκτός

Ήλιος

Επιτέλους

Άνοιξη

Πρέπει να περιμένω λίγο ακόμα για να φορέσω κοντομάνικο. Εκείνο το έντονο φούξια και κάτι πέδιλα με κίτρινες πέτρες. Πρέπει να περιμένω να βγει πολύς ήλιος, να καίει την άμμο στην παραλία, να πατάω πάνω και να καίγομαι, να τρέχω προς τη θάλασσα να βουτήξω να δροσιστώ. Η μακρινή μυρωδιά καλοκαιριού και μόνο φτάνει και παραφτάνει, άρχισα ήδη να ζεσταίνομαι. Ο ήλιος τσουρουφλίζει, θα πάθω καρκίνο από την ακτινοβολία, η τρύπα του όζοντος μεγαλώνει, ο πλανήτης θα πάθει καρκίνο από τον ήλιο πρώτος, εγώ θα προλάβω να πάθω από τίποτα άλλο. Δε βαριέσαι. Τουλάχιστον να κάνει ζέστη και να φοράω μια φούστα που θα ανεμίζει, τα μαλλιά μου να ανακατεύονται και να βλέπω παντού αφίσες με τεράστια παγωτά. Να περιφέρομαι άσκοπα και να κάνει ζέστη, να μην μπορώ να κοιτάξω τον ήλιο κατάματα και να κουβαλάω ένα μπουκαλάκι νερό. Ιδανική ώρα, ιδανική μέρα, ιδανικό ντύσιμο: ας πέσω με έναν αναστεναγμό στην καυτή άσφαλτο. Τα αυτοκίνητα θα φρενάρουν, όλοι θα τρέξουν ιδρωμένοι, το ασθενοφόρο θα βουίζει μέσα στη ζέστη και το air-condition θα έχει χαλάσει. Θα μπω μέσα στις καυτές λαμαρίνες, τίποτα δε θα έχει σημασία, θα είναι ήδη πολύ αργά, αλλά όλοι θα διασκεδάσουν λίγο περισσότερο μαζί μου. Θα με πάνε μέχρι το νοσοκομείο, θα με εξετάσουν, θα σφίξουν τα δόντια και θα πουν «κρίμα, ήταν πολύ νέα», μακάρι να πουν κανα-δυο « κι ήταν ωραία κοπέλα», θα προτιμούσα να έλεγαν «ήταν και έξυπνη κοπέλα», αλλά αυτό βέβαια δε θα είναι πια καθόλου εμφανές. Μετά θα αρχίσουν άλλοι να κλαίνε, άλλοι να αναρωτιούνται πως έγινε, άλλοι να λένε ότι τελικά δεν πρόλαβα να γίνω διάσημη. Θα ανακουφιστούν, είμαι σίγουρη, οι περισσότεροι, θα μπορούν τουλάχιστον να θυμούνται κάτι καλό... «Είχε μεγάλα όνειρα» θα λένε. Έστω αυτό, αρκεί. Προτείνω να γραφεί στην επιτύμβια στήλη. Στεφάνια δε θέλω, θέλω όμως να ψάξουν τα τετράδιά μου και να δημοσιεύσουν τα πονήματά μου μετά θάνατον. Θέλω η υστεροφημία μου να ξεπεράσει αυτή του Αχιλλέα και του Οδυσσέα. Θέλω να γίνω ο νέος Κάφκα, μόνο που αυτός είχε ένα μέτρο και δεν έγραφε πολλές μπαρούφες. Μάλιστα προέτρεψε να κάψουν τα γραπτά του, αχ, εμένα δε μ’ αρέσει ο νιχιλισμός. Θέλω το πνεύμα μου να βολτάρει πάνω από τις τέντες, να σκάει από τη ζέστη, να τρώει γρανίτες και να τρομάζει τους περαστικούς για πάντα.