Ξύπνησα αργά. Όταν το κουράγιο εγκαταλείπει, τα όνειρα είναι τα μόνα που απομένουν. Μια άλλη ζωή, στην οποία δεν καλείσαι να πάρεις αποφάσεις. Είναι εύκολο να είσαι θεατής.
Φαντάσου, ήρθες κι εσύ στον ύπνο μου. Τριγυρίζαμε σε περίεργα τοπία. Καταθλιπτικά όσο και το είναι μας. Βλοσυρά μάτια μας κατακεραύνωναν μέσα από τα βαριά σύννεφα. Δεν έδειχνες να ‘χεις ιδιαίτερη διάθεση. Κι ας ήσουν μαζί μου. Περνούσαμε σκοτεινούς όγκους, ρυάκια κελάρυζαν, σκελετωμένα δέντρα μας φοβέριζαν από μακριά. Η απειλή. Η απειλή μας είχε πάρει στο κατόπι.
Που και που με κοίταζες. Δειλά, διστακτικά. Όπως συνήθως. Ήταν σαν πόλεμος τριγύρω. Αναχώματα, πονεμένες στριγκλιές. Και ολοένα έφευγες. Να ξεφύγεις από τα λάθη της ζωής σου, ν’ αφήσεις πίσω τον εαυτό που κουβαλούσες μέσα σου. Μ’ έσερνες μαζί σου, ολοένα. Κι όπως ο άνεμος φυσούσε, στριφογύριζε λιγάκι τα μαλλιά σου. Όλο κάτι πήγαινες να πεις. Το φέγγος εντεινόταν για λίγο, μέχρι που άλλαζες γνώμη. Και ξανά σκοτεινιά.
Μιαν αστραπή χάραξε τον ουρανό. Άπλετο κόκκινο φως. Μου έσφιξες το χέρι. Φοβάσαι να φανερωθείς, το θυμάμαι, το μυστήριο είναι το φυσικό σου περιβάλλον. Κρύωνα. Η βροχή μου ‘κοβε την ανάσα. Κι εσύ με τα μαλλιά μουσκεμένα, συνέχιζες την περιπλάνηση. Πουλιά έτρεχαν να κουρνιάσουν. Λευκά κουνέλια τρύπωναν στις φωλιές τους. Άσκοπη προφύλαξη. Εμείς φοβόμασταν μόνο την άβυσσο μέσα μας. Τον ίλιγγο που ερχόταν, όταν κοιταζόμασταν στα μάτια. Το πάθος του χαμού.
Κουραστική βραδιά. Ξύπνησα αργά. Ήμασταν παρέα χτες βράδυ. Αλητεύαμε σε παράξενα τοπία. Κι ούτε θυμάμαι τι ζητούσαμε. Μόνο, πως δε χωρίζαμε. Δίπλα-δίπλα συνεχώς πηγαίναμε. Όλο πηγαίναμε. Σκέφτομαι, μα, τίποτα δε ζητούσαμε. Το ‘χαμε ήδη βρει.
No comments:
Post a Comment