Θα τα κάψω...

Πόσο αλλόκοτο μοιάζει να πετάς λεφτά απ' το παράθυρο, ενώ έξω φυσάει με μανία και από κάτω απλώνεται σκοτεινό έλος. Σίγουρα δεν υπάρχει ελπίδα να χρησιμέψουν σε άνθρωπο, μόνο σε κανένα περαστικό γυρίνο για σχεδία ή σε ζωύφιο που βουλιάζει για σωσίβια λέμβο.

Έτσι ακριβώς και στο παλιομοδίτικο Silk, λεφτά κάηκαν στην πυρά του κακού οραματισμού και της ελλιπούς σύλληψης, κι είναι να κλαις γι' αυτά, είναι να θρηνείς που δεν πήγαν σε καλή μεριά. Δε βόηθησαν ούτε κανείς να ευθυμήσει, ούτε κανείς να κλάψει και ν' ανταριαστεί, δεν πόνεσαν κανέναν, ούτε άφησαν μάτια διάπλατα και στόματα βουβά. Μόνο ράθυμα άφησαν τα μέλη να πέσουν στους καναπέδες, όπως ο πρωταγωνιστής του περιφερόταν κουρασμένα από την Ευρώπη στην Ιαπωνία. Μόνο σφάλιξαν μάτια κουρασμένα από την προσμονή του ωραίου, του μοιραίου με παράπονο. Γιατί η Keira να παίξει σε μια ταινία που την αδικεί, σε ένα ρόλο που χρειάζεται μόνο την ευγενική σιλουέτα της, γιατί η μουσική να ορίζει βασανιστικά τις κινήσεις και να τις προστάζει να είναι τόσο αργές όσο οι ήχοι που βγαίνουν από τα πλήκτρα ενός κουρασμένου πιάνου; Γιατί υπάρχουν άδειες, μάταιες ταινίες, γιατί δε μπορεί κανείς να προβλέψει το οδυνηρό αποτέλεσμα και να απαγορέψει τα γυρίσματα, να διασώσει τα χρήματα που θέλουν τόσο να μετουσιωθούν σε τέχνη και τελικά καταδικάζονται να γίνουν υπερεκτιμημένη μπαλαφάρα; Πες μου εσύ γιατί.

Φτωχέ Alfred Molina. Κι εσύ φτωχέ σκηνογράφε και costumier, καταφέρατε να ντύσετε εξαίσια το τίποτα. Τα συγχαρητήριά μου, δεν είναι δα κι εύκολη υπόθεση. Ακόμη ένα συγχαρητήρια στο συγγραφέα. Το βιβλίο του μπορεί να μεταφέρθηκε οικτρά στην οθόνη, ίσως το ίδιο να προοριζόταν κυρίως για διάβασμα στο αγγλικο μετρό, είχε όμως μια τουλάχιστον καλογραμμένη σελίδα: το ερωτικό γράμμα του μυστικού αποστολέα και του ανίδεου αποδέκτη. Pas mal.