Versailles ή γιατί το gros plan σε αθώα παιδικά μάτια πετυχαίνει πάντα το σκοπό του

Οι Βερσαλλίες ως λαμπερό παλαι-ποτέ παλάτι παραπέμπει σε πολυτέλεια και αυλικούς ή έστω cinema-wise στο Royal Affairs in Versailles (για να είμαστε πιστοί Si Versailles m'était conté του 1954 με την αφρόκρεμα των γάλλων σταρ σε ρόλους ή σε καμέο). Σίγουρα, αφήνει το μεγαλοπιασμένο νου μας ήρεμο από σκέψεις φτώχειας και ανέχειας, εγκατάλειψης και περιθωριοποίησης.

Κάπου εκεί πάτησε ο Pierre Schoeller και εξέπληξε το ανίδεο διεθνές κοινό (εμάς) χρησιμοποιώντας τον τίτλο αντιστικτικά, αλλά παράλληλα (ή πρέπει να πω πρωτίστως;) μένοντας πιστός στη σημερινή πραγματικότητα του παλατιού που στο πυκνό του έρημο δάσος φιλοξενεί απόκληρους της ζωής και της κοινωνίας. Να, λοιπόν, που καταλύουν οι μη τυποποιημένοι clochard Παρισίων και περιχώρων, όσοι τελοσπάντων απέριψαν τις κοινωνικές επιταγές, διαλέγοντας όμως όχι τα banc publiques και τις γωνίτσες του μετρό για να βγάζουν τη νύχτα και το ψωμί τους, αλλά το εν λόγω δάσος. Καλύβες, απομόνωση, αλλά και νύχτες κοινωνικοποίησης, απρόσμενοι θάνατοι και αρρώστιες --θυμόμαστε έντονα το Sans toit, ni loi της Varda πάραυτα-- πλην όμως εδώ ο πρωταγωνιστής είναι άντρας και κατά τι γοητευτικότερος από την Bonnaire. Ο υιός Depardieu (μα, πόσα παιδιά έχει ο αφιλότιμος) συμπρωταγωνιστεί μαζί με τον εφτάχρονο γλυκύτατο και χαρακτήρα-δόλωμα Max Baissette de Malglaive σε μια ταινία για την επανένταξη ενός παιδιού στην κοινωνία.

Όμορφα κινηματογραφημένη, δεδομένης της υφής των εξωτερικών της κυρίως σκουροπράσινων τοπίων, πειστική ως προς την απόδοση της εγκατάλειψης και της ανέχειας υποκριτικά και σκηνοθετικά, με σεναριακές τρύπες, κυρίως σχετικά με τη χαρακτηρολογία των ηρώων, η ταινία δεν είναι δα αριστούργημα, ούτε όμως για πέταμα. Με εμφανώς μπανάλ, πλην όμως διαχρονικό και πάντα επίκαιρο θέμα, εξίσου μπανάλ treatment αυτού του θέματος, και συγκινητικές στιγμές, αγγίζει τις ευαίσθητες ψυχές εξαιτίας των υγρών τεράστιων ματιών του μικρού ταλαίπωρου Enzo, γιατί τα παιδάκια πουλάνε, κακά τα ψέματα.

Εκεί και μόνο ήθελα να καταλήξω, και βαριέμαι τώρα να λέω περισσότερα. Τι θα ήταν αυτή η ταινία χωρίς το χαριτωμένο παιδάκι ή με ένα παιδάκι λιγότερο χαριτωμένο ή με ένα παιδάκι όχι τόσο παιδάκι, αλλά πιο πολύ παιδί;