Πίκρα στα Παρίσια: Paris (2008)

Οι ωραίοι και μοιραίοι πρωταγωνιστές είναι το βασικό προσόν του νέου πονήματος του Cédric Klapisch. Με πρώτο και καλύτερο το Παρίσι, γιατί αυτό προπάντων, όπως καταμαρτυράει και ο τίτλος είναι ο κεντρικότερος εξ 'αυτών. Καταπόδας ακολουθούν ο ευάλωτος Romain Duris με την καλόψυχη αδερφή του Juliette Binoche, η Karin Viard, η Annelise Hesme (αδερφούλα της Clotilde που μας τσάτισε στο Chansons d'Amour), και η, αδυναμία μου, Sabrina Ouazani που κατέχουν περιστασιακούς δεύτερους ρόλους απλώς κάποιων από τους αμέτρητους κατοίκους της μιζερο-λαμπερής πόλης.

Όλοι οι παλιοί καλοί γνωστοί -- μιλάμε σε επίπεδο french cinema lovers sect-- από τον Albert Dupontel που μας γράπωσε στα νύχια του ήδη από το αναρχικό Le Créateur, το γοητευτικό François Cluzet μέχρι τον εκ γενετής αστείο Fabrice Luchini είναι εδώ. Μάλιστα, κατ' ευτυχή σύμπτωση ξαναβλέπω τον τελευταίο να συνυπάρχει εκ νέου με τον Duris, φέρνοντας στο νου το τόσο πιο επιτυχημένο μολιερικό τους confrontation παλιότερα.

Δυστυχώς, παρά το all-star cast εδώ δε μιλάμε για comedie αλλά για dramedie και δεν ειμαι σίγουρη ότι υπάρχουν φανατικοί θιασώτες του είδους στη χώρα μας. Προσωπικά βρίσκω το είδος τόσο ανούσιο όσο και το κλαυθμύρισμα. Δεν είναι ούτε βουτιά στα βάραθρα της απόγνωσης, ούτε ηλιόλουστη τσάρκα σε ζωογόνα νοσταλγία, είναι πιότερο κάτι σαν απενοχοποιημένη απόλαυση ολιγόωρης εμετικά χλιαρής μελαγχολίας 100% χωρίς παρενέργειες. Ακόμη και η generic σκηνοθεσία του Klapisch συνεργεί προς αυτή την κατεύθυνση, να μεταδόσει πανταχόθεν μια αποπνικτικά γλυκερή νηνεμία αισθημάτων και καταστάσεων. Έρωτες, φλερτ, πόθοι γεννιούνται και πεθαίνουν αστραπιαία κάτω από τις σκεπές του Παρισιού, και οι άνθρωποι που τα αισθάνθηκαν πεθαίνουν το ίδιο ξαφνικά και απρόσμενα (ακούγεται, δίκαια, σαν την αποθέωση του κλισέ). Αρρώστιες ή η κακή στιγμή σπέρνουν μια θλίψη όχι έντονη ούτε απόλυτη, και αυτά τα μεσοβέζικα πάντα δημιουργούν μια φοβιστική ανασφάλεια. Ανασφάλεια για την πρόθεση του σεναριογράφου και του σκηνοθέτη, αν μη τι άλλο, που εδώ δυστυχώς ταυτίζονται στο πρόσωπο του αιωνίως παλιμπαιδίζοντος δημιουργού του Auberge Espagnole.

Η αφελής παιδικότητα και ατσαλοσύνη στις σκηνές που η Binoche προσεγγίζει ή προσεγγίζεται ερωτικά είναι αυτό που μοιάζει πιο αληθινό και touching, καθώς και όλες οι παρόμοια άβολες στιγμές σπίθας ή ανίκητης χημείας σε λάθος μέρος και με λάθος εμπλεκόμενους. Παράδειγμα μιας almost kinky εκτέλεσης της παραπάνω ιδέας, είναι η σκηνή όπου chic μοντέλα απευθείας από την πασαρέλα υποκύπτουν σε εναγκαλισμούς με εργάτες της κρεαταγοράς και μάλιστα ανάμεσα σε ένα δάσος από σφαγμένα ζώα που κρέμονται δυσοίωνα από την οροφή. Και η τελευταία αλήθεια που υπάρχει στην ταινία και δίνει τουλάχιστον κάποιο δικαίωμα στο κοινό να βαρυγκωμήσει αξιοπρεπώς πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους είναι αυτό το σφίξιμο στο στομάχι που φέρνει η συνειδητοποίηση του μάταιου. Οι χαρές της ζωής στρίβουν στη γωνία, καθώς ο Romain Duris αποχαιρετάει την Αλεξάνδρεια που χάνει ξαπλωμένος στο πίσω κάθισμα ενός ταξί που διασχίζει το πολύβουο Παρίσι.