Η Ondine μεγαλώνει

Αυτό κι αν σημαίνει ενηλικίωση. Πλέον η Ondine, ένας από τους αγαπημένους μου θεατρικούς χαρακτήρες, πλάσμα του νερού που πιάστηκε στα δίχτυα κάποιου άκαρδου νέου, μόνο και μόνο για να βρεθεί από τα παλάτια πίσω στα νερά, ξεχνώντας ΄ότι πόνεσε --η ολική επαναφορά βοηθάει πάντα, πιστέψτε με-- πλάσμα των μύθων και της φαντασίας του Ζιρωντού, άλλαξε εθνικότητα και σουσούμια και ξέχασε ότι υπάρχει η δυνατότητα να ξεχάσει, όχι όμως και να ξεχαστεί.

Η Ondine του σκηνοθέτη του Crying Game είναι βαποράκι εκ Ρουμανίας ορμώμενο, ένα πλάσμα απόκοσμο και μαγευτικό. Ο pusher της την αφήνει να κολυμπήσει μακριά, κι ύστερα την ξαναβρίσκει, όσο κι αν την άφησε για λίγο να πιστέψει ότι είναι νεράϊδα του νερού και να ξεχάσει το παρελθόν. Μια ολόκληρη πόλη την κοιτάζει εξεταστικά από τα παράθυρα της βιτρίνας, αλλά το τραγούδι της φέρνει καλή τύχη στον ψαρά που την έπιασε στα δίχτυα του, στην κόρη του και η τύχη οδηγεί σε ένα αίσιο τέλος με λευκό γαμήλιο πέπλο να ανεμίζει πάνω στην περήφανη ψαρόβαρκα.

Ο Neil Jordan έβαλε τον Colin Farell να ψαρέυει σε βαθιά νερά, όχι τόσο του γούστου μου ο μακρυμάλλης Ιρλανδός, αλλά η πολωνικής καταγωγής Alicja Bachleda αποζημιώνει το κοινό με τη φρεσκάδα και τα υγρά πηγαινέλα της στα νερά της Ιρλανδίας, η οποία επιβράβευσε με τα ντόπια βραβεία της, τα IFTA, την προσπάθεια του Neil να πει μια παλιά ιστορία μέσα από τα νέα δεδομένα της ανθρώπινης κατάντιας --ήτοι του αλκοόλ και της ντρόγκας (πείτε μου, πόσο αστείο ακούγεται αυτό, τώρα).

Χαριτωμένη ταινία, όχι ότι κόβει κανείς φλέβα γι' αυτήν, σίγουρα όμως κάποια catchy lines, το ευχάριστο soundtrack και οι όμορφες σε γενικές γραμμές εικόνες την κάνουν να κυλάει όπως το νερό μέσα από τις ρωγμές των δαχτύλων: ηδονικά και ανώδυνα, όμως γρήγορα και χωρίς υπολείμματα ή κάποιο άλλο εγκεφαλικό κατακάθι.