Τι αγάπες και λουλούδια: Les Chansons d’amour

Δυο γαλλικές ταινίες που ομορφαίνει με την παρουσία της, το ταλέντο και όλα τα υπόλοιπα η Ludivine Sagnier βγαίνουν αυτή την εβδομάδα. Οποία σύμπτωσις. Και οι δυο έχουν καλά ονοματάκια στη σκηνοθεσία Claude Chabrol το La fille coupée en deux και Christophe Honoré το Les Chansons d’amour, αλλά ποια είναι η καλύτερη; De gustibus et de coloribus non disputandum, έλεγαν οι δημοκρατικά δεκτικοί Ρωμαίοι, εγώ όμως θα την πω τη μαύρη αλήθεια: προτιμώ τον νεότερο,πιο αληθινό και μουσικόφιλο Honoré.

Αποτολμάει να κάνει musical με τα όλα του αυτή τη φορά, ύστερα από το ανάμεσα στις δυο όχθες Dans Paris, και επιπλέον αποτολμάει να pay hommage στο φημισμένο (sic) musical του Jacques Demy Les Parapluies de Cherbourg (που ένας φίλος που κυκλοφορεί με ναυτικά τελευταία και πολύ του πάνε τις αγαπάει μέχρι θανάτου). Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, όσο και το cast: ο στάνταρ (και όχι δα τόσο θεός) Louis Garrel, η Ludivine, η εξαιρετική και αισθαντική (!) Chiara Mastroianni και την ελπίδα του γαλλικού κινηματογράφου Grégoire Leprince-Ringuet. Παίζει και η Clotilde Hesme, αλλά αυτή δε τη συμπαθούμε, οπότε δε θ'ασχοληθούμε περαιτέρω.

Ενώ στις Ομπρέλες γίναμε ηδονοβλεψίες στα νιάτα και την εύθραυστη ομορφιά της Catherine Deneuve, εδώ φιγουράρει η κορούλα της Chiara και μας τη θυμίζει, όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά γιατί είναι εκεί ακριβώς για να μας τη θυμίσει. Όχι, ότι δεν έχει ωραία φωνή και ότι δεν ήθελε όντως να δουλέψει μαζί της, βέβαια, μην το πάρουμε και στραβά, είπε ο σκηνοθέτης για τη συνεργασία τους στα Τραγούδια της Αγάπης σε σχετική ερώτηση κατά την επίσκεψή του στο Γαλλόφωνο φέτος (και αποκάλυψε ότι ήδη εμπλέκεται και στο επόμενο project του).

Εδώ η έννοια της αγάπης γίνεται ευρύτερη και σφαιρική και έχει χώρο να τα συμπεριλάβει όλα: οικογενειακή αγάπη, δηλαδή μητρική, πατρική και αδερφική μαζί, ερωτική αγάπη, δηλαδή ετεροφυλοφιλική και ομοφυλοφιλική, φιλική αγάπη, καθώς και αγάπη ως ανάμνηση, ως παρηγοριά, ως κατάρα. Ο έρωτας/ερωτισμός επίσης ακουμπάει διάφορες εκφάνσεις του: coup de foudre, ενθουσιασμός, ερωτική έλξη, one night stand και ίσως να μου ξεφεύγουν μερικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το τριο της ταινίας είναι επιεικώς αποτυχημένο και εντελώς απενοχοποιημένο, για την ακρίβεια δεν είναι καν τρίο, είναι menage a trois. Αυτό που είναι πιο γοητευτικό, εύθραυστο και αιωρείται μέχρι το τέλος σε κατάσταση ασταθούς ισορροπίας είναι ο έρωτας του Ismaël με τον Erwann, ένας δειλός έρωτας ανάμεσα σε ένα αγόρι που μόλις έχασε την επί σειρά ετών αγαπημένη του από καρδιακή προσβολή --σε μια σκηνή σκηνοθετημένη με εμβόλιμα black and white stills που είναι σίγουρα απωθημένο reference στο La Jetée, όσο κι αν ο σκηνοθέτης δε το συνειδητοποιεί-- και έναν ονειροπόλο έφηβο. Τα ονόματά τους υποδηλώνουν εντελώς διαφορετικές καταγωγές και προφανώς δεν έχουν επιλεγεί τυχαία, άλλωστε η καταγωγή απασχολεί τις συζητήσεις του κατά τη διάρκεια της ταινίας once or twice. Σχεδόν πρόδωσα το τέλος, αλλά δε με νοιάζει. Αυτό το αγκάλιασμα στο κιγλίδωμα του μπαλκονιού όσο και να το περιγράψει κανείς, δε θα μπορέσει να φτάσει το μεγαλείο της απεικόνισής του.

Οι φωνές των νεαρών ηθοποιών είναι ταιριαστές και σωστά τοποθετημένες, οι ρυθμοί ευχάριστοι και οι στίχοι πρωτότυποι και προχωρημένοι όπως:

Lave
Ma mémoire sale dans ce fleuve de boue,
Du bout de ta langue nettoie moi partout.

Πρέπει να τους προσέξετε έναν έναν, ειρωνικοί και περιγραφικοί, βρίσκονται στη ραχοκοκκαλιά της ταινίας, γιατί, στην ουσία, αυτοί είναι που προϋπήρχαν.Το enfant terrible Alex Beaupain είναι συνθέτης και στιχουργός μαζί και έχει γράψει και τη μουσική στο Dans Paris. Το σενάριο προήλθε από τη συρραφή των τραγουδιών και το πλέξιμο ενός narrative γύρω απ' αυτά. Περίεργος τρόπος να φτιάξεις ταινία, αλλά λίαν αποτελεσματικός, κατά τα φαινόμενα. Χωρίς να υπάρχουν καν σεναριακές τρύπες, η σχηματικότητα και βραδυνές περιπλανήσεις των ηρώων βοηθούν στην ολοκλήρωση της εικόνας του χαμού, του βουβού θρήνου, της ανάγκης ακύρωσης του πόνου με σεξ ή έρωτα. Μόνο έτσι καταφέρνεις να ξεπεράσεις κάτι, όπως όλοι λένε επίμονα. Κάτι θα ξέρουν.