Μόλις χώρισα

Μάλλον οι περισσότεροι εδραιωμένοι σινε-κριτικοί έχουν απαγορευτική ηλικία για να καταλάβουν ή είναι βαριά χωμένοι στη δηθενιά/κουλτούρα για να επαινέσουν οτιδήποτε στο οποίο πρωταγωνιστεί η Ζέτα Μακρυπούλια. Ή απλώς ντρέπονται να παραδεχτούν ότι μια παλαβούτσικη ταινία που βασίζεται σε θεατρική ιδέα, άρα έχει και θεατρικό στήσιμο, μπορεί να είναι διασκεδαστική, αξιοπρεπέστατη και διόλου βαρετή. Εμείς πάλι, σιγά να μην έχουμε τέτοια κολλήματα. Χωρίς φόβο και πάθος, λοιπόν, μπορούμε να διαλαλήσουμε την ικανοποίησή μας από το ευφάνταστο εγχείρημα του Μυριανθόπουλου που τιτλοφορείται Μόλις Χώρισα, να βγάλουμε στα τσάκα-τσάκα το συμπέρασμα ότι από το θέατρο θα ξεπηδήσουν αυτοί που θα δώσουν το φιλί της ζωής στον ελληνικό κινηματογράφο (χα) και να προχωρήσουμε στο παρασύνθημα.

Το Θέατρο Μελίνα ποιος το θυμάται πια (είναι χωμένο κάπου ανάμεσα στα γκλαμουράτα κοσμηματοπωλεία της Βουκουρεστίου και η ταινία μας κλείνει το μάτι, αφού τα γυρίσματα της τελευταίας σκηνής γίνονται εκεί, στο ίδιο τετράγωνο). Εκεί είδε για πρώτη φορά τα φώτα της ράμπας η ξεκαρδιστική κωμωδία των Μυριανθόπουλου και Χατζηνικολάου το 1998, εκεί την πετύχαμε με το φίλο μου τον Αντρέα που ακόμη θυμάται ότι τα ρούχα είναι νωπά, και ότι εκείνη η Λου και εκείνη η Ηλέκτρα ήταν τόσο φοβερές, που αρνείται προς το παρόν να δει τους κινηματογραφικούς σωσίες τους. Βασικά, επειδή ήταν κομματάκι παλιά και ήμουν νινί ακόμα, άρα δεν έδινα σημασία σε ονόματα και τέτοια, δε θυμάμαι ποιοι μας διασκέδασαν τόσο τότε. Ούτε το φινάλε δε θυμάμαι καλά-καλά, αλλά σίγουρα δεν είχε να κάνει με παντρειές και τέτοια. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι γέλασα.

Άρα, το ότι γέλασα το ίδιο κάπου δέκα χρόνια μετά, δε μπορεί παρά να είναι καλό. Η ιδέα του Μυριανθόπουλου in full gear και με προσθήκες στέκει ακόμα και γεμίζει τις οθόνες με πολύχρωμη αλμοδοβαρική ατμόσφαιρα, σοκολάτες Lacta και τάπερ της Tupperware. Και χεστήκαμε που είναι τόσο εμφανή τα προϊόντα εδώ κι εκεί, λες και δεν είμαστε δα από αυτό τον πλανήτη και δεν ξέρουμε ότι προσπαθούν να διαφημιστούν κι αυτά τα φτωχά. Και στο κάτω-κάτω, καλό είναι να δίνουν τα λεφτά τους οι εταιρείες για τόσο καλούς σκοπούς όπως την παραγωγή ταινιών, έστω και με αυτό το αντίτιμο (μήπως να το κάνω κι εγώ πάγια τακτική, σκέφτομαι, το on screen-σοκολατοφάγωμα). Από τότε, ο Μυριανθόπουλος με το Μόλις Χώρισα πήγαν τσάρκα παντού. Πέρασαν από το θέατρο Λαμπέτη, το Εγνατία στη Θεσσαλονίκη, ακόμη και από το Βόλο και μετέδιδαν πάντα την ίδια ενέργεια στο κοινό με τις παραφροσύνες στις οποίες εμπίπτει μία χωρισμένη και οι φίλοι που προσπαθούν να βοηθήσουν την κατάσταση. Το περίεργο δεν είναι λοιπόν ότι έφτασαν τελικά στη μεγάλη οθόνη, αλλά γιατί άργησαν τόσο.

Τώρα όμως είναι εδώ και από τη χαρά μου δεν καταφέρνω να περιοριστώ στο καλούπι μιας άνευρης και αντικειμενοφανούς κριτικής. Όντας από αυτούς που χαίρονται όταν γυρίζονται ελληνικές ταινίες, γιατί μέσα από την ποσότητα θα έρθει οι ποιότητα –όσο κι αν δε θέλουν να το δουν μερικοί—η αντίδρασή μου ήταν θετική εξαρχής. Ούτε καν η συμμετοχή τόσων τηλεοπτικών και πιασάρικων ονομάτων δε με χάλασε, γιατί έχω πίστη στο Μυριανθόπουλο, πως να το κάνουμε (εδώ μέχρι και παιδικό κατάφερε να απογειώσει,--τον Πεταλουδόσαυρο έχω κατά νου).

