Sunday, March 14, 2010

Βρες το κλειδί του The Hurt Locker

Μια σκληρή ταινία γίνεται λιγότερο σκληρή αν η γραμμή αφήγησής της αποκκλίνει από τα όσα δίδαξε ο Syd Field; Προκαλεί λιγότερη συναισθηματική φόρτιση, αν έχει ντοκυμαντερίστικη αισθητική και όχι κλασική παράθεση των πλάνων της; Είπαν όχι, όχι αυτή τη φορά, γιατί μια γυναίκα μόνη ήξερε πως να χειριστεί την αντρική καρδιά και να κάνει όλες τις υπόλοιπες να χτυπούν δυνατά από αγωνία.

Δε μπορώ να πω γνώμη εύκολα, η βραδιά του Hurt Locker μου έπεσε βαριά --μόνο δυο βραδιές μετά τη λαμπρή της βράβευση-- δύσκολη γαρ και εντελώς ασύλληπτη ως τα τότε η ιδέα ότι ο πόλεμος είναι ναρκωτικό, αλλά, ναι, τώρα που το λες, έτσι εξηγούνται όλα. Είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν στιγμές που κι εγώ πεθαίνω για αδρεναλίνη και θα 'κανα τα πάντα για να εξασφαλίζω συχνά-πυκνά γερές δόσεις της.

Η ρουτίνα δεν είναι καλή για όλους, τα ψώνια σε ατέλειωτους διαδρόμους σούπερ-μάρκετ δεν είναι για όλους, ούτε καν τα μικρά χαρούμενα μωρά. Είναι μόνο για όσους αισθάνονται ότι είναι λίγοι και θέλουν να δώσουν στον κόσμο λίγα κύτταρά τους, λίγα γονίδια, αποζητούν μια ανθρωποθυσία για να νιώσουν καλύτερα, για να σκοτώσουν τη δική τους ζωή και να την αφιερώσουν στη θεότητα των απογόνων. Ο Sergeant William James ήξερε πως η δική του ζωή θα έφευγε μόνο αν την ξεκολλούσε από πάνω του ο δαίμονας της έκρηξης, αν η καρδιά της βόμβας προλάβαινε να σβήσει τα ίχνη της δικής του με τον τελευταίο εκκωφαντικό χτύπο της.

Γι' αυτό προτίμησε ν' αναπνέει τη σκόνη του Ιράκ από τα αποσμητικά χώρου, δέχτηκε την κακουχία ως τιμητική προσφορά ξενοδοχείου πέντε αστέρων και έκανε το ντους του με πλήρη εξάρτηση για να καθαρίσει όχι αυτός, αλλά η στολή που τον προστάτευε, να απαλλαγεί από το αίμα που την πότισε μια άτυχη νύχτα στη Βαγδάτη.

Ύστερα, βγήκε πάλι στο κυνήγι μπερδεμένων καλωδίων και καλά κρυμμένων εκρηκτικών μυστικών. Και νίκησε. Η εγκεφαλική ευφορία στραπατσάρισε ολοκληρωτικά το ποταπό ένστικτο αυτοσυντήρησης του ανθρώπινου είδους. Ο Sergeant William έγινε ημίθεος, σαν τον Ηρακλή, αφήνοντας το ματωμένο και ποτισμένο δηλητήριο μανδύα του να ξεκολλήσει από πάνω του το ανθρώπινο πετσί μια κι έξω.

1 comment:

Σοφία said...

Την είδα μόλις προχθές. Πολύ ωραία ταινία! Σαν γροθιά, αλλά πολύ ωραία. Νομίζω ότι άξιζε το Όσκαρ με το παραπάνω. Και το λέω αυτό εγώ που τις πολεμικές ταινίες τις αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι.