Bicycle Film Festival

When Brendt Barbur was hit by a bus while biking in New York city, he was not discouraged. On the contrary, he came up with the idea to transform his painful experience to something beautiful instead. That's how Bicylce Film Festival was born. The Festival, "a platform to celebrate the bicycle through music, art and, of course, film" is said to be "a major catalyst for the urban bike movement" that we lately witness all over the world. 

Thanks to arty bicycle-rider Georgia, I was informed for the up and coming  Athenian version of the Festival. The Bike Film Screening will take place from Thursday 8 till Sunday 11 December at Michael Cacogiannis Foundation, Peiraios 206, Tavros, GR, while the rest of the activities, such as exhibitions, parties, BMX and CycloCross contests will span all over the city of Athens.

Take a stroll on their Green Carpet

The blog's name may very well be Scarlet Carpet (as Red Carpet events always allude to a certain excitement vs stress, glam vs photo opportunity moments, and hype, a lot of it, which renders the carpets important to objectophiles, and I guess I am one of them), but this does not mean that carpets of any other color do not have my full support. I'm not talking about the carpets that beloved in GR Mrs Miraraki sells, with a rainbow of colors on them, but about the Green Carpet Club that was established some years ago by Tokyo Film Festival and its Green Carpet opening event every year --because being sensitive to environmental issues is the least we can expect from ourselves these days.

Φωτιές

Ελικόπτερα ακούγονται να περνούν πάνω από τις ταράτσες της Αθήνας. Ο ουρανός χρωματίζεται με άρρωστο κίτρινο, μυρίζει καμένο και γύρω στροβιλίζονται στάχτες που πριν ήταν φουντωτά πράσινα δέντρα. Θόρυβος από τις τέντες που τις χτυπάει ο δυνατός αέρας. Θόρυβος από την ιπτάμενη βοήθεια. Θόρυβος από τα TV sets που λένε για ανθρώπους που τους περικύκλωσε η φωτιά, για κάποιους που έγιναν τέφρα ουρλιάζοντας ανήμποροι για σωτηρία.

Αν δε μπορεί ο κρατικός μηχανισμός να προστατέψει τα δάση, τους ανθρώπους, την ευημερία, τότε κανείς δε μπορεί. Αρχίζεις να αισθάνεσαι άβολα. Κάπως ο κόσμος της τέχνης που σε έχει φυλακίσει αρχίζει να λιώνει σα παγωτό, εμφανίζονται ρωγμές στη λαμπερή, διάφανη φούσκα σου και αισθάνεσαι μια κάποια ανασφάλεια. Το άγριο ένστικτο αυτοσυντήρησης που ‘χε πέσει σε χειμερία νάρκη –γιατί αιώνες τώρα οι σπηλιές και τα δάση έπαψαν να ‘ναι το φυσικό σου περιβάλλον— φουντώνει και βλέπεις εικόνες από μελλοντική σου ταινία να ξετυλίγονται. Τρέχεις να σωθείς από τη φυσική καταστροφή, την αναταραχή, τον πιθανό κίνδυνο, αλλά κυρίως τον κίνδυνο μέσα σου.

Τον κίνδυνο της ασυγχώρητης απάθειάς σου.