Molière (2007)

Μια ταινία με ένα Μολιέρο, Romain Duris, κατά πολύ γοητευτικότερο απ’ όσο τον δείχνουν τα χαρακτικά των συγχρόνων του μπορεί να καυχιέται ότι θα συγκινήσει κόσμο. Αν δε ο Μολιέρος περιτριγυρίζεται από τη φλογερή ιταλιάνα Laura Morante και τη ψηλομύτα χήρα Ludivine Sagnier, εδραιώνει ακόμη περισσότερο τη θέση του ως Καζανόβα του θεάτρου, όπως και ήταν, χάρη στη φήμη και το πνεύμα του.

Bankable ηθοποιούς επέλεξε ο Laurent Tirard για το μολιερικό project του, γιατί έτσι ήθελε το κοινό που προτιμάει φρου-φρου και αρώματα, και όχι τόσο ιστορική πιστότητα. Για τον ίδιο λόγο, άλλωστε, ο σκηνοθέτης άφησε τη φαντασία του ελεύθερη να πλανηθεί μακριά από τα καθεαυτού ιστορικά γεγονότα και δόμησε την ταινία έτσι ώστε να καλύψει ένα εξάμηνο της ζωής του Μολιέρου, στο οποίο κανείς ερευνητής βιογράφος δεν μπόρεσε ποτέ να ρίξει φως.

Ο πιο διάσημος Γάλλος θεατρικός συγγραφέας βρισκόταν στις αρχές τις καριέρας του σε μεγάλη οικονομική δυσπραγία (κάτι μου θυμίζει αυτό) —έφτασε και μέχρι τη φυλακή για χρέη. Όταν κατάφερε να βγει, τα ίχνη του χάθηκαν εντελώς για έξι ολόκληρους μήνες, και εδώ είναι που έρχεται η σειρά του Tirard να εμφανιστεί. Φαντάζεται το Μολιέρο όλο αυτό το διάστημα δέσμιο ενός wannabe ευγενή, έχοντας όμως μεταμφιεστεί σε...Ταρτούφο. Μέχρι να απαλλαγεί από την περίεργη φυλακή του, συναντάει αυτοπροσώπως τους χαρακτήρες που επρόκειτο αργότερα να πλάσει για τη σκηνή, ο δημιουργός δηλαδή παίρνει για λίγο τη μορφή καθώς και συνδιαλέγεται με τα δημιουργήματά του, σε ένα διασκεδαστικότατο εύρημα, που επιτρέπει το θέατρο του Μολιέρου να ζωντανέψει στην οθόνη.

Ατόφιες συζητήσεις και χαριέστατα περιστατικά από το Μισάνθρωπο, το Φιλάργυρο, τον Αρχοντοχωριάτη, τις Σοφολογιότατες, διανθίζουν την ταινία και φέρνουν δάκρυα στα μάτια (δεν κατάφερα ποτέ να διαλευκάνω αν είναι τελικά από τα γέλια, ή από τη νοσταλγία των καιρών που εντρυφούσα στις ξεκαρδιστικές αυτές κωμωδίες ηθών). Αυτή λοιπόν ουσιαστικά η πιστότητα στο έργο του Μολιέρου είναι που έχει σημασία, και όχι τόσο οι ελευθερίες που πήρε ο σκηνοθέτης σχετικά με το βίο και την πολιτεία του, πράγμα για τον οποίο τον κατηγόρησαν οι purists (ή αλλιώς κολλημένοι, δυστυχώς πάντα υπάρχουν και τέτοιοι).

Συμπερασματικά, η ταινια είναι εξαιρετική για τρεις βασικούς λόγους: ασχολείται με μια ιστορική φυσιογνωμία κατά τρόπο ανάλαφρο και διασκεδαστικό (χωρίς τις βαρύγδουπες συνιστώσες των κλασικών biopics), είναι γεμάτη όμορφους πρωταγωνιστές και δίνει μια γεύση από όλα μαζί τα θεατρικά του Μολιέρου μονομιάς. Όμως, επειδή δεν δύναμαι να το δω από το πρίσμα του εντελώς ανίδεου (όσον αφορά το έργο του Μολιέρου πάντα), αφήνω το ενδεχόμενο ανοιχτό να αντιμετωπιστεί με αρνητική διάθεση από όσους δεν αγαπούν τις ταινίες εποχής, το θέατρο, το βασισμένο σε λογοπαίγνια και άλλες συγγραφικές τεχνικές χιούμορ ή όλα τα παραπάνω μαζί.