Η Sabrina Ouazani είναι μόλις 20 και φαίνεται να έχει ενώσει την τύχη της με τον Abdellatif (Abdel) Kechiche που σάρωσε φέτος τα César με το La Graine et le mulet (2007) στο οποίο πρωταγωνιστούσε. Πέντε χρόνια πριν την πρωτοείδαμε στο προηγούμενό του και επίσης πανταχόθεν βραβευμένο L' Esquive, ύστερα στο κινηματογραφικό ντεμπούτο της Andriana Karembeu (τη γνωστή μας κάποτε Σκλεναρίκοβα) 3 petites filles, αλλά εντάξει, εκεί κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί της, γιατί άλλο ήταν προφανώς το ζητούμενο και μετά το φετεινό Κους Κους σήμερα αργά το βράδυ υποκλιθήκαμε στην εξωτική γοητεία της στην ευχάριστη λουξεμβουργέζικη ταινία Nuits d'Arabie, γιατί δυστυχώς αυτό όλο κι όλο που μας άφησε ο σκηνοθέτης να προσέξουμε. Το θέμα μου με όλη αυτή την ιστορία είναι το εξής ένα: δε βλέπω γιατί ένα τόσο φρέσκο και ελκυστικό πρόσωπο να έχει μέχρι τώρα σχεδόν περιοριστεί σε ρόλους φυλετικά (δλδ. σχετικά με τη φυλή, όχι το φύλο) συγκεκριμένους, παίζοντας χωρίς διακοπή την "ξένη", αυτή τη γοητευτική και μυστηριώδη άγνωστη ή την παιδούλα των banlieu ή κάτι που τονίζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την μακρινή καταγωγή της. Πόσο πιθανό είναι να εξελιχθεί μια ηθοποιός όταν οι casting directors αποδεικνύονται τόσο φυσιογνωμικά προκατελειμένοι και ταυτίζουν το μελαψό χρώμα σταθερά με την Αλγερία και τις άλλες παλιές αραβικές τους αποικίες; Για του λόγου το αληθές ιδού ονόματα των ρόλων που έχει υποδυθεί η τύποις Γαλλίδα Sabrina: Khadija, Olfa, Farida, Rachida, Frida, Yamina. Κάπου εδώ παθαίνει κανείς σοκ ασυζητητί, αλλά το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να προσπαθήσει να διακρίνει το ταλέντο της πέρα από το περιχαράκωμα των ρόλων της, ας πούμε στο Paris του Clapisch, αν τα καταφέρει.
Για την ιστορία να προσθέσω ότι οι Αραβικές Νύχτες μου θύμισαν ένα παλιό σεναριάκι του Paul Laverty για τον Ken Loach που έγινε τελικά το Carla's Song και αποδεικνύει περίτρανα ότι η περιπέτεια, το όνειρο, η φυγή και το άγνωστο είναι αυτά που πιο πολύ ελκύουν το same προς το other. Πολύ λιγότερο η εξωτερική εμφάνιση, γιατί όλα είναι στο μυαλό, τελικά.
1 comment:
Έχεις δίκιο για την τυποποίηση της πανέμορφης Sabrina, αλλά αφενός συμβαίνει σε όλους, αφετέρου δεν είναι νομίζω τόσο το χρώμα, όσο η μελαγχολία στο βλέμμα που σφάζει με το βαμβάκι.
Πόσα καρέ απασχόλησε στο Paris του Klapisch? εγώ τη θυμάμαι (σχεδόν) περισσότερο απ' ο τιδήποτε άλλο.
Για τον Chabrol περιμένω θέση!
Post a Comment