Σε λήθαργο πάλι βαρύ και μεγάλο. Ζωντανοί και νεκροί μαζί στο ίδιο σκηνικό ονείρου. Μπορούν να έρθουν πίσω στη γη οι δεινόσαυροι; Ήρθαν, δεν ξέρω από που ξεφύτρωσαν. Όλος ο κόσμος γεμάτος καταφύγια, μεγάλα σαν παλάτια και εξοπλισμένα ενάντια στη δύναμη γιγάντιων ερπετών.
Συναγερμός. Οι δεινόσαυροι έρχονται προς το μικρό, κλειστό κύκλο μας. Φύγετε όλοι ήρεμα, μα, σταθερά. Το μάρμαρο του πατώματος σχίζεται στη μέση και αφήνει μια τάφρο αδιαπέραστη. Πηδάω απέναντι τελευταία στιγμή. Το ασφαλές κομμάτι με κουβαλάει κάτω από το έδαφος. Συρματοπλέγματα, αραχνιασμένα δωμάτια, μικρά γκρι δωματιάκια, γιατί σώζεσαι από την ανυπαρξία, μόνο αν δεχτείς να ζήσεις με το φόβο μέσα στην περίεργη καταχνιά.
Παλιές συμμαθήτριες ήταν εκεί, όλοι να σωθούν, η ανυπαρξία είναι πολύ μονότονη για όλους μας. Μικρές τρύπες στους τοίχους του οχυρού άφηναν να μπαίνει λίγο φως. Είδα απέξω πρασινάδες. Καιρός ανοιξιάτικος ήταν και έρχονταν οι δεινόσαυροι. Κάποιοι βγήκαν στην αυλή. Κοιτούσαν που είναι αυτά τα εξαφανισμένα τέρατα. Κάτι ρουθούνισε κοντά μας. Έτρεξαν όλοι μέσα, πιο πολύ παραξενεμένοι, σα να ταν όλα παιχνίδι.
Κοιτούσα από την τρύπα που άφηνε το τούβλο που έλειπε. Ένας βίσονας χτυπούσε με τα κέρατά του την πόρτα. Η πόρτα τελικά έσπασε λιγάκι, ο βίσονας είδα ξαφνικά να κείτεται ανήμπορος, έσπασε κι αυτός το κεφάλι του.
Κάτι δεινόσαυροι φάνηκαν, είναι αλήθεια, από μακριά, αλλά δεν επιτέθηκαν. Δε ξέρω. Θα έρθουν, όταν ξανακοιμηθώ; Δεινόσαυροι είναι τα χρόνια που περνούν. Που τάχα τρέχουμε να τους κρυφτούμε, αλλά που θα τους πάει, θα μας βρουν σίγουρα και θα μας ξεκοιλιάσουν.
No comments:
Post a Comment