Volver-New Almodovar!

Τι;

Η νέα ταινία του Pedro Almodovar είναι ακόμη μια έκπληξη. Ειδικά ύστερα από την τελευταία του τάση για μελόδραμα και βαρύγδουπα θέματα, επιτέλους να και λίγη ατόφια διασκέδαση! Ταινία που πραγματικά ξεχειλίζει από σάτιρα της ισπανικής κοινωνίας και εύστοχο χιούμορ, μέρος του οποίου θα καταλάβουν φυσικά μόνο αυτοί στους οποίους απευθύνεται. Καρκινοπαθείς και φαντάσματα, ψυγεία, πυρκαγιές και κομμώτριες, όλα ανακατεύονται και αλατοπιπερώνονται, με αλάτι τους μπριόζους γυναικείους χαρακτήρες και πιπέρι, ξεχωριστά, τη φλογερή Penelope να μιλάει τη μητρική της γλώσσα και να υποδύεται αυτό που ίσως να ήταν αν δεν γινόταν αυτό που είναι: μια λαική βασανισμένη τριαντάρα κάπου στην Ισπανία...
Volver είναι γυρίζω-γυρισμός στα ισπανικά(όπως revolver είναι το πιστόλι με κύλινδρο που γυρνάει) Και όντως η ταινία ασχολείται με πολλά come back, όπως λέει ο Pedro: Carmen Maura, Penelope Cruz, Lola Duenas, οι τρεις ηθοποιοί που ξανασυναντιούνται με τον Pedro, με τις καλύτερες προοπτικές. Φυσικά είναι και ο γυρισμός του...φαντάσματος, είναι ο τίτλος του τραγουδιού, ο γυρισμός του σκηνοθέτη στη μελέτη γυναικείων χαρακτήρων και στη κωμωδία και ένας θεός ξέρει πόσα άλλα.

Πως;

Ο Pedro αισθανόταν ότι ύστερα από το Mala Education ήθελε να κάνει αυτή ακριβώς την ταινία, για αλλαγή. Επιβεβαιώνει και ο ίδιος ότι οι ταινίες του με γυναικείους χαρακτήρες, σε αντίθεση με αυτές που μελετούν κυρίως αντρικούς, είναι πιο φωτινές.

Που;

Αποφάσισε να τη γυρίσει στην επαρχία που μεγάλωσε, στην ιδιαίτερη πατρίδα του La Mancha και στις γειτονιές της Μαδρίτης. Οι εικόνες της παιδικής του ηλικίας για τα ταφικά έθιμα βοήθησαν στη ρεαλιστική παρουσίαση μιας εξολοκλήρου ταινίας μυθοπλασίας—με αυτό εννοώ χωρίς ίχνος πραγματικών γεγονότων. «Τhe best way to tell a fiction is to dress it with reality», λέει.

Πότε;

Το Volver γυρίστηκε πέρισυ το καλοκαίρι και τώρα που μιλάμε παίζεται με μεγάλη επιτυχία στην Ισπανία(όπου και το πέτυχα). Πόσο γρήγορη είναι η διανομή στην Ελλάδα; Θα το μάθουμε σύντομα.

Γιατί;

Μας άρεσε γιατί είναι πανέξυπνη και, επιτέλους, βρε αδερφέ, διασκεδαστική—δε βλέπω γιατί να ναι κακό αυτό... Και πιστεύω θα αρέσει σε όλους, ίσως βέβαια για διαφορετικούς λόγους στον καθένα: για τις έξυπνες νύξεις στις αιώνιες κινηματογραφικές συμβάσεις, όπως π.χ. τον τρόπο εμφάνισης του φαντάσματος με ανάκατα μαλλιά, σε νύχτες με διαολεμένο αέρα κτλ—,την αυτο-αναφορικότητα, όχι μόνο με την ύπαρξη του συνεργείου κινηματογράφου που ψάχνει φαγητό, αλλά και με την εμφάνιση ενός από τους χαρακτήρες στην τηλεόραση, για την παρωδία εκπομπών τύπου Νικολούλη που βρίσκουν τους αγνοούμενους, ακόμη και την παρωδία διαφημήσεων—προσέξτε την ιδιαίτερη χρήση του αποροφητικού χαρτιού κουζίνας(!), τη γωνία της κάμερας στο πλύσιμο πιάτων, την περιποίηση της γυναικείας κώμης με βαφές και άλλα προιόντα –θα βρείτε μπόλικα ακόμη να γελάσετε—και τέλος για τον επίμονο και αστείο φεμινισμό της. Όλοι οι άντρες είναι κακοί και πεθαίνουν, όλες οι γυναίκες είναι καλές και, έστω δαρμένες ή βιασμένες, τα καταφέρνουν τέλος μια χαρά. Όπως ακριβώς πρέπει.

