Fanny Ardant

Francois Truffaut, Alain Resnais, Claude Chabrol, Roman Polanski, Franco Zeffirelli… Ονόματα που κάνουν τους σινεφίλ απανταχού της γης να ριγούν. Υπάρχει όμως κάποια που έχει γνωρίσει (ίσως και κάτι παραπάνω…) και έχει συνεργαστεί με καθέναν από αυτούς –και πάρα πολλούς ακόμα. Fanny Ardant, Κυρίες και Κύριοι. La Grande Dame, χωρίς περαιτέρω συστάσεις… 

Γεννήθηκε το 1949 και αντίκρυσε τα φώτα της ράμπας (γιατί το θέατρο ήταν το πρώτο της κόλλημα) το 1974. Ο Francois Truffaut τη λάτρεψε. Στην κυριολεξία. Ήταν η αποκλειστική μούσα του και μητέρα της κόρης του Josephine, που γεννήθηκε ένα χρόνο πριν από το θάνατό του, το 1984. Η πρώτη ταινία μαζί του, το La Femme d’a Cote- The Woman Next Door (1981), στην οποία συμπρωταγωνιστούσε για πρώτη φορά με τον Gerard Depardieu, της χάρισε την πρώτη υποψηφιότητα για το βραβείο Cesar το 1982.

Το 1984 προτάθηκε ξανά για το ίδιο βραβείο - και αυτή τη φορά το κέρδισε- για το ρόλο της στην ταινία Vivement Dimanche!-Confidentially Yours (1983), που ήταν και η τελευταία του Truffaut. Οι δυο αυτές ταινίες τις χάρισαν παγκόσμια αναγνώριση και ένα μυστηριώδες και σκοτεινό προφίλ, το οποίο συνέχισε να την κυνηγά εξαιτίας των περίεργων επιλογών της –πολλές μικρές ταινίες τέχνης, όχι πολύ γνωστές, αλλά ξεχωριστές, όπως τη βρετανική Afraid of the Dark (1991). Αυτές οι επιλογές της έκαναν το μεγάλο κοινό να την ξεχάσει κάπως, κάτι σαν έκλειψη…μέχρι αυτό που θεωρήθηκε το απόλυτο comeback: τον αβανταδόρικο ρόλο της στο Pedale Douce- What a drag (1996) του Gabriel Aghion. Εκεί είχε το ρόλο της Eva που βασανισμένη και μοναχική περιμένει τον Πρίγκιπά της και τελικά βάζει έναν γκέι businessman να παρουσιαστεί ως σύζυγός της για να εντυπωσιάσει έναν χρηματιστή, ρόλος που έδειξε την κωμική πλευρά της και της χάρισε ένα ακόμη βραβείο Cesar. 

Όμως το big audience δεν ήταν το κύριο μέλημά της. Της αρέσει να κάνει ταινίες, λέει, για λίγους και μάλιστα εκτός Γαλλίας και …κάποια μέρα περπατώντας στους δρόμους της Barcelona κάποιος σου λέει: «Είδα αυτή την ταινία». Και είναι καταπληκτικό. Δεν μπορείς να το πιστέψεις. Η Fanny έπαιξε σε τρεις ταινίες του Alain Resnais. Που της τηλεφώνησε λίγο μετά την ταινία της με τον Truffaut, τότε που, όπως λέει, ένιωθε βασίλισσα του κόσμου, άτρωτη. La vie est un roman, L’ Amour a mort (1984) – όπου έπαιζε έναν θηλυκό πάστορα, ρόλο που δεν μπόρεσε εκ των πραγμάτων να βασίσει σε καμιά προσωπική εμπειρία - και Melo (1986). Και μετά ο Resnais απλώς δεν της τηλεφώνησε ξανά. Τόσο απότομες είναι και οι σχέσεις με τους περισσότερους συνεργάτες της. Αρχίζουν και κάποτε τελειώνουν. Υπάρχουν άτομα που συμπαθεί, αλλά δεν τα βλέπει συχνά. Άλλωστε, μισεί να δίνει δεξιώσεις όπως και να δέχεται προσκλήσεις. 

