Όταν μιμηθείς απεγνωσμένα μια επιτυχία, σίγουρα βρίσκεσαι με μια ψόφια αποτυχία ανά χείρας. Αυτό έκανε εκνευριστικά ανώφελα ο Guillame Nicloux που όσο του δίνουμε ευκαιρίες, τόσο εκμεταλλεύεται την καλοσύνη μας. Ύστερα από το μετριότατο Concile de Pierre που τουλάχιστον είχε και το ενδιαφέρον μιας Bellucci με μητρικά ένστικτα, παλεύει να κλέψει λίγη από τη δόξα του περσινού Cesar-οφορεμένου Ne le dit pas a personne. Γράφει ένα δαιδαλώδες θριλερο-αστυνομικό σενάριο, διαλέγει λαμπερό καστ --από Vanessa Paradis μέχρι Josiane Balasko--, κοτσάρει και τον απαραίτητο συνονόματο πρωταγωνιστή Guillame Canet και αναμένει τις δάφνες του.Που όμως δε θα έρθουν ποτέ, γιατί, έλεος, τα λαοφιλή polar έχουν αν μη τι άλλο ανάγκη από ρυθμό και ο Nicloux είναι ανίκανος να δώσει οποιοδήποτε ρυθμό στις ταινίες του. Μπερδεύει ιστορίες με μωρά, μαφίες και ενοχλητικές στιγμιαίες ματωμένες εικόνες --σα να διακτινίζεσαι για δευτερόλεπτα στο χασάπικο της γειτονιάς-- για να κάνει μια ακόμη πιο ενοχλητικά μέτριο-κακή ταινία από την προηγούμενη. Το καλύτερο δίωρο εορταστικό βασανιστήριο για όλους εσάς που κάνετε τις βόλτες σας κάτω από τον Πύργο του Άιφελ.
Σημαντική Σημείωση: Αν θέλετε κάτι σε Κλειδί σώνει και καλά, προτιμήστε αυτό του Tinto Brass.
1 comment:
Χτύπα αλύπητα το Nicloux όμως δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα. Το πρόβλημα δεν είναι ο ρυθμός, το πρόβλημα είναι η υπερβολική σκηνοθετική μαεστρία, η οποία υπερσκιάζει τα πάντα σε μια εμμονή να προξενήσει διαρκώς εκπλήξεις. Η ιδέα των ιστοριών που συγκλίνουν δεν είναι τόσο πρωτότυπη, αλλά θα είχε ενδιαφερον αν δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένα μικρό τρικ, που καταλήγει να διαλύσει το suspence. Ότως κρίμα...
Post a Comment