Δηλαδή;

Η εισαγωγική σεκάνς στο νεκροταφείο είναι πραγματικά επιβλητική. Η ατμόσφαιρα αλαφραίνει απότομα, με τις γυναίκες να πηγαίνουν να δουν τη βασανισμένη γριά-θεία τους που...έχει στον πάνω όροφο ένα στατικό ποδήλατο! Λίγο αργότερα ένα απρόσμενο συμβάν θα δέσει τη νεαρή μητέρα-Raimunda, Penelope με την κόρη, την πρωτοεμφανιζόμενη, και λίγο κρύα, Yohana Cobo, αλλά το πρόβλημα ότι...το ψυγείο του εστιατορίου δε δουλεύει, δε λύνεται. Η γριά-θεία πεθαίνει—και ο θάνατος εδώ χαίρει της πιο ευχάριστης αντιμετώπισης και το «φάντασμα» της μάνας αποφασίζει να εμφανιστεί και να δουλέψει ως βοηθός κομμώτριας της δεύτερη κόρη της, Sole, «επειδή ένιωθε μοναξιά». Μια πολύ περίεργη σχέση δημιουργείται ανάμεσα στις δύο αδερφές, τη μητέρα τους και την εγγονή της, το παρατημένο εστιατόριο ξαναρχίζει να λειτουργεί...και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Γενικά, η ταινία παίζει ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, με βασικό μέλημά της βέβαια να υποσκάπτει το δράμα. Οι τέσσερις πρωταγωνίστριες είναι εκφραστικές και αστείες, ειδικά η Penelope επιβεβαιώνει ακόμη μια φορά το ταλέντο της όχι μόνο στην υποκριτική, αλλά, εδώ, και στο τραγούδι. Οι χαρακτήρες έχουν τόση ανάπτυξη όση πρέπει, άλλωστε εδώ μιλάμε για κωμωδία. Το πιο σημαντικό είναι ο ρυθμός και το ομαδικό παίξιμο, στα οποία η ταινία κάθε άλλο παρά πάσχει.Ο Almodovar σκηνοθετεί τα πάντα με μαεστρία: απλότητα και πιστότητα στα κοστούμια και τα σκηνικά, το ίδιο και στην απόδοση των χαρακτήρων, προσέχει ακόμη και τα (τρία)τυπικά φιλιά στο μάγουλο. Κάνει κριτική των πάντων, και, φυσικά, βρίσκει τρόπο σε μια κωμωδία να βάλει και μερικά πολιτικά μηνύματα: είναι τυχαίο άραγε που τόσοι μαύροι κομπάρσοι κάνουν συνεχώς περάσματα; Ή ότι η αστυνομία παραμένει απούσα στην εξέλιξη της ταινίας; Η φωτογραφία είναι καλή, οι διάλογοι σφιχτοδεμένοι (όλα τέλεια τα βρήκα, όπως καταλαβαίνετε). Δεν ξέρω αν αυτή η ταινία θα θεωρηθεί μία από τις καλύτερές του, αλλά είναι κρίμα να έχουν μερικοί τέτοια προκατάληψη στα είδη. Η Kika ήταν τρομερή, όχι; Το ίδιο και η Πέπη η Λούσυ και η Μπωμ. Ε, αυτή είναι καλύτερη, γιατί εκτός των άλλων, είναι και πολύ πιο έξυπνη από τις προηγούμενες.(και δεν είδα πουθενά μπουρνούζια Benetton, όπως στο Hable con Ella!)