Ο καλός ο μύλος: Klute (1971)

Τελευταία έχω αρχίσει να ανησυχώ για μένα. Κάθε, μα, κάθε ταινία που βλέπω μου αρέσει (Ο καλός ο μύλος, όλα τα αλέθει). Συχνά τόσο πολύ, που δε δύναμαι να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου και ζω με τους πρωταγωνιστές μέρες μετά ή τραγουδάω τα χαζά τραγουδάκια της ταινίας και ταυτίζομαι. Μιλάω για ταινίες τόσο διαφορετικές όσο το SATC που οι άντρες δεν κατάλαβαν το ποιόν του και δεν του χάρισαν ούτε έναν καλό λόγο, μέχρι το Ψυχραιμία του Περάκη. Στο τελευταίο που κυκλοφόρησε σε DVD πρόσφατα με ένα μάτσο extras, όπως το music video της Τζούλιας Αλεξανδράτου, σκοπεύω να αναφερθώ εκτενώς αργότερα. Τώρα θέλω να εστιάσω στο Klute, που και αυτό ξένισε κάποιους, είναι όμως κορυφαίο ανάμεσα στις ταινίες του Alan Pakula με μια οσκαρούχα Jane Fonda που κυκλοφορεί με ζιβάγκο και μπότες τύπου Pretty Woman που φτάνουν μέχρι τους μηρούς.

Πρώτα ας σημειώσω μερικές παρατηρήσεις που δεν καταφέρνω να τις βγάλω από το μυαλό μου: μερικοί άντρες όσο ωριμάζουν γίνονται πιο γοητευτικοί, αυτό το ξέρουμε όλοι. Κλασικό παράδειγμα είναι ο Sean Connery, αλλά σ' αυτή την κατηγορία συνειδητοποιώ ότι ανήκει και ο Donald Sutherland. Εδώ υποδύεται τον νέο και άμαθο ιδιωτικό ντέτεκτιβ John Klute που η εξωτερική του εμφάνιση και μόνιμη έκφραση προσώπου του σε τίποτα δεν προδίδει τις εγκεφαλικές του διεργασίες και τις ευαισθησίες του. Ενώ μάλιστα ο φακός κυνηγάει κατά πόδας τη Bree Daniels, την jobless-actress-turned-call-girl, η ταινία τιτλοφορείται με το όνομα αυτού που την κάνει να ερωτευτεί, για την ακρίβεια να τον ερωτευτεί. Χαλάλι του, αφού καταφέρνει κάτι τόσο δύσκολο, όσο το να παραδεχτεί η Bree στην ενοχλητική γρια-ψυχαναλύτριά της ότι, ναι, θα της λείψει ο Klute, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τον παρατάει σύξυλο φεύγοντας από την πόλη. Επίσης, συμβαίνει σε κάποιες ταινίες αταίριαστα φαινομενικά ζευγάρια να δουλεύουν απροσδόκητα καλά. Sutherland - Fonda, το ψάρι και η άνετη γκόμενα, δένουν απίθανα σε αυτή την ταινία. Μόνο οι ματιές που ανταλλάζουν όταν η Bree κουρασμένη χάνεται ηδυπαθώς στο στιβαρό μπράτσο του νταβατζή της, ενώ ο caring detective την αναζητεί με τα μάτια στο γεμάτο κόσμο club, θα άξιζε ειδικό βραβείο στιγμής που κάνει αίσθηση με την αυθεντικότητά της.

Το soundtrack, από τα πιο ιδιοφυή ταιριάσματα spooky feeling και παράνοιας, φοβίας και εμμονής (γιατί κάποιος όχι με σώας τας φρένας τύπος παρακολουθεί τη Bree, τα υπόλοιπα call-girls και τον Klute, αλλά επιπρόσθετα η Bree έχει ολόδικές της φοβίες, εξ' ου και η ψυχανάλυση: φοβάται το σκοτάδι, φοβάται να αφεθεί και να δώσει τον έλεγχο --και καλά κάνει--, φοβάται όμως όντας ατρόμητη indeed). Η σκηνοθεσία, η φωτογραφία, οι ερμηνείες είναι πραγματικά rewarding και οι στιγμές που η μαγνητική ταινία στις κασέτες ρολάρει και τα άνετα λόγια της πλέον τρομαγμένης Bree αντηχούν απειλητικά είναι τόσο ανατριχιαστικά ειρωνικά που αξίζουν μια δεύτερη θέαση.