Αρκούντως περίεργο το φετινό, να βρεθούν σε μια διοργάνωση (London Film Festival) τρεις ταινίες που ο τίτλος της μιας είναι ο μισός τίτλος της επόμενης. Άκυρη παρατήρηση, είναι αλήθεια, αλλά I couldn't help it. Η οικογένεια που αντιμετωπίζει τη γεροντική άνοια και τον επερχόμενο θάνατο με το πιο ανθρώπινο, ήτοι χιουμοριστικό attitude είναι είναι σίγουρα οι The Savages με Philip Seymour Hoffman και Laura Linney. Το βιβλίο στηριγμένο-σε-πραγματικά-γεγονότα Savage Grace διάλεξε ο Tom Kalin για να κάνει ανάλογη αίσθηση με το Swoon του '92 και διάλεξε την καλύτερη πρωταγωνίστρια: η Julianne Moore, ως μια εκθαμβωτική και ολίγον σαλεμένη socialite μας κάνει να χάσουμε κι εμείς τα μυαλά μας. H άλλη χάρη αποχωρεί στο Grace is Gone για τον πόλεμο στο Ιράκ και δεν επιστρέφει και αφήνει πίσω ορφανά.
Τρελή εμμονή σε costume dramas παρατηρήθηκε στη γαλλική παραγωγή, μάλιστα, φευ, χωρίς τα φρου-φρου και τα αρώματα να αξίζουν τον κόπο. Ο Balzac δια στόματος Rivette με το Don't touch the Axe κουρασε --είχε συν τοις άλλοις και παναδιάφορη πρωταγωνίστρια, ο λατρευτός Ozon με το Angel γίνεται όντως θεράπων της λαμπερής επιφάνειας και της κενότητας (το 'χα πει εγώ...) και καλά που ήταν και η Breillat με το The Last Mistress να κρατήσει μια ισορροπία. Ο Hsiou-Hsiao έδειξε την κατινίστικη, ντεγκλαμουριζέ, που θα λεγε ο Nicloux, εικόνα της Juliette Binoche, το Παρίσι και το Κόκκινο Μπαλόνι του, ενώ ο Miller τουλάχιστον προσέφερε αγνό οφθαλμόλουτρο της Cecile de France στο Μυστικό του.
Ο Tom Cruise είναι πια κακός και του πάει στο Lions for Lambs και όλοι οι υπόλοιποι είτε καλοί και αδρανείς, είτε καλοί και ενεργοί πολίτες, όλοι μαζί όμως είναι μια καλή πατριωτική παρέα, μα το θεό. Περίεργο όλα τα πενιχρά plots να συγκλίνουν εκεί. Η Halle τελευταία πονάει μακρυμαλλούσα και ο Benicio del Toro υποφέρει από εξάρτηση στο Things we Lost in the Fire, όπου η Bier μετρίασε ευτυχώς τα άσκοπα gros plan σε λεπτομέρειες της πανίδας και της χλωρίδας, όπως συνήθιζε. Ο indie Swanberg, πιστό τέκνο του Mumblecore που οι δικοί του άρχισαν να αμφισβητούν μόλις το ανακάλυψαν οι Ευρωπαίοι, εκθείασε τη νατουραλιστικότητα της βαρετής Χάνας, ενώ ο Ang Lee έβγαλε βόλτα τη νέα του πρωταγωνίστρια που σκορπάει Προσοχή, Πόθο (λαγνεία, προτιμώ εγώ). Ο Haneke, πάλι, πουλήθηκε φτηνά για να κάνει τα Αστεία Παιχνίδια του κάπως πιο χοντροκομμένα για το τα-ζώα-μου-αργά αμερικάνικο κοινό. Το μόνο από world cinema που καταδέχτηκα φέτος ήταν το Caramel που δείχνει, εκτός των άλλων, πως χρησιμοποιείταο το μίγμα λιωμένης ζάχαρης για χαλάουα και ήταν η πρόταση του Λιβάνου για τα Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Ο Tom Cruise είναι πια κακός και του πάει στο Lions for Lambs και όλοι οι υπόλοιποι είτε καλοί και αδρανείς, είτε καλοί και ενεργοί πολίτες, όλοι μαζί όμως είναι μια καλή πατριωτική παρέα, μα το θεό. Περίεργο όλα τα πενιχρά plots να συγκλίνουν εκεί. Η Halle τελευταία πονάει μακρυμαλλούσα και ο Benicio del Toro υποφέρει από εξάρτηση στο Things we Lost in the Fire, όπου η Bier μετρίασε ευτυχώς τα άσκοπα gros plan σε λεπτομέρειες της πανίδας και της χλωρίδας, όπως συνήθιζε. Ο indie Swanberg, πιστό τέκνο του Mumblecore που οι δικοί του άρχισαν να αμφισβητούν μόλις το ανακάλυψαν οι Ευρωπαίοι, εκθείασε τη νατουραλιστικότητα της βαρετής Χάνας, ενώ ο Ang Lee έβγαλε βόλτα τη νέα του πρωταγωνίστρια που σκορπάει Προσοχή, Πόθο (λαγνεία, προτιμώ εγώ). Ο Haneke, πάλι, πουλήθηκε φτηνά για να κάνει τα Αστεία Παιχνίδια του κάπως πιο χοντροκομμένα για το τα-ζώα-μου-αργά αμερικάνικο κοινό. Το μόνο από world cinema που καταδέχτηκα φέτος ήταν το Caramel που δείχνει, εκτός των άλλων, πως χρησιμοποιείταο το μίγμα λιωμένης ζάχαρης για χαλάουα και ήταν η πρόταση του Λιβάνου για τα Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
