50th London Film Festival

Δεν άρχισε ακόμη, όχι, όπου να ναι όμως αρχίζει. Από τις 18 Οκτώβρη το NFT και το Leicester Square θα πήξει στον κόσμο και τους διάσημους που θα μπαινοβγαίνουν μουλωχτά στα σινεμά για να μην τους πάρουν χαμπάρι οι θαυμαστές. Τελευταίες μέρες με τις δημοσιογραφικές προβολές να ψιλοκουράζουν πια, και όλους να ζητάνε το real thing.

Η ζεστούλα του Λονδίνου πάντως μας έκανε πιο ανεκτικούς προς τις σημερινές ταινίες που ήταν κάπως ειδικής υφής. Ούτε μία με κλασικό narrative, λίγη δράση και τέτοια, σήμερα ήταν η μέρα του θριάμβου του κινηματογράφου ως τέχνη με ιδιοτροπίες, ειδικά για τους κριτικούς που τα αντέχουν όλα.

Από τα experimenta το Wild tigers I have known είναι πραγματικά όμορφο, σχεδόν υπνωτιστικό και προκλητικό μαζί. Δεκατριάχρονο παιδάκι που ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά του σε ένα καθόλου μα καθόλου τυπικό coming of age φιλμ. Ηλεκτρονικοί ήχοι που ζαλίζουν μαζί με Nina Simone, φωτογραφία όλο χρώμα, σκιές και θολούρα—ο Cam Archer έκανε μεγάλη προσπάθεια να παρουσιάσει μια απλή ιστορία με τον πιο αντισυμβατικό τρόπο. Σε ορισμένες στιγμές μοιάζει με δραματοποιημένο ντοκυμαντέρ, ύστερα με Derek Jarman. Αποπνέει τόση καλλιτεχνική αύρα που έπεισε και το Gus Van Sant να γίνει executive producer της προσπάθειας. Εκτός των άλλων, η ταινία έχει δυο πρωταγωνιστές to die for. (Όσο παιδάκια κι αν είναι)

Για ντοκυμαντέρ με μακάβριο θέμα, πάρτε μια γεύση από το The Bridge. Ο σκηνοθέτης εμπνεύστηκε από το μεγάλο αριθμό απογοητευμένων που έδιναν τέλος στη ζωή τους πηδώντας από τη γέφυρα Golden Gate του San Francisco και τους αφιέρωσε μια ταινία. Έψαξε τους φίλους και τους γνωστούς τους, τους περαστικούς που τους είδε τη στιγμή της βουτιάς, προσπάθησε να βρει λόγους και αιτίες εκεί που οι γενικεύσεις δε χωράνε, γιατί άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Όσο για τον Ιρανικό κινηματογράφο, φαίνεται ότι καλά κρατεί. Αυτή τη χρονιά μας έφερε μέχρι εδώ μια ακόμη κουραστικά (και όμορφα) μονότονη ταινία, το Time Froze, που φιλοδοξεί κυρίως να επιδείξει το υποκριτικό tour de force της πρωταγωνίστριας. Όχι μόνο υποκριτικό, αλλά και αθλητικό ίσως, αφού όντας έγγυος περπατάει χιλιόμετρα σε εξοχή που το χιόνι της φτάνει μέχρι το γόνατο και παραμιλάει για μια χαμένη αγάπη που θέλει να περάσει κάποια φανταστικά σύνορα για να τη βρει ξανά. Η Ali-Reza Amini σε μεγάλα κέφια, προσπαθεί να μας χώσει στο κεφάλι μεταφορικά τα βάσανα που περνάει η γυναίκα, δυστυχώς βασανίζοντάς μας με τη σειρά της.

Δε πειράζει όμως. Έπονται τα λαμπερά gala screenings και θα πάρουμε το αίμα μας πίσω. Δε λέω, είμαστε υπέρμαχοι της κουλτούρας, αλλά και λίγο θέαμα δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν.