Έλειψα, σας έλειψα, και επανέρχομαι μόνο και μόνο για να μιλήσω για το γαλανομάτη Σπαρτιάτη και την υφέρπουσα έκπτωσή του. Τόσο σύντομα, ύστερα από τον πρώτο μεγάλο του θρίαμβο. Γιατί, εντάξει, ο Gerard Butler υπήρξε και Dracula 2000, υπήρξε και Attila, αλλά τότε δεν τον είχε ακόμη ανακαλύψει όλη η υφήλιος. Και τώρα που τον ανακάλυψε, αποφάσισε ότι είναι καταδεκτικός. Τόσο καταδεκτικός, που δέχεται αβάδιστα(:P) τις περισσότερες προτάσεις που του γίνονται, χωρίς να κρατήσει την πολύτιμη παρουσία του μακριά, για να λείψει στο κοινό του και να γίνει συλλεκτικός, όπως έκανε μετά τον Τιτανικό η Kate Winslet.
Ένας τέτοιος επαγγελματισμός, δε χαλάει καθόλου, υποθέτω, τις φαν του που ζητάνε τα μπλε μάτια του να γεμίζουν τις οθόνες με κάθε τρόπο. Χαλάει λιγάκι εμένα κι όσους πίστεψαν στη μοναδικότητα ενός ρόλου με τον οποίο εμείς συνδεόμαστε κάπως πιο συναισθηματικά από όλους τους υπόλοιπους εκεί έξω και περίμεναν τη φυσική, αντάξια συνέχεια. Περιμένω ακόμη μεγάλα πράγματα από αυτόν που ντύθηκε το Λεωνίδα φτιαγμένο από τα μελάνια του Frank Miller, το σκληρό πολεμιστή που οδήγησε τους τριακόσιους στρατιώτες του στον ενδοξότερο χαμό της ιστορίας, των οποίων η μνήμη ξύπνησε την κοιμισμένη αντίσταση των υπόλοιπων Ελλήνων ενάντια στους Πέρσες. Προς το παρόν, αρκούμαι με κρύα καρδιά στο family movie (ναι, καλά ακούσατε) Nim’s Island, ύστερα από το εξίσου γλυκανάλατο ρομαντικούλι chick flick P.S. I love you.
Ο Λεωνίδας, ύστερα από αισθηματίας καρκινοπαθής, γίνεται τώρα μπαμπάς και επιστήμονας, για την ακρίβεια βιολόγος, που φοράει γυαλιά που ουδόλως του πηγαίνουν και ζει σε ένα απομονωμένο νησί, μόνος με την μικρή κορούλα του Nim που έχει καλπάζουσα φαντασία. Η κορούλα, της οποίας τις ψιλοβαρετές περιπέτειες παρακολουθούμε κυρίως κατά τη διάρκεια της ταινίας, καταφέρνει στο τέλος να τον ζευγαρώσει με μια συγγραφέα τη Jodie Foster (τι απίθανο ζευγάρι…), που γράφει με αντρικό ψευδώνυμο και περιγράφει τις περιπέτειες του αρσενικού φυσιοδίφη- alter ego της, που έχει την όψη του Butler, και αυτός, για να προστεθούν λίγα περισσότερα λεπτά στο περιορισμένο screen time του. Γιατί, φευ, όπως στο P.S. πρωταγωνιστούσε η Hilary Swank, εδώ πρωταγωνιστεί η διάδοχος ίσως της Dakota, η μικρή Abigail Breslin. Καταλήγω να αναρωτιέμαι αν έχει τόση ανάγκη από χρήματα ή αν απλώς αποφάσισε να κάνει μια ταινία για τη μαμά του for a girl’s night out κι ύστερα μια ακόμη για να δει η κόρη του σε DVD στο πρώτο της πάρτι, όταν την αποκτήσει. Αλλά, εντάξει, λέω να τον συγχωρήσω για την ώρα. Αν και αρχίζω να ανησυχώ, γιατί, την τρίτη φορά καίγεσαι, λένε.
3 comments:
Η φώτο μου φαίνεται σούπερ σέξι, γι' αυτό τη διάλεξα, συμπαθάτε με:P
Εγώ την κακομοίρα τη Jodi λυπάμαι για ακριβώς τους ίδιους λόγους.
Εντάξει, η Jodie τα 'φαγε τα ψωμιά της:P
Post a Comment