Το στόρι ισχνό σε δράση, παχυλό όμως σε χαρακτηρολογία και καλογραμμένες ατάκες. Η Ηλέκτρα, ως άλλη τραγική ηρωίδα, χωρίζει απρόσμενα μετά από έξι χρόνια σχέσης ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, αλλά και των γενεθλίων της. Μόνο που δεν το ξέρει. Ο τηλεφωνητής κρύβεται μέχρι και στο ψυγείο για να αποφύγει να ακούσει το δυσοίωνο μήνυμα του χωρισμού, οι φίλοι της κάνουν πάρτυ τρικούβερτο για να την προετοιμάσουν για το συμβάν, ενώ ο αγαπημένος της ζαχαρώνει με μια πιο όμορφη και πιο νέα σε ένα άλλο πάρτι ( προς Guzel μεριά, άσχετο).

Η θεατρικότητα του concept επέβαλλε τα περισσότερα γυρίσματα να είναι εσωτερικά και μάλιστα στην ίδια πολυκατοικία –γιατί η παρέα της Ηλέκτρας ζει όλη μαζεμένοι, Φιλαράκια φάση. Το σκηνικό, ποπ όσο δεν πάει άλλο, στήθηκε στο κλειστό Ολυμπιακό γυμναστήριο της Αρσης Βαρών στη Νίκαια και είναι άκρως προσεγμένο, όσο και τα κοστούμια των ηθοποιών. Επιτέλους, μπορούμε να πούμε ενθουσιώδη μπράβο σε στιλίστα ελληνικής παραγωγής, ύστερα από τις κουλαμάρες του Alter Ego πέρυσι. Η επιλογή του καστ είναι εξαιρετικά επιτυχημένη και ο Μυριανθόπουλος κατάφερε να κρατήσει σχετική ομοιογένεια στο παίξιμο, όσο κι αν η Κωνσταντινίδη έχει μια τάση να ξεφεύγει. Πάντως, αν κρίνω από την ενοχλητικά έξαλλη κατάσταση που της είχε επιτρέψει ο Φασουλής το καλοκαίρι, ο Μυριανθόπουλος γνωρίζει να κρατάει γερά τα γκέμια στους ηθοποιούς του. Η Μακρυπούλια σε νέα εξαιρετική εκδοχή με καμπύλες και με αφέλεια ξανθιάς τη μία, αυτοσυγκράτηση καστανής την άλλη, έδωσε το ρόλο της πολυδιάστατα, χαριτωμένα και όμορφα –αυτό το τελευταίο είναι γνωστό τοις πάσι. Σε αντίθεση με τον γλυκό δε λέω, ομορφούλη δε λέω, Τσιμιτσέλη που συνεχίζει να μην μπορεί να αποχωριστεί αυτό το μονοκόμματο στυλάκι, αυτό το ούγκα-ούγκα που τον διακρίνει από μικρό. Άσε που δεν πιάνει μία για γκόμενος της Μακρυπούλια, αλλά αυτό από μόνο του δε θα το κάναμε θέμα. Η Μαρία Μπακοδήμου πάλι που κάνει καθηλωτική επίδειξη με τάπερ και αναλύει θέματα που αφορούν το μόσχο και τη μανέστρα ήταν λαμπρή επιλογή. Ο Σήφης δε, που να σας λέω.

Το φρενήρες κατά στιγμές μοντάζ μας κατάφερε να κρατηθούμε σε εγρήγορση, εκτός από κάτι ολιγόλεπτες στάσεις όπου η ταινία είπε να γίνει λίγο βίντεο-κλιπ, αλλά γιατί να μη γίνει, βρε αδερφέ, δεν πάει και για Όσκαρ. Αφού έχει ωραίες πειραγμένες εκδοχές του Σήμερα Γιορτάζει Όλη η Γη και του Νύχτα Στάσου, ειδικά αυτού. Οι Μίκρο καταπιάστηκαν με τη μουσική επένδυση, ο Άγγελος Φραντζής κράτησε το ρόλο συμβουλάτορα ως πιο δόκιμος στα κινηματογραφικά κατατόπια και πολλοί, μα πάρα πολλοί βρέθηκαν συμπαραγωγοί στην ταινία που παρουσιάζει μια παρέα που έχει πιο πολλή φαντασία και όρεξη για ζωή και δράμα απ’ ότι όλοι αυτοί που φέρνω στο νου μου. Επιπλέον, η ταινία δε φαίνεται πρόχειρη και φτηνή, μια χαρά τα πάει στα production values, όπως και στη χιουμοριστική οδό που ακολούθησε το marketing: τι πιο πιασάρικο από το να βγαίνει στις αίθουσες μια ταινία με τον τίτλο Μόλις Χώρισα του Αγίου Βαλεντίνου. Σε κάθε περίπτωση, θέλω να καταλήξω στο εξής: η ταινία εκμεταλλεύεται μια χαρά τις αδυναμίες της (γιατί και ο Τσιμιτσέλης θα φέρει κόσμο με την παρουσία του και μόνο, όπως και τα υπόλοιπα ονόματα-κράχτες, όπως και τα τραγουδάκια και το χαχαχουχα και όλα) και δεν αφήνει κανέναν παραπονεμένο. Είναι από αυτές τις ταινίες που κανείς (καλοπροαίρετος) δε θα κατατάξει ως χάσιμο χρόνου ή θα σκεφτεί "τα λεφτά μας πίσω" κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Πολυλόγησα ασύστολα, όμως, και οι στριφνοί δεν πείθονται έτσι κι αλλιώς...