LONDON or it is a journey to the end of the world

“A catalogue of modern miseries. With its fake traditions, its Irish war, its militarism, and secrecy, its silly old judges, its hatred of intellectuals, its ill-health and bad food, its sexual repression, its hypocrisy and racism. And its indolence. It’s so exotic. So home-made.”

Ένας Άγγλος ύστερα από 7 χρόνια απουσίας, γυρίζει στο πολυαγαπημένο του Λονδίνο ύστερα από προτροπή του φίλου του Robinson. Φανταστικά πρόσωπα και οι δύο, ανήκουν σε μια τάξη intellectuals και flaneurs που μισούν την πολιτική σκηνή της Αγγλίας και αποζητούν να βρουν λύση σ’ αυτό που ονομάζουν “the problem of London”. Τριγυρίζουν σε όλο τον Λονδίνο και παραπονιούνται ή σχολιάζουν εύστοχα με αφορμή αγάλματα, σπίτια που κάποτε κατοικήθηκαν από ποιητές και πολιτικά συμβάντα.

Αν είσαι ευτυχισμένος τουρίστας, πιθανόν να μην καταλάβεις ότι το επονομαζόμενο “the problem of London” πράγματι υπάρχει. Ο Patrick Keiller πάντως το εντόπισε ήδη το 1992, τη χρονιά της επανεκλογής του John Major και των βομβαρδισμών του IRA. Άλλοι είναι αυτοί που βάζουν τις βόμβες αυτό τον καιρό, αλλά αυτό δεν είναι παρά μια μικρή λεπτομέρεια. Το πρόβλημα επιμένει, πλανάται πάνω από τον Τάμεση και αφήνει παντελώς αδιάφορους μόνο τους γλάρους που κρώζουν εκδικητικά πάνω από τα νερά του.

Καυστική αφήγηση που την αισθάνεσαι μέχρι μεδούλι κυρίως αν ζεις ή έζησες εδώ. Αν σκοπεύεις να ζήσεις, τότε σίγουρα δε θα δώσεις βάση, γιατί το Λονδίνο ξέρει καλά να προστατεύει τη φήμη του και να παρουσιάζεται ως άλλος παράδεισος στα όνειρά μας.

Το κέντρο και τα προάστεια, η βασιλική φρουρά με τα γελοία καπέλα, αγροτικές τοποθεσίες και μια αγελάδα να βόσκει, όλα χώρεσαν μέσα σε 82 λεπτά. Πολλά έχουν αλλάξει και η απουσία του Eye of London είναι η πιο ανησυχητική. Μια περίεργη ιδέα και λίγες μέρες σχεδιασμού και κατασκευής έφτασαν για να αλλάξουν εντελώς τη θέα από αρκετές γέφυρες του Τάμεση, κυρίως τη Waterloo και Hungerford Bridge που το αντικρύζουν. Αυτό που έλειπε το ‘92 είναι τώρα το κατεξοχήν Λονδρέζικο trademark και η κραυγαλέα απόδειξη της έντασης που δημιουργείται όταν μια πόλη κοπιάζει πολύ να δημιουργήσει κάτι πέρα από τη κάπως βαρετή ιστορία του και τα μουντά κτίρια και τους τεράστιους όγκους τους και τα δαντελωτά περιγράμματα.

Σταθερή κάμερα, αριστοτεχνικό καδράρισμα, μακάρι η ζωή στο Λονδίνο να ήταν έστω τόσο όμορφη όσο σ’ αυτό το ντοκυμαντέρ. Γιατί εύκολη, φτηνή, ηλιόλουστη, ελεύθερη ή χαρούμενη δεν είναι, όλα αυτά μας τα αποκλείει ο ρεαλιστής σκηνοθέτης-σεναριογράφος, που είναι ακόμη πιο θαυμαστός για το κουράγιο του να αντιμετωπίσει και να εκθέσει τη θλιβερή πραγματικότητα παρόλο που είναι Άγγλος ο ίδιος. Ακόμη πιο διασκεδαστικό είναι να ακούμε τον Paul Scofield, στο ρόλο του αφηγητή, να αρθρώνει χαιρέκακα και άνετα προτάσεις τόσο βαριές όσο οι πέτρες του Stonehenge. Κλείνω με ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα( όπως ακριβώς άρχισα).

“London is under siege from a suburban government who uses homelessness, pollution, crime and the most expensive and run down public transport system of any metropolitan city in Europe as a weapon against Londoners’ lingering desire to the freedoms of city life.”