Έπαιξε την Madame de Blayac στο Ridicule του Patrice Leconte και αρκετούς ρόλους εποχής σε διάφορες ταινίες. Έπαιξε στο Le Colonel Chabert (1994), στις ταινίες του Ettore Scola La Famiglia και La Cena. Ήταν η σκληρή Mary de Guise στην Elizabeth καθώς και η εξίσου κακιά και σέξυ νύφη της Catherine Deneuve στο 8 Femmes - 8 Γυναικες του Francois Ozon. Συμπρωταγωνίστησε με τον Jeremy Irons στο Australia. 

Τώρα παίρνει το πιο αξεδιάλυτο ύφος της και υποκρίνεται την Catherine, μια πολύ σικ και γοητευτική γαλλίδα σαραντάρα και μάλιστα γυναικολόγο(!) που προσπαθεί να μάθει αν ο σύζυγός της (Gerard Depardieu) την απατάει. Και του στέλνει η ίδια το λαχταριστό δόλωμα, μια νεαρή πόρνη ονόματι Nathalie την Emmanuelle Beart! Η γνώμη της για την απιστία, είναι άλλωστε πρωτότυπη: ενώ άλλοι σκέφτονται ότι είναι ολοκληρωτικό αμάρτημα, αυτή σκέφτεται ότι είναι κοινωνικές βιταμίνες. Όσο για την ίδια, δεν ζηλεύει ποτέ… 

Η Anne Fontaine η σκηνοθέτης της Nathalie... - Ναταλί «…ξέρει τι θέλει και έχει ισχυρή προσωπικότητα και αυτό με βολεύει πολύ. Μου αρέσει να με σκηνοθετούν, να με εκμεταλλεύονται, αν δεν ήταν έτσι, θα έβαζα πάντα το ίδιο στίγμα στη δουλειά μου». Λόγια μιας ευέλικτης ηθοποιού. Που επιλέγει το σωστό και δυσχερέστερο, να είναι πηλός στα χέρια του σκηνοθέτη της. 

Της αρέσει να παίζει πιάνο. Γενικότερα η μουσική της πάει. Έπαιξε τη Μαρία Κάλλας δύο φορές, μία στο θέατρο, στην παράσταση του Master Class από τον Polanski το 1997 και μια ακόμη στην μεγάλη οθόνη στο Callas Forever - Καλλας για παντα (2002) του Franco Zeffirelli. Της αρέσουν πολύ και τα βιβλία. «Προτιμώ τη λογοτεχνία από τον κινηματογράφο», λέει. Τα βιβλία της μίλησαν από μικρή. Διάβασε από νωρίς το Le Rouge et le Noir του Stendhal. Έμαθε για τον έρωτα και για τη ζωή από τα βιβλία. Όχι απαραίτητα τα αριστουργήματα. Ακόμη και τα βιβλία Άρλεκιν! 

Δεν της αρέσει να ταξιδεύει, παρόλο που θεωρεί τη Ρώμη σπίτι της. Άλλωστε, γύρισε πολλές ταινίες στην Ιταλία. Ποτέ δεν κάνει το πρώτο βήμα προς ένα σκηνοθέτη. Πάντα την διαλέγουν. Οι επιλογές της το ίδιο, δεν ήταν μετά από πολλή σκέψη. Ήταν θέμα επιθυμίας. Παρόλο που όσα και να γράψουμε για την ποιότητά της ως ηθοποιό θα είναι λίγα, η ίδια δηλώνει: «Η ζωή μου δεν είναι αυτή που είχα ονειρευτεί». Το σίγουρο είναι ότι το επάγγελμά της της αρέσει. «Δεν φοβάμαι το μέλλον, ούτε το παρελθόν. Ζω με τις ατέλειές μου, το άγχος μου, αλλά ζω στο παρόν. Γι’ αυτό το λόγο, μου αρέσει η δουλειά μου. Γιατί ενοποιεί το παρόν». 

Fanny Ardant. Απλώς, ο ζωντανός μύθος…

05/5/2004 για το cine.gr