Το Φεστιβάλ εξαπλώνεται (στις παρυφές της πόλης)

Ευχάριστη έκπληξη με περίμενε αυτή τη χρονιά στη Θεσσαλονίκη. Απ' ότι φαίνεται, το Φεστιβάλ αποφάσισε να μην είναι πια εντελώς ψηλομύτικο...κι αυτό μόνο καλό μπορεί να θεωρηθεί!

Ενώ τα προηγούμενα χρόνια οι αφίσες περιορίζονταν μόνο στο κέντρο και σε μέρη που είχαν μια σχετική πολιτισμική ανάταση--όχι ότι όσες ΔΕΝ έχουν τέτοια, φταίνε αυτές--φέτος τα πράγματα καλυτέρεψαν αισθητά. Πέτυχα την ονειροπαρμένη αφίσα με τα χρώματα του σέλλυλοιντ να ξεχύνονται πάνω από τις (κεραμιδένιες!) στέγες ακόμη και...στην Πολίχνη! Όχι ότι θα την ξέρετε οι εξ Αθηνών ορμώμενοι, αλλά σκεφτείτε την σαν μια συνοικία όχι ακριβώς...Κολωνάκι. Αν αυτό σημαίνει ότι το Φεστιβάλ μας αποφάσισε να κάνει άνοιγμα προς το λαό, παρόλο το φτύσιμο που ρίχνει σε αντιδικτατορικές επετείους με τις βασίλισσές του, ε, τότε ίσως θα πρέπει κάπως να το συγχαρώ.