Dying in London ή γιατί μου το 'κανες αυτό, Anthony Minghella?

Ο σκηνοθέτης του Άγγλου Ασθενή, της πιο influential ιστορίας αγάπης της εφηβείας μου έφυγε πολύ ξαφνικά και πολύ αναπάντεχα για να το αντέξω. Από χθες το τριγυρίζω στο μυαλό μου και δεν ξέρω που και πως να τακτοποιήσω την πληροφορία του θανάτου του από εγκεφαλική αιμορραγία, εν μέσω γυρισμάτων, ετοιμασιών projects, σχεδίων για επόμενα. Ο πιλότος της σειράς The No. 1 Ladies Detective Agency, της τηλεοπτικής μεταφοράς του ομώνυμου βιβλίου και τελευταίας δουλειάς του, θα προβληθεί πανηγυρικά(;) αυτή την Κυριακή ( Κυριακή του Πάσχα στην Αγγλία ) από το BBC 1. Ως τελευταία κινηματογραφική δουλειά του μένει τελικά το Breaking and Entering, γλυκό αλλά όχι αντάξιο του Aσθενή, και ως πρώτη και τελευταία σκηνοθεσία όπερας, βραβευμένης με Olivier Award, η Madam Butterfly με την εντυπωσιακή αποτύπωση του κόκκινου ορίζοντα (που πρόσθεσε την ψευδαίσθηση βάθους στη σκηνή του London Coliseum) και τη λιτότητά της.

Ο Anthony Minghella ήταν αυτός που επέλεξα κάποτε να του αφιερώσω το πρώτο μου Who is Who και αυτός που χαιρόμουν πιο πολύ όταν έβλεπα από μακριά στο London Film Festival τα τελευταία χρόνια ως Chairman του BFI. Ήταν αυτός που διάβαζε μυθιστορήματα με προσοχή, τα μετέπλαθε σε σενάρια με ευαίσθητη ματιά στους ήρωες και κατάφερνε να βγάζει πάντα την καλύτερη ερμηνεία από τους ηθοποιούς του πολλούς από τους οποίους οδήγησε με σταθερό βήμα στα σκαλιά της Ακαδημίας. Περίμενα πραγματικά πολλά ακόμη απ’ αυτόν, γι’ αυτό και η αίσθηση ότι το δημιουργικό του πνεύμα μας εγκατέλειψε πριν ξεδιπλώσει κάθε πτυχή του, είναι τελικά αυτή που κάνει το πένθος πιο βαρύ. Τόσο βαρύ, που μου φαίνεται ότι θα χρειαστεί να γράψω αρκετά ακόμη γι’ αυτόν μέχρι να το ξεπεράσω.