39 steps to post-modernity

Αυτό μου φάνηκε ότι χρειάζεται η ταινία 39 Steps (1935), από τις πρώτες του μαιτρ πριν κινήσει για το Νέο Κόσμο. Κάτι που ίσως θα λατρευα κάποτε, μου φάνηκε σήμερα ανιαρό και όχι τόσο εντυπωσιακό. Έβλεπα το suspense πανταχού παρόν, αλλά κάτι δεν το άφηνε να με αγγίξει. Το Killing of Sister George (1968) σκηνοθετημένο από τον Aldrich στο νέο κόσμο α λα στυλ γηραιάς Αλβιώνας που είδα τελευταία, μου φάνηκε αρκετά καλύτερο, με όλη την ένταση που κουβαλούσε το παίξιμο των πρωταγωνιστών, αλλά εξίσου άχρωμο, μέσα στα παράταιρα έντονα χρώματά του. Το black and white dream αρχίζει να διαλύεται και να καταρρέει. Θέλω χρώμα, θέλω φυσικότητα και όχι μολύβι στο μάτι του πρωταγωνιστή, θέλω design, αρχιτεκτονική, ομορφιά παντός καιρού. Με κερδίζει όλο και περισσότερο αυτό που ευφραίνει το μάτι, με καταπίνει, κι ας ξέρω καλά πως είναι φρούδο. Αυτές οι συμμετρίες που αναζητεί ο εγκέφαλος και ποιος ξέρει τι άλλο. Δύσκολη η αντίσταση, σχεδόν αδύνατη, ο εγκέφαλος παίρνει πίσω την εξουσία και καθώς δέχεται τα φυσικά ερεθίσματα, τα αποκωδικοποιεί δίχως την παρέμβασή μου. Δίχως να καταδέχεται για μεσάζοντα το ακαδημαϊκό μου κριτήριο, τις συμπάθειές μου, τις εμμονές μου. Είναι ένας ανθρώπινος εγκέφαλος που επαναστατεί και ξεπερνάει το narrative, μένει στη φόρμα και την ψειρίζει, την θέλει άψογη, λαμπερή και μετα-μοντέρνα --πείτε το αλλιώς χολλυγουντίαση (κατά το ελεφαντίαση)-- για να μπορεί ύστερα να κλείσει μέσα της νοήματα και ιδέες. Αλλιώς την απορρίπτει. Ο εγκέφαλός μου οργάνωσε ανταρσία και θέλει να πετάξει τον καπετάνιο του στη θάλασσα. Τα χρόνια σπουδών, μελέτης κειμένων και εικόνων, όλα στη θάλασσα. Στενόχωρη η θέση μου, πως να αντιδράσω, άραγε; Να διατάξω να γίνουν συλλήψεις;