Ούτε φέτος, παρά τα καλοσχεδιασμένα νοητικά μου σχέδια, δε θα βρεθώ στις Κάννες. Κάποια άλλη άνοιξη, ίσως. Αυτό δε σημαίνει ότι δε νιώθω τον ιδρώτα των σωμάτων που θα λιάζονται με μαγιώ ή την αγωνία των δημιουργών, κυρίως αυτή. Ανάλαφρες διακοπές ή ψυχαναγκαστικός διαγωνισμός του είναι μας --των σκηνοθετών, ηθοποιών, celebrities και δημοσιογράφων εξίσου, αφού όλοι έχουν κάτι να αποδείξουν; Ρητορική ερώτηση. Πολλές ωραίες γυναίκες πρωταγωνιστούν και φέτος στις Κάννες και θέλω να σταθώ λίγο σε αυτές. Η Angelina Jolie εμφανίζεται ως μάνα που έχασε το παιδί της και το ξαναβρήκε... διαφορετικό. Ενώ ο κόσμος τη θέλει στο τρελάδικο, ο πάστορας John Malkovich δεν ησυχάζει αν δε βρει τι ακριβώς συνέβη. Περίεργο story για τον Eastwood, που μας έχει συνηθίσει λιγάκι διαφορετικά. Πιο ευαίσθητο, λιγότερο σκληρό ακούγεται το νέο του Changeling, σίγουρα αρκετά υποσχόμενο, πάντως. Η αδυναμία μου, Julianne Moore, που δείχνει τόσο εύθραυστη, σε τρομαχτικό βαθμό στο Safe, θα είναι στον τωρινό της ρόλο η δυνατή. Σε έναν κόσμο που o Fernando Meirelles οραματίστηκε να τον μαστίζει η White Sickness που προκαλεί τύφλωση σε όλους, η διάφανη Julie Ann δε χάνει το φως της, αλλά το κρατάει κρυφό από τους γύρω της προσπαθώντας να επωφεληθεί για να βοηθήσει το σύζυγο Mark Ruffalo. Βέβαια, είναι και το Vicky Cristina Barcelona: όσο κι αν ο Woody Allen is not my thing, το teaming up της Scarlett και της Penelope, ακούγεται, εχμ, αρκετά... ιδρωτικό.
Όσο για ονόματα που αγαπάμε και τρέχουμε από πίσω τους, υπάρχουν και φέτος μπόλικα: Egoyan, Soderbergh, Wenders, οι Dardennes, Wong Kar-wai, Nuri Bilge Ceylan και άλλοι πολλοί, αλλά διαβάστε τα πιο αναλυτικά από κάποιους που θα σας μεταφέρουν τα πάντα περπατώντας στους δρόμους της Croisette. Α, όσο για ταινίες μικρού μήκους, και φέτος έχουν επιλεγεί κάποιες από Ουγγαρία, Ρουμανία ακόμη και Ισλανδία και την Ελλάδα κλασικά μην την είδατε.
2 comments:
κάθε χρονιά λέω ότι θέλω περισσότερο να πάω στις κάννες. αρκεί να ξεχαστώ λίγο όμως και τότε θυμάμαι τις ταινίες των προηγούμενων χρόνων και δεν μπορω να αποφασίσω για τί λυπάμαι περισσότερο, για τις ταινίες που δεν θα δω φέτος ή για τις ταινίες που έχασα μέχρι τώρα.
περιμένω με αγωνία πάντως τις ανακοινώσεις στις φετινές διανομές και φυλάω το χαρτζιλίκι μου για τους ελληνικούς ξεζουμιστικούς κινηματογράφους.
Κάθε χρονιά κι εγώ με μανία λέω ότι θέλω, λέω ότι θα πάω και όλο κάτι στραβώνει. Να γίνει μαζική ελληνική αποστολή του χρόνου επιτέλους, γιατί εγώ εκτός των film fests, τ'ομολογώ, μόνο στον υπολογιστή βλέπω ταινίες:(
Post a Comment