Κουραστική curiosité

Ο Roy Andersson μας έψησε —ας όψεται το Songs from the Second Floor— να δούμε χτες πρώτοι τη νέα ταινία του, εφτά ολόκληρα χρόνια μετά. Για τόσο μεγάλη αναμονή, δε θα έλεγα ότι άξιζε τον κόπο. Ούτε κρύο, ούτε ζέστη –μη σου πω λίγο περισσότερο κρύο, σαν αυτό που έκανε στην αίθουσα του Αττικόν και μας πάγωσε τα κόκαλα.

Εξόφθαλμα πλαδαροί, γερασμένοι και άσχημοι άνθρωποι (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ζουν μια χιουμοριστικά ταλαίπωρη ζωή, ενώ εμείς βλέπουμε τα στιγμιότυπα και δεν ξέρουμε ποια είναι η πιο σωστή αντίδραση. Να γελάσουμε, να κλάψουμε, να ταυτιστούμε ή να αποστασιοποιηθούμε; Εντάξει, η ζωή είναι ανυπόφορη, όμως αισθητικά πιο ευχάριστη, βρίσκω. Πολύ γκροτέσκο μαζεμένο, για να θεωρηθεί ρεαλιστική αναπαράσταση, ελάχιστο όνειρο για να θεωρηθεί σουρεάλ –η καλύτερη σκηνή είναι indeed αυτή του ονείρου, που οι νεόνυμφοι πηγαινοέρχονται σ’ ένα σπίτι που ταξιδεύει σαν τρένο και από το παράθυρο περνάνε εξοχές, δρόμοι, πλατφόρμες— και απαίσια μουντά χρώματα. Δε ξέρω στη Σουηδία, αλλά εδώ οι εικόνες της καθημερινότητας είναι τουλάχιστον κάπως περισσότερο ηλιόλουστες.

Η πιασάρικη αναφορά του Roy στον όρο trivialism (κοινοτοπισμό), που τάχα προσπαθεί να εισάγει στον κινηματογράφο, ώστε να διαπραγματευτεί υπαρξιακά ερωτήματα μέσα από συνηθισμένες καταστάσεις δε μας πείθει. Έπεισε τουλάχιστον την Ama Films που αγόρασε τα δικαιώματα.

Το Du Levande/ Εσείς οι ζωντανοί συμμετείχε πάντως στο Φεστιβάλ των Καννών και ξεκινάει, αν μη τι άλλο, με ένα θαυμάσιο quote του Goethe, απ’ όπου και δανείζεται τον τίτλο του: “Be pleased then, you the living, in your delightfully warmed bed, before Lethe’s ice-cold wave will lick your escaping foot.”

(Ας μας γλείψει κι αυτή η Λήθη, να τελειώνουμε καμιά ώρα...)