Francois Ozon σε μισώ!

Ένας «φίλος» μου επιμένει ότι έχω μια περίεργης υφής αδυναμία: to fall for gay men. Νομίζει, μάλιστα, ότι όταν βλέπω το Francois με τέτοιες θερμοκρασίες με πιάνουν κάψες και πρέπει να πηγαίνω για τρέξιμο για να ξεδώσω. Δε φαντάζεστε πόσο τραβηγμένα μου φαίνονται όλα αυτά, ειδικά τώρα, ειδικά για το συγκεκριμένο κακομαθημένο σκηνοθέτη-σταρ. Γιατί, όχι μόνο δε μου προκαλεί ιδιαίτερη αίσθηση, αλλά τώρα τελευταία άρχισα να τον μισώ κιόλας.

Για να εξηγηθώ, νομίζω ότι είναι η δυστυχής κατάληξη κάθε απόπειράς μου να ενσκήψω με ευλάβεια σε ένα οποιοδήποτε θέμα που σχετίζεται με κάποιο αντρικό πρόσωπο που ασχολείται με το επάγγελμα. Ειλικρινά, δε θυμάμαι να μου χει συμβεί με γυναίκα. Αυτές, είτε τις μισώ είτε τις αγαπώ εξαρχής, και η πρώτη εντύπωση δύσκολα αλλάζει. Οι σκηνοθέτες όμως είναι κάτι σαν μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλά με άρωμα ρίγανης. Το βλέπεις θελκτικό, αποτολμάς να το μυρίσεις και απογοητεύεσαι από τη μπανάλ ευωδιά...

Ο François Ozon άρχισε να ακούγεται με τις προκλητικές μικρού μήκους ταινίες του. Οι εμμονές του άρχισαν να βγαίνουν στο φως πολύ σύντομα, με το που μπήκε στη σχολή δηλαδή. Φανταστείτε τι τράβηξαν εκεί στη Femis με τις πατροκτονίες, τις μητροκτονίες και τα τρίο με υπηρέτριες. Μετά το Victor, όπου διαδραματίζονται τα παραπάνω—με προάγγελο το ακόμη παλιότερο πόνημά του σε super8 Photos de Famille—παρόμοια θέματα ανέλυσε στο Sitcom και αλλού και...έπεται συνέχεια.

Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρων οι κότες, λέει μια παροιμία, αλλά εγώ που επέλεξα εντελώς ξαφνικά να αλλάξω το θέμα έρευνάς μου και να ανακατευτώ αντί με κάτι ελληνικό, θηλυκό και οικείο σε κάτι γαλλικό, queer και άπιαστο, περιμένω να με φάνε οι μεταμοντέρνες και δη κενές ανησυχίες. Άρχισα να ψάχνω με μεγάλη όρεξη να βρω το σεντούκι με τα χρυσά φλουριά και βρίσκω...σοκολατάκια τζοκόντα. Έψαχνα, με προτροπή άλλου καλοθελητή, για πεπαλαιωμένο μισογυνισμό, και με δική μου πρωτοβουλία για τάση του Ozon να σπάει τα ταμπού, να κριτικάρει τη μπουρζουαζία, να φέρνει τα πάνω-κάτω και να προτιμάει να ασχολείται με τη δημιουργία περίπλοκων γυναικείων, και όχι αντρικών, χαρακτήρων. Αν όντως ήταν έτσι, θα μπορούσα τουλάχιστον να τον συμπαθήσω για το σχετικά επαναστατικό, όχι απαραίτητα πρωτοπόρο, πνεύμα του.

Εντελώς απρόσμενα, άρχισα να βρίσκω άλλα πράγματα. Παιχνιδιάρικη διάθεση, εκλεκτικισμός, ανακάτεμα κινηματογραφικών ειδών, ειρωνεία και αυτο-αναφορικότητα, πολυεπίπεδα κείμενα και εικόνες για διεστραμμένους σινεφίλ. Η επιδημία του μετα-μοντερνισμού εξαπλώνεται ύπουλα, όχι όμως στην καλύτερή της έκφανση. Ενώ όλα αυτά θα μπορούσαν να οδηγήσουν κάπου, να υπάρχει τελοσπάντων και ένα κάποιο συμπέρασμα, αυτό που βασανιστικά φοβάμαι, βλέπω ότι συμβαίνει. Ωραίες οι ταινίες του Ozon, καλή η εμμονή του με την ευχαρίστηση—φιλμική και μη—αλλά μέχρι εκεί. Ζήτω η επιφάνεια! τολμώ να ανακράξω. Μακάρι να υπήρχε και ουσία για να ασχοληθώ μαζί της. Μακάρι να τη βρω ψάχνοντας. Αλλά ήδη μου θυμίζει όλο αυτό την ιστορία με τους εικονολάτρες και τους εικονομάχους. Ο αγαπητός Francois ερωτεύτηκε τις εικόνες τόσο πολύ, που τις έκανε είδωλα και τις λατρεύει for their own sake. Οι εικόνες του δεν έχουν ψυχή ούτε σκιά, είναι μαγευτικές αλλά ανούσιες, τελικά.