Little children

O Todd Field πρώτα μας χάρισε το In the Bedroom (2001) και ύστερα μας άφησε να περιμένουμε. For quite long, indeed. Επιτέλους όμως η αναμονή δικαιώθηκε και με το παραπάνω. Η νέα του ταινία Little children είναι απολαυστική, καυστική και απείρως πιο καίρια από την προηγούμενη. Το ομώνυμο βιβλίο του Tom Perrota ξαναχύθηκε στο καλούπι του σεναρίου πια για να βγάλει ένα motion picture ποτισμένο με τόση ειρωνεία και πικρία για τις ζωές που δεν ορίζουμε, αλλά μας σέρνουν άθελά μας, που πονάει.

Η Kate Winslet και ο Patrick Wilson είναι γονείς χωρίς οι ίδιοι να έχουν προλάβει να μεγαλώσουν. Η Kate πνίγεται και αισθάνεται να συμπάσχει στην αδιέξοδη κατάστασή της μέχρι και με τη Madame Bovary, ενώ ο Patrick προτιμάει να κοιτάζει τους σκεϊτάδες της γειτονιάς του, αντί να διαβάζει τα βιβλία που θα του δώσουν επιτέλους το χαρτί του δικηγόρου.

Ο άντρας της πρώτης δεν έχει τίποτα άλλο θελκτικό επάνω του, εκτός του ότι δεν την αφήνει να πεινάει. Η γυναίκα του δεύτερου, έχει επάνω της όλη τη θέλξη του κόσμου—η Jennifer Connelly σε ανανεωμένη gorgeous έκδοση—και συν τοις άλλοις αυτή βγάζει τον άρτον ημών τον επιούσιο, είναι όμως πολύ ώριμη για τα γούστα του. Έτσι, οι δυο αυθόρμητοι γονείς που το αίμα τους βράζει συναντιούνται σε μια παιδική χαρά, όπου και δίνουν το πρώτο τους φιλί, υπό περίεργες συνθήκες. Μετά ξανασυναντιούνται στη δημοτική πισίνα και γεμίζουν την μονοτονία τους παρέα παίζοντας με τα παιδιά τους, ξεχνώντας ότι οι ίδιοι δεν είναι πια παιδιά, ξεχνώντας την ευθύνη που φέρουν απ’ τη στιγμή που τα έφεραν στον κόσμο. Κάπου εκεί ερωτεύονται, μόνο και μόνο γιατί δεν είχαν τίποτ' άλλο να κάνουν...Βασικά, γιατί δεν ήθελαν να στρωθούν να κάνουν αυτό που είχαν. Γνώριμη κατάσταση σε μια εποχή που όλοι βιάζονται να τα κάνουν όλα πολύ νέοι, που οι γονείς βιάζονται να μας δουν να μεγαλώνουμε, ενώ εμείς αισθανόμαστε ακόμη μικροί και αβοήθητοι. Γιατί, τι σημασία έχουν τα χρόνια, τι σημασία έχουν οι εμπειρίες, μερικά πράγματα είναι δύσκολα, οι σχέσεις είναι δύσκολες, η ζωή είναι δύσκολη. (Αφήστε με λοιπόν να κάνω κούνια στην παιδική χαρά της γειτονιάς μου, ωχού) Όσο για τους ήρωες, σε κακό τους βγαίνει τελικά το ανάλαφρον της υπόστασής τους και φτάνει η ώρα να καταλάβουν ότι αφού έγιναν γονείς καιρός να κόψουν τις μαλακίες και να πάρουν τη ζωή στα σοβαρά. Δηλαδή να καταπιεστούν.

Πέρα από τη σκηνοθετική δεινότητα του Todd Field, άλλο ένα ζήτω για το καλό του γούστο. Πριν πέντε χρόνια βάζοντας τη Marisa Tomei να συχνάζει με αέρινα φορεματάκια σε κήπους με γκαζόν και έκανε τους θαυμαστές την να αναπηδήσουν από ξαφνιασμένη ευχαρίστηση και την Ακαδημία να μπει στον πειρασμό να την ξαναθυμηθεί μια δεκαετία μετά τον Ξάδερφο Βίνυ. Τώρα, μας χαρίζει διπλή απόλαυση στο πρόσωπο του αγγλικού ρόδου Kate Winslet και της πρασινομάτας Jennifer Connelly. Η γλυκιά Kate είναι νοικοκυρά, γεμάτη επιθυμίες και αστάθεια, όπως και γεμάτη πάθος, πνεύμα και καμπύλες. Η Jennifer πάλι έχει killer body, κατάμαυρα στιλπνά μαλλιά και φοβερή αυτοσυγκράτηση, κυκλοφορεί περιποιημένη εντός και εκτός σπιτιού (και έχει the perfect job—κάνει ντοκυμαντέρ). Ο φίλτατος Field μας χαρίζει μερικές κοινές σκηνές με τις δύο κυρίες, όμως η πιο διασκεδαστική είναι όταν η Kate κατασκοπεύει τη Jennifer, μόνο για να ανακαλύψει ότι όντως η γυναίκα του εραστή της είναι θεά, ενώ αυτή μια πατσαβούρα(sic). Να μην πω όμως και για τον άρρενα θεό της ταινίας; Ε, ναι, λοιπόν, ο Patrick με το φωτεινό χαμόγελο και το ελαφρύ μαύρισμα είναι η αδυναμία μου και όπου να ναι θα γίνει ο νέος Brad Pitt, να μου το θυμηθείτε.

Συγκεντρωτικά, καιρό είχε να βγει μια όμορφη ταινία, με όμορφους ανθρώπους και πολύ άμεσο προβληματισμό για το twenty to thirty μέρος του κοινού—αυτούς που κάτι τους μένει από τις ταινίες που βλέπουν, εκτός του ότι το ποπ-κορν ήταν εξαίσιο. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο να δείτε αυτή την εβδομάδα, αλήθεια. Ακόμη και ο νέος Minghella με το νεοαποκτηθέν ενδιαφέρον του για τις γυναίκες των Βαλκανίων(που κατά τη γνώμη του μοιάζουν με τη Juliette Binoche!) έρχεται δεύτερος.