Luscious lips are forever

Αν ήμουν η Angelina, θα το κρατούσα για πάντα μανιάτικο του γερο-Clint, αυτό το ρεζιλίκι. Γιατί, όντας Jolie θα ήξερα βέβαια εκ των προτέρων ότι είμαι ωραία, και αιθέρια και γοητευτική, πρασινομάτα και δυναμική και πάνω απ' όλα θα μου είχαν χιλιοπεί τόσο, ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία γι' αυτό, ότι έχω σαρκώδη χείλη με πτυχώσεις που και νεκρούς ανασταίνουν και σχήμα πιο τριανταφυλλένιο και από τα πιο όμορφα μπουμπούκια. Δε θα περίμενα να έρθει αυτός να εκθειάσει κανένα asset της εξωτερικής μου εμφάνισης, αυτό που θα περίμενα πιότερο θα ' ταν να μου χαρίσει την ευκαιρία για ένα δεύτερο Όσκαρ, Α' γυναικείου ρόλου, this time.

Όμως, όχι. Ο ευαίσθητος σκηνοθέτης του Million Dollar Baby έκανε εδώ ένα μοιραίο λάθος. Είδε τη Jolie ως jolie κυρίαρχα και ως ένα μάτσο συναισθημάτων δευτερευόντως. Κρίμα. Άφησε τη φωτογραφία να τονίσει τα κόκκινα βαμμένα χείλη της ξανά και ξανά, σε κάθε σχεδόν σκηνή, σε κάθε σχεδόν περίσταση και να παραμελήσει έντονα τα συναισθήματα και τον ψυχισμό της ηρωίδας που υποδύεται. Σε έντονη αντίθεση με τα γήινα χρώματα των λοιπόν ενδυμάτων της τα κόκκινα χείλη έκλεβαν μόνιμα την παράσταση. Έχουμε και λέμε: καφέ παλτό με ομοιόχρωμο γουνάκι και καπελάκι - κόκκινα της φωτιάς χείλη. Καφετί αποχρώσεις σε τοπ και σακάκι, εκρού ψάθινο καπελάκι - κόκκινα πιο σκούρα χείλη. Φυστικί φορεματάκι, εκρού δαντελένια κοντά γαντάκια, καμηλό καπελάκι - κόκκινα φωτεινά χείλη. Πάγκαλλα, δε λέω, αισθησιακά, δε λέω, αλλά εκεί ακριβώς εντοπίζεται το μειζον πρόβλημα.

Τι κι αν τα 20s το charleston είχε την τιμητική του και οι νέοι πήγαιναν κόντρα στην Ποτοαπαγόρευση, τι κι αν η Christine Collins είχε εξώγαμο παιδί, άρα και ακριβώς το προφίλ του έξαλλου νιάτου που κλείστηκε πρόωρα στο σπίτι για να μεγαλώσει το μονάκριβο γιόκα της (άρα και θα φορούσε το κόκκινο κραγιόν της ως αντίσταση στο βιαστικό σοβάρεμά της), αυτός που κινεί τα νήματα της εικονοπλασίας θα έπρεπε να είναι λίγο πιο συμμαζεμένος. Πιο απαλός τονισμός στο αισθησιακότερο σημείο μιας γυναίκας, και δη μιας ηθοποιού που είναι γνωστή γι' αυτό ακριβώς. Ο ρόλος είναι μεταμόρφωση, είναι αλλαγή, είναι χάσιμο του εαυτού προς όφελος του χαρακτήρα. Στο Changeling, πάλι, τι είχαμε, τι χάσαμε: η πρωταγωνίστρια με τα σαρκώδη χείλη αναπαριστά ενώπιον μας τη χαροκαμένη μάνα, την ανεξάρτητη γυναίκα, τη δυναμική πολίτη που κοντραρίζεται με την εξουσία της αστυνομίας. Αλλά είναι πάντα εκείνη. Ή μάλλον, εκείνα. Ένα ζευγάρι ματοβαμμένα σαρκώδη χείλη. Το φωνάζει κι η αφίσα.

Ύστερα απ' όλ' αυτά, πόσο πιθανό είναι να κερδίσει η Angelina στα Golden Globes που έρχονται με βήμα ταχύ; Χμ, είναι σχετικά πιθανό, αν η πλειοψηφία της ψηφοφορίας ειναι αρσενικού γένους. Ή άτομα που πλειοδοτούν στη δύναμη της εικόνας και όχι τόσο των συναισθημάτων. Γίνεται κι αυτό και είναι δεκτό, πόσο μάλλον από μας εδώ, τους θιασώτες της φόρμας γαρ. Κρίμα, όπως και να 'χει. Γιατί η Angelina μπορεί, αλλά κανείς δεν την αφήνει.