Λίγη Petulia για να ξαποστάσω

Τις δύσκολες ώρες των φεστιβάλ, όταν το αίσθημα του ανικανοποίητου εντείνεται (γιατί δεν έχει βρεθεί ακόμη το επόμενο αριστούργημα) ή όταν απλώς έρχεται ο κορεσμός από το κουρασμένο τώρα η λύση είναι μία, κλασική και εγγυημένη: ρετροσπεκτίβες και αφιερώματα παντός τύπου.

Ό,τι χρονολογείται μερικές δεκαετίες πριν, όντας ξεδιαλεγμένο, εφόσον έμεινε λίγα λεπτά παραπάνω αποτυπωμένο στο οπτικό νεύρο των συγχρόνων του, ώστε να διατηρηθεί και για αργότερα, αξίζει σχεδόν πάντα τον κόπο. Όπως κανείς δεν έχει τίποτα να προσάψει στον Tourneur, έτσι και με το Lester. Εκτός από την αίσθηση περιπέτειας στο storyline --με τη μορφή απολυτα διασκεδαστικής κατάλυσης της γραμμικότητάς του και προς τις δυο φορές-- ο Richard έχει και γούστο στην επιλογή των πρωταγωνιστριών του. Η Petulia (1968) του θεοπάλαβη και χαμένη στην απόγνωση ονομάζεται εκτός οθόνης Julie Christie, ήτοι μπλε μάτια και φυσικά ροζ γεμάτα χείλια σε κοντινό, σε επικίνδυνα κοντινό πλάνο κάθε τρεις και λίγο. Ίσον κόλαση.

Πρόδωσα, βέβαια, τα αισθήματά μου για τη Charlotte. Έπρεπε να δω πρώτα αυτή, ως πρωτανακαλυφθείσα από το συμπατριώτη της: The knack and how to get it, η πρώτη της ταινία ever, για να φτάσει αργότερα σε Zardoz, Portiere di Notte και πολύ μετά στον Ozon. Άκουσα κάτι για κάποια Isild?