Όσο κι αν κάνουν όλοι χρυσά (στα λόγια, αν μη τι άλλο) τα πειραματικά ταινιάκια της Isild Le Bescot, εγώ θα ήθελα να διατηρήσω τις επιφυλάξεις μου. Εντάξει, το γνωρίσαμε το Marais από την καλή και από την ανάποδη και, εντάξει, ο Chris Marker είναι θεός και ίσως να έχει κάποιο δίκιο να αναζητάει μια νέα nouvelle vague εδώ κι εκεί (και στο Demi-Tarif), αλλά ας μην υπερβάλλουμε. Και ας μη βιαζόμαστε να βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα. Μπορούμε να αρκεστούμε στην κλασάτη αύρα που αποπνέει η παρουσία της μπροστά στο φακό και μόνο, προς στιγμήν.Σήμερα, όλοι πετούν τη σκούφια τους για το Tropic Thunder, κυρίως, όσο κι αν αυτό το χιούμορ είναι κομμένο και ραμμένο για μικρά αγοράκια ή αγοράκια που δε μεγαλώνουν ποτέ, αλλά επειδή υπάρχουν πάμπολλοι Πήτερ Παν εκεί έξω (μη σου πω, μονάχα τέτοιοι), θα παίξουμε κι εμείς μπάλα. Θα τροποποιήσουμε λίγο τα αυστηρά μας (ήτοι ξινά, άραγε;) γούστα, γιατί ζούμε για κάτι τέτοιους Πήτερ Παν. Και οι στιγμές μαζί τους είναι πολύτιμες και περνούν και φεύγουν, και επί τη ευκαιρία ίσως να δώσουμε μια second chance στον Πήτερ Παν του αμερικάνικου DIY ή αλλιώς το κουλό και άτεχνο mumblecore τους, το Joe Swanberg. Nights and Weekends περιγράφει στη νέα του ταινία που κάνει πανευρωπαϊκή πρεμιέρα εδώ, παρακαλώ --παρότι η επίσημη αφίσα ούτε να το φτύσει το φτωχο-φεστ μας-- με την ίδια πρωταγωνίστρια του Hannah takes the Stairs που αποπνέει το αντίθετο ακριβώς της γοητείας και προκαλεί μια κάποια νύστα, αλλά εμείς είμαστε γνωστοί στην πιάτσα για το μαζοχισμό μας. Και μόνο.
No comments:
Post a Comment