La Peau Douce (1964)

Όταν έχεις τη δική σου περίεργη ψυχολογία, το τελευταίο που μπορείς να αισθανθείς είναι μια κοινότοπη ιστορία μιας εξωσυζυγικής περιπέτειας και του τραγικά απροσδόκητου τέλους της.

Πράγματα που έχουν περιγράψει όχι και λίγοι, άλλωστε, με λιγότερο ή περισσότερο βαρετό τρόπο, συναισθηματικά ή αποστασιοποιημένα, χιουμοριστικά ή μονότονα. Ένας εκδότης γνωρίζει μια νέα αεροσυνοδό και φέρεται σαν ηλίθιος από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτή δεν του ζητάει τίποτα και αυτός της τάζει διάφορα από το πουθενά, τη θέλει έτσι κι αλλιώς και αλλιώτικα, όχι όπως είναι, πάντως. Ονειρεύεται παντρειές και ιστορίες, μαλώνει με τη γυναίκα του, αλλά το νέο του αμόρε δε θέλει να τον φορτωθεί και δεν έχει παρά να του το πει, τελικά.

Ίσως είμαι λίγο άδικη, ίσως περιμένω πάντα πολλά και γι' αυτό κατρακυλάω στο βάθρο της ανικανοποίησης, αλλά το La Peau Douce (μτφ. Το απαλό δέρμα) το έγραψε και το σκηνοθέτησε ο πολύς Truffaut. Η πανέμορφη στ' αλήθεια νεαρή Dorleac είναι αυτό που αξίζει περισσότερο από όλη την ταινία, όπως και το πάντα ιδιαίτερο μάτι του σκηνοθέτη. Mise en scene ικανή να σε κρατήσει, όσο κι αν σε διώχνει η μουνταμάρα του formulaic story, αλλά τελικά, γιατί να χρειάζεται να βάζουμε τα πάντα στη ζυγαριά; Ειλικρινά, δε θα έχανα δυο ώρες από τη ζωή μου για την ταινία αυτή καθεαυτή, if not για τα εύσημα του σκηνοθέτη και των πρωταγωνιστών της.

Αυτά, για όποιον αναρωτιέται για τη Nouvelle Vague και το σύνολο των έργων της. Εντάξει, έχει και περίεργες στιγμές. Βέβαια, εδώ αξίζει κανείς να μάθει την εκδίκηση της συζύγου.