Carlito's Way (1993)

Ενώ όλοι ασχολούνται με τις Χρυσές Σφαίρες, εμένα μου ήρθε να ασχοληθώ με το Carlito's Way που είδα πάλι πρόσφατα και συγκλονίστηκα. Το θυμάμαι κι ας πέρασαν μέρες, γιατί, όταν αυτός που κρατάει τη μπαγκέτα και διευθύνει άψογα με το πιο ανεπαίσθητο κούνημά της, αξίζει χρυσό --και ο Brian De Palma ανήκει σ' αυτούς-- η ταινία μένει για πάντα.

Κατ' αυτόν τον τρόπο, το Carlito's Way δεν έχει παλιώσει σχεδόν καθόλου και το μόνο που μαρτυράει ότι είναι ταινία δεκαπενταετίας και βάλε είναι η ηλικία των ηθοποιών --που ήταν νιοι και γέρασαν. Από τον δύσθυμο, πλην όμως φέρελπι φιλήσυχο πολίτη πορτορικανής καταγωγής Carlito Brigande, που όμως, ούτε το όνομά του δεν τον αφήνει ν' αγιάσει, και μένει κολλημένος στην παρανομία (brigant σημαίνι ό,τι και bandit, δηλαδή ο κοινός ληστής) που δανείζεται τη μορφή του Al Pacino ίσως στην πιο γοητευτική στιγμή της καριέρας του, μέχρι τον εκπληκτικό rotten to the core δικηγορο-μαφιόζο με το μαλλί μπούκλα και γυαλούμπα Sean Penn στη, με σιγουριά, λιγότερο γοητευτική (αναφέρομαι καθαρά σε εκτίμηση του sex appeal, μην μπερδεύεστε) στιγμή της καριέρας του. Στο ενδιάμεσο παρελαύνουν άλλοι πολλοί από τα κακόφημα κλαμπάκια και τις επικίνδυνες στράτες της Νέας Υόρκης: ο παραπληγικός χαφιές, πάλαι ποτέ πρωτοπαλλήκαρο Lalin, στο πρόσωπο ενός νεότατου Viggo Mortensen, το new entry στο νταραβέρι της άσπρης (και θανάσιμο χτύπημα) Benny Blanco στο πρόσωπο του σχεδόν παιδιού ακόμα John Leguizamo και μερικοί ακόμα.

Όλα είναι γοητευτικά σ' αυτή την ταινία, όλα σωστά δομημένα, όλα υπέροχα. Από τις σκηνές που ο σκληρός Carlito μοιράζεται με την αδυναμία του Gail ή με την ανάμνησή της, μέχρι το σφιχτογραμμένο και με έντονο αυτοσαρκασμό voice over του αφηγητή-πρωταγωνιστή, μέχρι ακόμη και τις ενδυματολογικές επιλογές του, όπως το μαύρο δερμάτινο και τα γυαλιά ηλίου . Ειδικά αυτό το δερμάτινο άφησε εποχή και ξαναχρησιμοποιήθηκε σε παρόμοια πιο μακριά συνήθως εκδοχή σε άπειρες ταινίες στη συνέχεια (Face Off, Matrix μερικά τρανταχτά παραδείγματα). Αυτό το μαύρο δερμάτινο με κάνει κι εμένα να κρυώνω φορώντας το, μάταια νομίζοντας ότι θα μοιάσω, έστω και λίγο, στον Carlito ή ότι θα πάρω λίγη από τη μπέσα του, που τον στέλνει αδιάβαστο.