Οι πρώτες επτά ημέρες του 23ου Ιnternational Istanbul Film Festival τελειώνουν αισίως. Η ατμόσφαιρα θα αποκτήσει από την επόμενη βδομάδα λιγάκι πιο αγωνιστικό κλίμα. 14 ταινίες απ’ όλο τον κόσμο θα διαγωνιστούν στο International Competition ενώ άλλες 12 εγχώριες ταινίες θα διαγωνιστούν στο τμήμα National Competition. Τρεις από αυτές κάνουν πρεμιέρα στο Φεστιβάλ ενώ οι υπόλοιπες έχουν ήδη κάνει τη θητεία τους στους κινηματογράφους και έχουν πάει πολύ καλά. Γιατί, η Τουρκία έχει εγχώριο κινηματογράφο που τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται δυναμικός και αξίζει την προσοχή μας. Το γνωστό θέμα της Κύπρου, αυτή τη φορά όμως σε φιξιόν, εμπνέει μία από αυτές τις ταινίες με τον τίτλο Camur-Λάσπη. Η λάσπη είναι ένα σύμβολο. Το καλό και το κακό και τα δύο προέρχονται από τη λάσπη από το σκηνοθέτη Dervis Zaim.
Θέματα που αγγίζουν οι ταινίες αυτές είναι συχνά η μελαγχολία των νέων και τα όνειρά τους για μια ζωή καλύτερη από αυτή που βλέπουν γύρω τους έτοιμη να τους καταπιεί...
Το κοινό του Φεστιβάλ ποικίλλει, αναλόγως της θεματικής της ταινίας. Μεσήλικες ακόμη και πιο μεγάλες ηλικίες βάζουν τα καλά τους και συνωστίζονται για ένα εισιτήριο στις ρετροσπεκτίβες της εβδομάδας ή στις κλασικές ταινίες και τα ειδικά αφιερώματα. Ο John Cassavetes γεμίζει την μεγάλη αίθουσα του Atlas ασφυκτικά κάθε βράδυ στην προβολή των 9.30. Εξίσου καλά τα καταφέρνει και ο Klaus Kinski στις ταινίες του Werner Herzog.
Ο μεγάλος νικητής του Φεστιβάλ όμως, είναι φυσικά οι νέοι. Το νεανικό κοινό αγαπάει τον κινηματογράφο και το δείχνει, αφού από τις πρωινές προβολές μέχρι τέλους δεν κάνει καμιά απουσία. Και ας είναι η τιμή του εισητηρίου κάθε άλλο παρά φεστιβαλική - από 7,5 μέχρι 6,5 εκατομμύρια (γύρω στα 5 ευρώ), εξαρτάται από την προβολή, και μιλάμε για τις φοιτητικές τιμές. Το μόνιμο παράπονο όλων των φοιτητών φίλων μου. Και εδώ δεν υπάρχει η τόσο προσιτή φοιτητική κάρτα όπως στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Υπάρχει όμως το καλαίσθητο έντυπο Festivalist, δυστυχώς μόνο στα τουρκικά, ούτε μια σελιδίτσα, ούτε ένα αρθράκι στα αγγλικά, για εμάς τους ανίδεους... Υπάρχει και πρόγραμμα -πάλι στα τούρκικα- και πολλές ανακοινώσεις για τις αλλαγές του προγράμματος κολλημένες έξω από κάθε αίθουσα -αυτές τουλάχιστον είναι δίγλωσσες.
Ο καιρός στην Επτάλοφο είναι κυκλοθυμικός. Συννεφόκαμα, μετά χαλάζι, μετά ασταμάτητο ψιλόβροχο και μετά ήλιος και αέρας. Η αίθουσα είναι καταφύγιο. Είναι κάψουλα οξυγόνου κλεισμένη αεροστεγώς που τρέφει με όνειρα. Με αναπαυτικές αριθμημένες θέσεις και ευγενικούς κουστουμαρισμένους κυρίους με φακούς που μου δείχνουν τη θέση μου (η ταξιθεσία εδώ μοιάζει να είναι αποκλειστικά αντρικό επάγγελμα). Ο καιρός είναι κυκλοθυμικός, αλλά όχι μόνο αυτός. Όποιος χάνεται στις αίθουσες από το πρωί μέχρι το βράδυ θα καταφέρει και αυτός να γίνει κυκλοθυμικός μέσα σε 2 μόλις εικοσιτετράωρα. Γιατί το πρόγραμμα ποικίλλει τόσο σε διαθέσεις που σε παρασέρνει. Κλαις και γελάς με τους ήρωες στο πανί. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις, για να μην θυμάσαι τα δικά σου...
Να επισημάνω ένα ιδιότυπο φαινόμενο. Όχι ότι δε συμβαίνει αλλού, αλλά εδώ πια, συμβαίνει κατά συρροήν. Αθρόες αποχωρήσεις θεατών πριν από το τέλος της ταινίας. Η σεμνότητα των μουσουλμάνων είναι ανεπτυγμένη σε μεγάλο βαθμό. Ο γενικός κανόνας λέει: σκηνές που περιλαμβάνουν βίαιο ή ωμό σεξ ή έστω και υπόνοια σεξ προκαλούν μια κάποια αναταραχή, ένα σούσουρο. Αν οι σκηνές αυτές είναι περισσότερες από όσες μπορεί να αντέξει ένας αθώος πολίτης, η αίθουσα μπορεί να χάσει και το ένα τρίτο των θεατών της. Όπως έγινε στο Sexual Dependency που αν το δούμε εδώ, θα το πούμε βαρετό και θα εκνευριστούμε, γιατί «δε δείχνει τίποτα». Εμείς τουλάχιστον, όσο περισσότερα δείχνει μια ταινία, τόσο περισσότερο την τιμούμε. Παρεπιμπτόντως, το κοινό δεν προτιμάει ούτε τις ταινιές που μακρηγορούν. Και καλά κάνει. Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν.
