W ή Anyone can grow up to be president

W (pronounced dub-ya, κατά τη βλάχικη προφορά του, όπως τονίζεται εδώ κι εκεί ) is the depiction of a bedtime story, really: "Anyone can grow up to be president", είναι η υποστηρικτική δήλωση σε (κάποιες εκδοχές του) πόστερ της ταινίας. Αυτό θέλει να αποδείξει ο Oliver Stone, άλλωστε, με μερικές περαιτέρω σάλτσες όπως η αρρωστημένη σχέση του με τον poppy του και όλα τα σχετικά. Το έχει πει ξεκάθαρα: "I want a fair, true portrait of the man. How did Bush go from an alcoholic bum to the most powerful figure in the world?"

Το στοιχείο που ξαφνιάζει περισσότερο είναι η πιστότητα: για όσους δεν γνωρίζουν πολλά για προέδρους και πολιτικές εξελίξεις (όπως η υποφαινόμενη, σαφώς) η ταινία καταλήγει ένα γαϊτανάκι σαθρών εντυπώσεων. Όσο σκέφτεσαι ότι ο Oliver Stone τα παραφουσκώνει, όσο παίρνεις όρκο ότι αμαυρώνει λιγάκι παραπάνω την εικόνα του βδελυρού προέδρου, όσο τελοσπάντων κόβεις το χέρι σου ότι τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι, τόσο στο τέλος τρως το μεγαλύτερο χαστούκι της ζωής σου: τα πράγματα όντως δεν έγιναν ακριβώς έτσι, αλλά πολύ χειρότερα. Ο πρόεδρος δεν ήταν μόνο λίγο σχεδόν αλκοολικός και ούτε είδε λίγο το φως το αληθινό, αλλά σούπερ αλκοόλα που έλεγε προσευχές νυχθημερόν και ακόμη πιο ψυχαναγκαστικά κολλημένος στο να προσπαθεί να αποδείξει στην αυστηρή πατρική φιγούρα ότι αξίζει λιγάκι κι αυτός. Καταλήγεις με τα δεδομένα αντεστραμμένα: ο Oliver δεν τα παραφούσκωσε τελικά αρκετά. Τον έπαιρνε αρκετά ακόμα.

Άλλο εντυπωσιακό είναι η υποκριτική δεινότητα του όχι-δα-και-πρωτοκλασάτου Josh Brolin. Από σπόντα πήρε το ρόλο, ύστερα από την αποχώρηση του Christian Bale (πάλι καλά, λέμε, γιατί ετούτος, αν ήταν να μιξάρει λίγο Batman με λίγο Bush, θα αποτύχαινε παταγωδώς) και έτσι, από σπόντα, είναι τελικά ο καλύτερος στο να κάνει μούτες ηλιθίου και να πείθει ως ξεροκέφαλος κακομαθημένος χωριαταράς που ήταν ( ο πρόεδρος, πάντα). Σε πείθει να λυπηθείς λιγάκι το Bush, μου είπε ένας φίλος. Εμένα με έπεισε να χάσω πάσα ιδέα, αν δεν την είχα χάσει ήδη.

Στους δεύτερους ρόλους η Ellen Burstyn ως μαμά του προέδρου ήταν simplement magnifique, και λίγο λιγότερο η Elizabeth Banks, αν και κλασάτη με την μακρύ καρέ κουπ της όσο δεν παίρνει. Βέβαια, να βλέπουμε την λεπτεπίλεπτη Thandie Newton στο ρόλο της...Condoleezza Rice, δε λέω, ήταν κάπως παρατραβηγμένο. Έως πολύ. Το ίδιο περίπου συναίσθημα κακής επιλογής ηθοποιού νιώθει κανείς και με τον Truman Capot-ish Toby Jones ως τον εγκέφαλο-πίσω-από-τον-ανεγκέφαλο (πρόεδρο).

Σε κάθε περίπτωση την ταινία τη λες ευχάριστη, και σοκαριστικά διαφωτιστική. Κυρίως αν δε βλέπεις τις ειδήσεις των 9 και έχεις χάσει τα κορυφαία στάδια του ανθρώπινου εξευτελισμού: τον best of all men να στρίβεται και να ξεστρίβεται κανά δεκάλεπτο, μη μπορώντας να σταυρώσει ούτε μια πρόταση για να απαντήσει στην καυστική ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με τα προσωπικά του πολιτικά λάθη του παρελθόντος και το τι έμαθε απ' αυτά.

Πήγαινε και δε θα χάσεις. Ο Oliver Stone θα σε πείσει πανεύκολα για ένα τουλάχιστον πράγμα: γίνε κι εσύ Πρόεδρος. Μπορείς.