Διανύουμε την εβδομάδα των νάρκισσων, αν και ευχόμαστε να μην κοιτάξουν πολύ μέσα στα νερά της λίμνης, ούτως ώστε να μην ζαλιστούν και να μην πέσουν. Κρίμα να χάνεται η ομορφιά από τη γη (ακόμη και η κενή). Έχουμε και λέμε:
Ο Vincent Gallo έχει ξεσηκώσει όλο τον κόσμο πολύ καιρό τώρα. Μια πρώτη παρουσίαση του σκηνοθετικού του αριστουργήματος The brown Bunny στις Κάννες συνέδεσε το όνομά του με τις λέξεις πρόκληση και σκάνδαλο, για λόγους άλλους από τη σκηνοθετική του δεινότητα. Που ακόμη δεν την έχει αποδείξει, νομίζω. Και γράφει μουσική για τις ταινίες του ή και για ταινίες άλλων, ήταν και είναι μέρος διαφόρων συγκροτημάτων και μάλιστα υπήρχε στο πρόγραμμα να περιοδεύσει μαζί με την P.J. Harvey και το γκρουπ της!
Απ’ την άλλη, ο Orlando Bloom, το καλό, ήτοι ξενέρωτο, παιδί, δεν προκαλεί ούτε σοκάρει, προς θεού. Αισθάνεται δέος για τους bigger-than-life ρόλους και γι’ αυτό παίζει σχεδόν αποκλειστικά ιστορικής και μυθικής υφής χαρακτήρες όπως το ξωτικό Legolas Greenleaf στον Αρχοντα των Δαχτυλιδιων, τον νεαρό με το πειρατικό αίμα στο Pirates of the Caribbean (στο sequel του οποίου θα τον δούμε του χρόνου) και τον Πάρη (ναι, αυτόν τον φτωχό θνητό που σπαζοκεφάλιαζε σε ποια από τις τρεις θεές να δώσει το μήλο και τελικά τα έκανε θάλασσα) στο Troy. Ετοιμάζεται για ακόμη έναν ρόλο ολκής στην νέα ταινία του Ridley Scott με θέμα τις σταυροφορίες (μήπως έχουμε ξεμείνει από μοντέρνα σενάρια;) με τίτλο Kingdom of Heaven.
Τα κοινά τους σημεία εξαντλούνται μέσα σε λίγες μόνο γραμμές. Είναι κι οι δυο τους εξαιρετικά γοητευτικοί, απίστευτα νάρκισσοι (και κατ’ επέκτασιν εγωπαθείς, απ’ όσο μπορώ να ξέρω) και διάσημοι. Περίπου στην ίδια ηλικία, ο ένας 32 και ο άλλος 27, είναι από δω και πέρα το κοντράστ εμφανίζεται αμείλικτο. Ο ένας αμερικάνος με καταγωγή από τη Σικελία και ο άλλος βέρος βρετανός, ο ένας τόσο δραστήριος, όπως λέει, που και τι δεν έχει κάνει μέχρι τώρα, ενώ ο άλλος αντιμετωπίζεται ακόμη ως newcomer. Επιπλέον ο Vincent είναι λίγο τρομαχτικός, το μάτι του γυαλίζει παράξενα, ενώ ο Orlando είναι η αθωότητα προσωποποιημένη. Τη στιγμή μάλιστα που ο μικρούλης ασχολείται σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα με υπερπαραγωγές ο Vincent επιμένει να χαράζει το δικό του πολύ προσωπικό δρόμο στο χάρτη της τέχνης…
Επειδή λοιπόν πρέπει να διαλέξω μόνο έναν για να τον βάλω στο μικροσκόπιο, επειδή ο Legolas είναι πιο γνωστός στο ευρύ κοινό (άρα δεν χρειάζεστε τα φώτα μου) και επειδή ο Vincent έχει πολύ ωραίες γωνίες και ένα ζηλευτό tough guy profile, ακούστε πέντε πράγματα γι’ αυτόν.