Τα highlights αυτής της εβδομάδας δεν είναι πολλά, είναι όμως καλά. Πρώτα-πρώτα το Pieces of April. Όσο και να μην άντεχα εκείνο το κοριτσάκι στο Dawson’s Creek, τώρα τα παίρνω όλα πίσω. Katie Holmes και ξερό ψωμί. Το Floating Landscape και το Last Life in Universe ταινίες που θα ήταν εξίσου καλές και χωρίς λόγια. Απλώς ονειρικές, με την ευαισθησία των δημιουργών από την χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Τα animations από την Αβάνα ήταν, όπως προβλέψαμε, άψογα. Ανακαλύψαμε το άλυτο πρόβλημα των βαμπιρ απανταχού της γής. Αγαπούν τόσο τις βουτιές στη θάλασσα και την ηλιοθεραπεία, αλλά τρέμουν το δολοφόνο ήλιο. Γι’ αυτό κάνουν τα πάντα για να αποκτήσουν το θαυματουργό φίλτρο που ακούει στο όνομα Vampisol. Ο Juan Padron μας διασκεδάζει με τις σπόντες του για τους καπιταλιστές και τον ταξικό αγώνα με τα βαμπίρ να ξεσαλώνουν. Η ταινία από την Λατινική Αμερική The Lost Embrace μας συγκίνησε με την απλότητα και την αλήθεια της. Αυτά είναι όλα κι όλα. Είπαμε, τα πολύ καλά.
Την Κυριακή αρχίζουν τα πάρτυ που όλοι περιμένουν. Στις 18 Απριλίου στις 21.00 στο πιο in club της Κωσταντινούπολης το Babylon ο Big Jack Johnson, μεγάλο όνομα των Blues θα δώσει μια συναυλία με την ευκαιρία του αφιερώματος σ’ αυτό το αγαπημένο είδος μουσικής που παρουσιάζει στο Φεστιβάλ ο Martin Scorsese.
Στις 21 Απριλίου ο dj Martin Morales θα παρουσιάσει τα Essential Latin Flavas στο Markiz Buzhol από τις 22.00 και ποιος ξέρει μέχρι τι ώρα. Μαζί με το διάσημο βρετανό dj o Basil Isaaks o percussionist των Black II Basics με δύο χορευτές θα ανεβάσει τους ρυθμούς της ανοιξιάτικης νύχτας.
Παράλληλα με το Φεστιβάλ λειτουργεί και μια πρωτότυπη έκθεση με κινηματογραφικές αφίσες από την Κούβα. Η έκθεση Film Posters from an Island (1960-2000) άρχισε στις 10 και τελειώνει στις 25 Απριλίου στο Karsi Art Gallery που βρίσκεται στο Elhamra Han στο Beyoglu.
Η ΑΦΙΣΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Marilyn Goes East ή η Marilyn Monroe εις την Πόλη (=Istanbul)
Κατάλευκο φόρεμα, σχεδόν καλοκαιρινό. Επίσημο μάλλον, ίσως πάλι όχι. Καλλίγραμα πόδια με καλοσχηματισμένα γόνατα και λευκούς αστραγάλους. Τα απαραίτητα ψηλοτάκουνα πέδιλα συμπληρώνουν το θεϊκό σύνολο. Εν έτει 2004 η Marilyn σκέφτηκε: δεν περνάω μια βόλτα από την Κωσταντινούπολη; Το είπε και το έκανε. Δεν μπορούμε παρά να τη χειροκροτήσουμε.
Το φόρεμα ανεμίζει από το ξαφνικό ρεύμα και αυτή, αθώα και παιχνιδιάρα προσπαθεί να σώσει την κατάσταση. Ανέμελη λευκή πεταλούδα. Χαμογελαστός θηλυκός άγγελος. Sex symbol. Τώρα και στην Ανατολή.
Τα πολύβουα σοκάκια της Κωσταντινούπολης γέμισαν με Marilyn. Χιλιάδες Marilyn περιδιαβαίνουν στο Beyoglu, κρεμιούνται στους φανοστάτες, ομορφαίνουν τους γκρίζους τοίχους. Η ιέρεια του έρωτα μας προκαλεί σε κάθε μας βήμα.
Ενα Φεστιβάλ τα έκανε όλα αυτά. Ή καλύτερα, μια αφίσα. Με το σώμα του συμβόλου, μια τρύπα όμως στη θέση του κεφαλιού. Δεν μας χρειάζεται. Γιατί, όλοι μας μπορούμε να γίνουμε Marilyn. Να αισθανθούμε την αίγλη της για μια στιγμή, σε κάποια γωνιά, δίπλα στο Βόσπορο. Μπορούμε να την ταυτίσουμε με κάποιο άλλο πρόσωπο, που θα είναι τόσο έτοιμο να μας δωθεί, με άρωμα βαρύ και μεθυστικό ενώ θα αντηχεί η φωνή του μουεζίνη για τη βραδυνή προσευχή.
Και μην κοιτάτε που είναι ελαφρά ντυμένη. Εδώ πέρα some like it hot...
17/4/2004 για το cine.gr
No comments:
Post a Comment