Festen reloaded ή γιατί μισώ τα ντόπια Q & A

Το Festen (1998) σαφώς το ξέρετε και προφανώς το αγαπάτε: περιεχόμενο που σου ανακατεύει τα σωθικά, μεταφορικά, σε επαναστατική, κουνημένη και σκοτεινή φόρμα που προσπαθεί φιλότιμα για το ίδιο, κυριολεκτικά. Dogme 95 στην πιο σκληροπυρηνική του εκδοχή και όσοι δεν το γνωρίζετε, ψάξτε το.

Τα Q & A επίσης ξέρετε τι ειναι. Ή μάλλον, ΔΕΝ ξέρετε, εκτός αν έχετε παρακολουθήσει κάποια εκτός Ελλάδος. Γιατί, αυτά που έχω παρακολουθήσει εγώ εδώ, μόνο Q & A (Question and Answer ήτοι ερωτοαπόκριση, για τους αθεράπευτους ελληνοκεντρικούς) δεν είναι. (Και το λέω φέροντας κάθε ευθύνη ότι ίσως κάποτε συντέλεσα στο να μπερδέψω τα πράγματα ακόμη περισσότερο σε κάποια απ' αυτά μεταφράζοντας ίσως όχι όπως οι θεατές επιθυμούσαν τα λεχθέντα των αλλόφωνων συντελεστών.)

Το Εθνικό Θέατρο (με το τέλειο νέο logo και το τέλειο νέο site) έχει τελευταία πάρει διάφορες πρωτοβουλίες για να γίνει πιο "της εποχής του". Ας πούμε, βάζει εγκαταστάσεις (τα θεϊκά χαχανητά και χειροκροτήματα στο ασανσέρ του Κοτοπούλη πέρισυ ήταν ίσως η καλύτερα ενταγμένη στο χώρο ηχητική εγκατάσταση που έχω υπόψιν) στους χώρους του και οργανώνει προβολές ταινιών που έχουν κάποια σχέση με τα θεατρικά που ανεβάζει. Επ' ευκαιρία του ανεβάσματος της παράστασης Η Καλή Οικογένεια του Γιόακιμ Πίρινεν είπε το καημένο το Εθνικό να κάνει μια προβολή της παραπάνω ταινίας. Καλή επιλογή της ταινίας, δεδομένης της ανησυχητικής τελειότητας που σπάει απότομα στην ταινία και της υπερ-ανησυχητικής τελειότητας , που φαίνεται τέτοια ακριβώς επειδή της λείπει και η παραμικρή ρωγμή στο θεατρικό. Υπέρκαλη και η επιλογή του Τριανόν για όλες αυτές τις ψαγμένες προβολές, καθώς και η επιλογή του πάνελ: Ζουμπουλάκης, Χατζησάββας (την, even in real life, αγγελοπουλική Αιδίνη την προσπερνώ) έκαναν και με το παραπάνω. Τουλάχιστον, αρχικά.

Όταν ήρθε η ώρα για το πολύπαθο Q & A ( αυτές, τελοσπάντων, τις ρημαδιασμένες ερωτήσεις του κοινού) το πράγμα πήρε επικίνδυνη τροπή. Καθένας έλεγε το κοντό και το μακρύ του (όπως μόνο εδώ συμβαίνει, γιατί έξω, συχνά το διαβασμένο κοινό έχει έτοιμες ερωτήσεις από το σπίτι, που τις συνδυάζει επιτόπου με κριτική σκέψη με το θέαμα), ο κάθε πικραμένος προσπαθούσε να προβάλλει το σκονισμένο εγώ του και να δει εντελώς βιωματικά την ταινία ή να κρίνει και να συγκρίνει, ο αμαθής, όρους όπως κλασικό και πρωτοποριακό. Όσο προχωρούσε, δε, γινόταν χειρότερο. Τελικά, καταλήξανε να συζητούν για το Γεωργουσόπουλο (ο νοών νοήτω), για τα γιουχαίσματα στην Επίδαυρο για το πως το θέατρο πηγαίνει μπροστά (αν πηγαίνει) και τέτοια άσχετοπολυφορεμένα. Μια δημιουργική κουβέντα για τα σκηνοθετικά μέσα της αναπαράστασης του ανθρώπινου μπάχαλου ή τη δυσκολία της υποκριτικής προσέγγισης του τέλειου τους ήταν, φαίνεται, αδύνατη.

Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα, κυρίες και κύριοι. Δεν αντέχω άλλο τα αισχρά Q & A σας. Δε θέλω να ξανακούσω τη γνώμη του κοινού. Ούτε και των ειδικών, σε τέτοιες περιπτώσεις, γιατί και αυτοί παρασύρονται από τη βλακεία του κοινού και καταλήγουν να είναι ολίγον φαιδροί. Και δεν αντέχω να είμαι αυτόπτης μάρτυρας αυτής της φαιδρότητας, sorry.