Βασικά, δεν είναι καν σίγουρο ότι ήθελε να καταλήξει εδώ που βρίσκεται τώρα. Στην αρχή ζωγράφιζε, μετά έτρεχε σε αγώνες με μηχανές και τελικά στράφηκε στην ηθοποιία. Έχει ποζάρει για τον Calvin Klein (για το άρωμα CK Be) και έχει παίξει σε άπειρες ταινίες που κανείς δεν έχει συνδυάσει το ρόλο με το ίδιο το πρόσωπό του… Για παράδειγμα, ήταν ο πειραγμένος αδερφός της Winona Ryder στο Σπιτι των Πνευματων (1993) και έπαιξε στο Arizona Dream (1992) του Emir Kusturica. Άλλες ταινίες που δεν ξέρετε ότι έχει παίξει είναι το I love L.A. (1998) του Mika Kaurismaki ακόμη και στη νέα ταινία που μας επιφυλάσσει ο Peter Greenaway το The Tulse Luper Suitcases.
Είναι κυρίως γνωστός για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο Buffalo `66 (1998) που συμπρωταγωνιστούσε με την Christina Ricci και πήρε ευνοϊκές κριτικές, αλλά είχε μια καταστροφική πορεία στο φεστιβάλ των Καννών. Ενώ αρχικά έγινε δεκτή στο πρόγραμμα, το τελευταίο λεπτό η συμμετοχή ακυρώθηκε χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Έχει παίξει σε πολλές ταινίες της Claire Denis και γενικά είναι από τις ελάχιστες εξαιρέσεις αμερικανών ηθοποιών που παίζουν κατά κόρον σε ευρωπαϊκές ταινίες. Λατρεύει τις γυναίκες, αλλά δεν μπορεί να κατασταλάξει. Τον Απρίλιο του 1999 ανακοίνωσε τον αρραβώνα του με τη συγγραφέα Bethany Ritz και τον Απρίλιο του 2000 τον ακύρωσε. Αναποφάσιστος.
Ακριβώς λόγω των προηγούμενων περιπλοκών, δεν ήθελε ούτε να ακούσει για το Φεστιβάλ των Καννών, όταν ετοίμαζε το The brown Bunny. Όταν όμως οι ιάπωνες επενδυτές του είδαν τις διόμισι ώρες γυρισμάτων στον υπολογιστή του Vincent και του κόλλησαν το post-it που έγραφε Chef-d’oeuvre (αριστούργημα!) πάνω στην οθόνη, ε, τότε αποφάσισε να δώσει στο Φεστιβάλ μια δεύτερη ευκαιρία. Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι πολύ καλά…
Ποια είναι η δική του εξήγηση για την ταινία; «…η ταινία δεν έχει αρχή, μέση και τέλος (αυτό το είχαμε ήδη καταλάβει). Είναι ένα πορτραίτο και στο πορτραίτο δεν υπάρχει τελικότητα. Είναι μια κατεστραμμένη ψυχή και θα συνεχίσει να ενεργεί μέχρι να εξαντληθεί και να πεθάνει. Δεν υπάρχει επιφάνεια, ούτε κάθαρση, ούτε ξύπνημα.» «Προτίμησα μια παγωμένη εικόνα (για το τέλος) για να δείξω ότι ο χαρακτήρας μου είναι παγιδευμένος στην τρέλα του» Αλήθεια; «Είναι ένα μινιμαλιστικό φιλμ.» Εγώ θα το χαρακτήριζα υποδηλωτικό στην καλύτερη περίπτωση.
Έχει σχέδια για κάποιο νέο project; «Όταν νομίσω ότι υπάρχει μια ταινία που λείπει από τη παγκόσμια ταινιοθήκη, θα τη γυρίσω.» Απάντηση αντάξια ενός γοητευτικού τρελού.
18/4/2004 για το cine.gr
No comments:
Post a Comment